Een stevig ontbijt vanmorgen, want er staat een serieuze beklimming op stapel : "de ladder van Kotor". En die naam verraad al wat. We overbruggen een hoogteverschil van zo'n 900 m en dat middels een "serpentine" van ongeveer 16 haarspelbochten, destijds aangelegd door Oostenrijkers, specialisten terzake.
We boffen, de helling ligt nog in de schaduwzijde, er is wat wind die voor afkoeling zorgt en de verkeersdrukte valt mee. Gedurende een 3-tal uren gaat het gestaag omhoog. De hellingsgraad valt mee en na iedere bocht krijgen we een indrukwekkender panorama cadeau. Kotor verdwijnt stilletjesaan in de diepte en we krijgen steeds meer zicht op z'n baai en schiereilanden. Een paar keer krijgen we "great respect" van automobilisten en dat doet deugd en ontroert me zelfs. We doen het toch! Eenmaal boven, een selfie, maar die blijkt niet echt voor publicatie vatbaar.
We eten wat en rijden verder, eerst bergafwaarts, naar een vallei, maar dan gaat het weer hemelwaarts en nu brandt de zon feller. Een ander landschap nu, kaler rotsiger. In een dorp, stalletjes met "domestic products" : olie, wijn, honing, gerookte hesp en kaas. Brei- en naaiwerk ook, die me aan de jaren zeventig doet denken. We kopen wat honing en kaas, beperkt, want het moet allemaal mee de bergen op...
Een eind voor Cetinje, de vroegere hoofdstad van Montenegro, gaat het bergafwaarts en we rijden de stad (eerder een groot dorp) binnen via een brede laan met kleine, lage huisjes en bomenrijen in het midden. De ganse stad straalt een vreemde "oostbloksfeer" uit : uniform, grijs.
Wel veel groen en hier en daar een gebouw die enige historische glorie uitstraalt. Dat blijken dan voormalige ambassadegebouwen te zijn. In de stad heerst een zondagmiddagse drukte.
Wij fietsen nog wat verder en komen op een verrassend aangename kampplaats terecht, waar we, nadat we de tent hebben opgezet, genieten van een barbecuemaal aan een spotprijs (8 euro), een heerlijk panorama inbegrepen.

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar