Was het de stilte van het bos, of het hypnotiserende gedrup van de regen op ons tentdak, die maakte dat we pas om 8u wakker werden? Misschien gewoon de vermoeidheid.
Na het afscheid van onze gastheer, die met zijn borstelige wenkbrauwen, knobbelige neus en pretoogjes, zo de rol van goedige opa in een kinderfilm zou kunnen vertolken, stevenen we af naar onze volgende grens.
Na 1300 km, hebben we Montenegro bereikt. Voor ons beiden een onbekende. Een jonge natie ook (pas in 2006 onafhankelijk geworden), (nog) niet behorend tot de Europese Unie, maar wel kandidaat en ze hebben alvast gekozen voor de Euro als munteenheid.
Montenegro was vroeger een deel van Kroatië en één van de 6 socialistische deelrepublieken van het Joegoslavië van Tito. Het land heeft meer affiniteit met Servië en Rusland, dan met zijn buur Kroatië. Dat bleek ook uit de coalitie met de Serven in de jongste Balkanoorlog.

Wanneer we na de Kroatische grenscontrole aan die van Montenegro komen, worden we door één van de grenswachters gewezen op een gedenksteen die de plaats memoriseert, waar maarschalk Tito graag kwam om te genieten van het panorama op de baai van Kotor.
En ook wij zijn onder de indruk van het imposante landschap. De zee dringt op een grillige manier het land in en wordt omringd door indrukwekkend hoog gebergte. Aan hun voeten, kleine blokkendoosjes van de aaneengesloten kustplaatsjes.
We volgen de slingerende kustlijn zo dicht mogelijk tegen het water en dat lukt meestal. We zien een vreemde mix van verwaarloosde, brutalistische beton-en glasarchitectuur uit de tijd van Tito, en glimmende, hedendaagse strakheid. Net als in Kroatië, heerst ook hier een grote bouwwoede.
Wat hier strand heet, zijn in het beste geval smalle kiezelstroken, meestal echter betonnen pieren, die een eind de zee insteken en waarop gezonnebaad wordt.
De terrassen en bars schakelen zich aaneen en zorgen voor een ongedwongen gezelligheid.
Wanneer we op onze camping aankomen, hebben we niet zo'n grote afstand afgelegd. Het is laat in de middag, Nele laat zich nog eens te water en we hebben een leuke babbel met onze Berlijnse buren, die met de camper rondtoeren in de Balkan.
s'Avonds steekt de wind op en gedurende de ganse nacht trekken rukwinden aan ons zeil.

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar