We zijn beiden blij dat we terug verder kunnen fietsen. De laatste dagen hebben we wat getemporiseerd, ook noodgedwongen. Maar nu voelen we weer de fietsdrang.
Vanuit Zadar nemen we de ferry naar Ugljan, een eiland niet ver voor de kust, op amper 25 min. varen. Het is moeilijk uit te drukken, maar fietsen op een (klein) eiland geeft een eigen gevoel. Vooral als je route in de nabijheid van de zee ligt, of beter, als je vanop de fiets, links én rechts de zee voor je hebt. Dat laatste hebben we op Ugljan niet gehad, maar wel gevoeld.
Vaak liep ons pad vlak aan zee of op de kade. Af en toe ook grindpaden, soms goed berijdbaar, soms tot afstappen gedwongen.
Tussen Ugljan en Pasman, het volgende eiland, ligt een brug, het gaat dus naadloos van het ene naar het andere eiland.
We rijden door stille havendorpjes waar het leven lijkt stilgevallen. Enkel op de terassen van bars of cafés zitten wat mannen (ja, enkel mannen) de gebeurtenissen van de voorbije uren te evalueren, of prognoses te maken van wat komen gaat. Dat zal echt niet veel zijn...Misschien is onze passage wel het gespreksonderwerp, wie weet.
Met de ferry keren we terug naar het vaste land. Een korte vaart, amper genoeg om onze lunch te verorberen.
Na de koffie rijden we verder zuidwaarts richting Sibenik. Om vaart te maken, kiezen we voor de grote weg, maar de drukte is te stresserend en opnieuw zijn de kleine, veelal grindwegen, het alternatief.
We hebben gekozen voor een hostel in Sibenik en bij aankomst ontmoeten we er "onze" Zwitserse lotgenoot, die we op de camping in Trieste hebben leren kennen!
Het terugzien is bijzonder hartelijk. Wegens ziekte, is hij hier een 5-tal dagen moeten blijven, maar morgen vertrek hij, samen met een landgenoot, verder naar Split.

Donderdag 2 juni

We ontbijten samen met onze vrienden en na het afscheid, vertrekken wij met de fiets naar het natuurpark Krka (spreek uit : "krika"). Dat is een veelbezochte plek, vooral bekend om zijn indrukwekkende watervallen. Ik ben er ooit geweest en was opnieuw onder de indruk. Je maakt er op knuppelpaden een lange rondwandeling, geleidelijkaan van boven naar beneden, zodat je telkens meer onder de indruk geraakt van het natuurfenomeen. Beneden zie je de watervallen in hun volle kracht. En we waren er niet alleen. Toeristen en schoolgroepen komen er massaal op af en het is soms wachten op een fotogenieke plek.
Terug in Sibenik rijden we naar de St. Jacobuskathedraal. Voor de stad, het belangrijkste monument én tevens werelderfgoed.
De kathedraal is het eerste bouwwerk in Kroatië dat de nieuwe renaissancebouwstijl omarmt. Aarzelend weliswaar, want er zitten nog heel wat oudmodische, gotische elementen in verwerkt. De bouwmeesters kwamen uit Italië en dat is er aan te zien.
Heel bijzonder is de ondergrondse doopkapel, waar op een kunstige manier, daglicht is binnengebracht. Maar de kathedraal geniet vooral bekendheid voor de "kopjes" op de buitenmuren. Het zijn realistische "portretten", bijna levensgroot van "gewone" mensen. Er wordt beweerd dat het portretten zouden zijn van de bouwvakkers en beeldhouwers zelf...zou best kunnen.
We wandelen nog wat ongestuurd rond door de steegjes van de oude stad en voor we eten, bezoeken we nog de "Rainbow Warrior", één van de 3 Greenpeace-boten die hier langs de kade ligt aangemeerd.
We hoorden van Jef, de zoon van Nele, dat hij ook in Venetië was langsgeweest. Zijn volgende bestemming is Nice.
Maar onze bestemming ligt zuidelijker.

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar