Wat een verrassende dag opnieuw.
Istrie is het landsdeel waarvan we nu de kustlijn volgen. En die is heel grillig : ontelbare baaien en inhammen, die onze klimmende en dalende route getrouw volgt. Vandaag ook veel op ruwe grindpaden gefietst, die vaak meer weg hadden van mountainbike trails dan van fietsroutes.
De kustlijn is niet alleen grillig, maar ook zeer rotsachtig en de weinige stroken strand bestaan uit keien.
Wat ons ook opviel, net als in Slovenië, zijn de vele moestuinen, vaak heel verzorgd en netjes opgeharkt. Dat valt extra op door het contrast van het groen met de rode aarde hier. Deze morgen hadden we een praatje met een enthousiaste tuinder. We hielden halt omdat zijn artisjokken Nele waren opgevallen. Gelukkig sprak hij wat Italiaans zodat Nele in gesprek kon. De teelt en kwaliteit van deze imposante groente kwamen aan bod ( de Siciliaanse zijn de beste!), en enkele andere levenskwesties.
Toen we aanstalten maakten om te vertrekken, dienden we kost wat kost een nabij verstopt "geo- catching" document te ondertekenen. Heel wat andere buitenlanders waren ons al sinds 2014 voorgegaan.
Communiceren in Kroatië is niet evident. Het is een Slavische taal waar je met je eventuele Romaanse of Germaanse basiskennis geen stap verder mee kunt. Het koste ons trouwens al heel wat moeite om een "goede morgen" over de lippen te krijgen, laat staan een babbel te hebben over de toestand in de wereld. De meeste Kroaten spreken ons aan in het Duits. De meeste toeristen zijn Duitsers. Ik vermoed zelfs dat de helft van de gepensioneerde Germanen nu aan de Kroatische kusten te vinden zijn. De meesten ondergebracht in mega-campings, een ander fenomeen hier. Sommige campings bieden plaats aan 3 tot 5000 personen, onder de vorm van campers, bungalows, glampingtenten, minihuisjes, enz. Autonome dorpen zijn het, met eigen restaurants en supermarkt, sportvelden en strandjes. Het massatoerisme ten top. Op trekkers met tent zijn deze niet ingericht. De bodems van alle staanplaatsen zijn verhard met kiezel, waar je geen pin inkrijgt om je tentzeil op te spannen.
We kwamen ook een een zeldzame lotgenoot tegen. Een Zweed die al 2 jaar op tocht was. In Portugal vertrokken en toerend langs de Middellandse Zee tot in Turkije. Hij was een leraar die in de week online les gaf en in het weekend met zijn fiets verder trok. "Living on the road" dus...
Voor we onze slaapplaats bereiken, stoppen we in Porec, een aantrekkelijk stadje aan zee, met een belangrijk stuk erfgoed, werelderfgoed zelfs : het Eufrasius-complex. Een basiliek, baptiserium en bisschoppelijk paleis waarvan de oorsprong in de 4de eeuw ligt. Prachtige mozaïeken opnieuw, een museum met enkele kruisbeelden die me troffen en tegen mijn gewoonte én mijn hoogtevrees in, heb ik de klokkentoren beklommen.

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar