Wat terughoudend plooi ik deze morgen de luiken open, maar het voorbehoud verdwijnt snel als ik tussen het grijs, blauw ontwaar. En de zon doet de rest. De ganse dag genieten we van een aangename temperatuur, die de voorbije dagen snel doet vergeten.
Het landschap ligt er nog groener bij dan de voorgaande dagen.
Veel wijngaarden komen we voorbij en het gaat ons, letterlijk, voor de wind.
De Po blijft ons inspireren, maar dat betekent ook dat we, gezien zijn kronkelende loop, veel kilometers maken.
Dat blijkt ook als we, na een lange dag, 110 km op de teller staan hebben. We slapen vannacht in Stellata op een kleine, rustige camping. Die camping was ook de reden waarom we zo'n afstand hebben afgelegd. Ze zijn nl. heel dun gezaaid in deze regio en sommige zijn ook (nog) niet open.

Dinsdag 10 mei

Hoewel Ferrara niet echt op onze route ligt, kiezen we er toch voor om de stad te gaan bezoeken. Daarvoor verlaten we de nabijheid van de Po en duiken de polders in. We komen door dorpen en buitenwijken, wat onze route meteen een ander karakter geeft en zorgt voor meer afwisseling. Daar waar we vanop de dijken alles vanuit de hoogte zagen, rijden we nu tussen de graan- en bietenvelden en vooral de vele laagstammige boomgaarden. Het lijkt me dat de peren hier goed gedijen. Te zien aan de stammen gaat het over oude aanplantingen, allemaal netjes in de rij en overspannen met netten, tegen de vogels. Hectaren aan één stuk.
Vanaf een 10-tal km's voor Ferrara, rijden we langs een kanaal, tussen 2 rijen gigantische populieren in. Het is het seizoen dat ze hun zaadpluisjes afgeven en het pad waarover we rijden is als met een wit sneeuwtapijt bedekt. Af en toe moet ik stoppen om de aangekoekte pluizen van tussen het spatbord te schrapen. Tijdens het rijden blijven ze aan mijn met zonnecreme ingesmeerde benen kleven, wat mij na de rit een extra blond behaard stel lopers geeft.

Ferrara is een stad die zichzelf verkoopt als fietsstad. Terecht, want in geen enkele andere stad die we hier aandeden, rijden er zoveel rond. Ze hebben ook aandacht voor afzonderlijke fietspaden, wat hier eerder een zeldzaamheid is. Veel jonge mensen ook, studenten, want Ferrara is een universiteitsstad. Dat geeft het stadsbeeld meteen een blije en hippe uitstraling, niet evident voor een werelderfgoedstad.
Het ganse historische centrum is nl. beschermd, niet alleen de gebouwen, maar ook de stedenbouwkundige aanleg.
Ferrara was de stad van de familie d'Este, zoals de Medici dat waren voor Firenze.
Vanaf de 13de tot de 16de eeuw zwaaiden zij er de plak. Zij hebben zichzelf een monumentale bakstenen burcht gebouwd (de Castello Estense) en de stad daarrond ontwikkeld. Tot in de 16de eeuw de Po begon te verzanden en de stad begon weg te kwijnen. Dergelijk verhaal kennen we ook van Brugge en het Zwin....
De Duomo is jammer genoeg gesloten wegens restauratie, maar we kunnen genieten van de prachtige zijgevel, waarin de ontwerpers zich te buiten gingen aan variaties op het thema "zuil".
En het vlakbij gelegen Palazzo Communale bezit een mooi binnenplein met een prachtige buitentrap uit de Renaissance.
Via het Palazzo dei Diamanti, zijn we de stad binnengekomen. Typisch hier zijn de piramidevormig gekapte natuurstenen waarmee het is gebouwd. In Italië komt dit nog voor en het licht tovert er een prachtig spel van contrast en beweging op. Dat konden we vaststellen toen we toekwamen, maar wanneer ik nadien nog eens terugreed voor de foto's, lag het in de schaduw....
Ferrare is een aangename stad om rond te dwalen en ontdekkingen te doen. Niet alleen de monumenten spreken aan, maar ook de ongedwongen sfeer.
Omdat de camping er is gesloten, fietsen we tientallen km's oostwaarts naar een adres dat we, met veel geduld, gekregen hebben van de toeristische dienst.
Dat adres ligt in Ostellata, maar wanneer we de straat ingeven, stuurt Google Maps ons enkele km's ten Zuiden, de polders in. En in "the middle of nowhere" stranden we. Dan nog eens geprobeerd met de naam en dat blijkt juist. We mochten van de afwezige restauranteigenaar onze tent in zijn tuin achter de parking opzetten.
Geslapen in Borgo...

Woensdag 11 mei

Na een deugddoende nachtrust ( we hadden een beetje het gevoel alleen op de wereld te zijn), worden we ontvangen door de restaurantuitbater met een lekkere koffie en dolce (gebak). Sinds de jaren 90 baat hij deze zaak uit, die met de jaren steeds is uitgebreid. Hij kookt er typische gerechten uit de streek, alles met de hand bereid, ook de pasta's. Het lijkt ons een topadres, waar de Italiaan graag naar toekomt.
Maar wij moeten verder, want vanavond willen we Chioggia bereiken.
De fruitgaarden zijn terug van de partij en heel wat hoeve's verkopen hier uit eigen kweek : oa asperges (groene) en aardbeien.
Omdat we onze initiële route gisteren hebben verlaten, is het wat uitzoeken om die draad terug op te nemen. We verlaten vandaag ook definitief de Po, die ons meer dan een week heeft gestuurd.
Chioggia, ligt net onder Venetië, maar is ervan gescheiden door de lagune. Hier bereiken we de Adriatische zee, die onze nieuwe leidraad wordt....

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar