Goteborg, hier ben ik!

Kijk, ik vind er de woorden niet voor...dan sta je plots op je eindbestemming, nadat je ettelijke km'ers de agglomeratie hebt doorkruist...Kom je in wat je vermoed het centrum te zijn, en daar sta je dan : met jezelf en je emoties geen blijf.
Je hebt het "gehaald" en daar kun je best heel blij en trots op zijn, maar het is ook plots "gedaan"...
Het vooruitzicht op de aankomst deed me af en toe slikken, en ja, ik kon mijn ooghoeken niet droog houden, maar dat was een stuk voor ik Goteborg bereikte.
Vreemd hoe onvoorspelbaar je emoties zijn.
In de stad aangekomen, rij ik naar een locatie waarvan ik vermoed dat deze wat "grootstedelijke uitstraling" heeft (Goteborg heeft geen "Grote Markt", of een echt centrum) en laat me er door een vriendelijke jonge man fotograferen...kwestie van mezelf en mijn omgeving (ook jullie 😉) te overtuigen van : " I was here".
Hij vraagt me waar ik vandaan kom en wat mijn plannen zijn en dan pas begint het bij me te dagen: ik sta hier na 35 dagen fietsen en 2300 km, in de Zweedse stad Goteborg!

Zij die het nauwst aan mijn hart liggen, krijgen een berichtje en ik zoek mijn logement op.
Na me opgefrist te hebben, rij ik terug de stad in en zet me op een terras met een stevige pint. Voor alle duidelijkheid: de locatie in de hoofding is de naam van het café, ik schrijf dit niet op de Ierse Ambassade 😜.
Ik begin er aan dit verslag, zoekend naar de woorden en de toon. Niet evident.

Vannacht had ik een korte en onrustige slaap. Het had ongetwijfeld met de spanning van de "finale" te maken.
Rond 8u30 vertrek ik voor wat mijn laatste rit wordt. Ik ben van plan te genieten van iedere km die onder mijn wielen schuift.
Maar eerlijk : deze rit was een tegenvaller. Absoluut niet de mooiste van deze "Kattegatleden", integendeel.
De eerste 60 km praktisch volledig langs drukke wegen (op gescheiden fietspad, dat wel), wind op kop en weg van de kust.
Ik verdenk het Walhalla-clubje Noordse goden ervan, mij nog een laatste beproeving voor te schotelen, vooraleer ze het "Viking-getuigschrift" aan die dappere Belgische Galliër gaan gunnen...

Mooi, en zonnig weer, dat wel. In Kungsbacka, waar ik na de eerste 25 km stop voor een koffie, kan ik mijn legging en fleece uittrekken.
Van dit stuk onthou ik enkel het houten kerkje van Onsala, dat van Vallda, en een oude, stenen boogbrug. In de onmiddellijke omgeving van deze laatste, een kunstwerk, zoals ik er ook één heb gespot, enkele dagen terug ("trees blowing in the wind"). Ze werden geplaatst in het kader van deze fietsroute.

Pas 25 km voor Goteborg, en nadat de route een reusachtig golfterrein heeft doorkruist, rij ik op een exclusief voor fietsers en voetgangers voorzien pad, langs de kustlijn. Dat maakte veel goed, want hier rij je door een kustgebied met een ander karakter. Stranden zijn afwezig en hebben plaats gemaakt voor een rotskust met afgesleten massieven en verspreid liggende rotseilandjes voor de kust.
Te zien aan de aard en de grootte van de woningen en vakantiehuizen, is dit de kustlijn van de happy few.
Veel wandelaars ook op het pad, die een grote oplettendheid vragen aan de fietser.
Vandaag, net als de voorbije dagen, vallen me een aantal beoefenaars op van "langlaufen op tarmac". Ze "skeeleren" op lange latten, waaronder voor- en achteraan een breed wieltje is voorzien. Ski-stokken helpen hen ook vooruit. Ongetwijfeld trainen ze tegen de eerste sneeuw...

Morgen bekom ik wat en zal ik zien wat de stad mij te bieden heeft. Pas woensdagavond vaar ik af...
Na lange tijd, terug naar het Zuiden!

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar