Voor de beoefenaars van de land- en de tuinbouw én langeafstandfietsers is het weer voor groot belang. Het eerste wat ik deze morgen dan ook deed, was het gordijn open trekken.
Ik keek niet alleen tegen een grijze gevel aan, ook de lucht erboven had dezelfde kleur. Het was wel droog en dat bleef het gelukkig de ganse dag.
Niet direct omstandigheden dus om op mijn rug op het strand te gaan liggen (anders doe ik dat trouwens ook niet).

Gisterenavond al had ik het plan opgevat om te fietsen naar Hov, een klein dorpje in het binnenland, met een lange geschiedenis...tot in de bronstijd zelfs (1800 tot 1000 v. X).
Vooral wat zich in de kerk bevindt, interesseerde me.

Op de weg ernaar kon ik zelfs nog een gesloten museum meepikken.
Speciaal voor de operaliefhebbers onder mijn lezers ( en dat is er minstens één) reed ik een ommetje om een foto te maken van de woning waar de Zweedse sopraan Birgit Nilsson haar kinderjaren doorbracht. Ik kan mij haar stem en repertoire niet voorstellen. Blijkbaar was ze een gevierde Wagner vertolkster. Zij is gestorven in 2005 op de leeftijd van 87 jaar.

Hov zelf is maar een kerk en een paar woningen groot. Zoals ik vreesde, was de kerk dicht...dan maar de wei in, recht erover om de tumuli, die hier talrijk aanwezig zijn, eens van dichtbij te gaan bekijken. Spectaculair zijn ze niet : kleine en vaak onopvallende bulten in het landschap. De liggende koeien errond, maken ze al helemaal gewoon.

Hoe groot was mijn geluk toen ik, terugkerend van mijn pastorale wandeling, de koster (toen wist ik nog niet dat dit hem was) net de deur van de kerk achter zich zag sluiten! Hij sprak en verstond slechts luttele woorden Engels, maar begreep toch uit mijn expose (en de tinteling in mijn ogen) dat ik graag de kerk was binnen geweest. Daar staat een 13de eeuwse doopvont. Een elementair, uit graniet gehakte vorm, mooi in zijn eenvoud en zeer hedendaags! Dat voor een object van zo'n 800 jaar oud!
De koster wist niet dat het zo oud was en van het kruis dat er vlakbij hing, kende hij ook de jaargang niet. Naar mijn gevoel toch zeker middeleeuws!
Met handen en voeten wist hij toch uiteen te zetten dat Hov op een ppPelgrimsroute ligt die start even boven Angelholm waar ik ook ben voorbijgekomen, en die eindigt in Santiago de Compostella! Een idee voor een volgende trip. Zijn dochter moet een deel ervan hebben afgestapt. Althans dat heb ik uit zijn moeizame uiteenzetting willen begrijpen. Het kerkje zelf is 19de eeuws, maar gebouwd op grondvesten die dus teruggaan tot in de 13de e., en waarschijnlijk veel ouder...

Nu ik toch in Hov ben, dan maar even flink zijn, en doorfietsen naar Hov Hallar. Dat is een plek, of beter, een natuurreservaat, grenzend aan zee.
Mensen komen hier wandelen langs de rotskust, die hier echt ongerept is. Ik volg hun voorbeeld en daal een grindweg en vervolgens een rotspad af naar beneden. Te voet natuurlijk, maar dat hadden jullie al begrepen.
De enige bewoners hier zijn bonte koeien, die de zeldzame zones grasland korthouden. Toen ik er voorbijkwam lagen ze als kleurrijke, levende rotsblokken tussen de andere...vreemd zicht.
Een zandstrand vind je hier niet. Rotsen en keien in alle formaten des te meer, door de golfslag gesorteerd naar grootte. Wat hogerop, spichtige grassen en lage heesters. Veel wilde rozenbottels en struiken waarvan de knoestige takken zich hebben gevormd naar de wind. Verderop in zee, opnieuw rustende aalscholvers, al dan niet de vleugels gespreid, als beelden op hun sokkels.
Dit is een plek om even tot rust te komen...

Terug boven , drink ik een koffie vooraleer mijn weg verder te zetten. Die weg gaat via Kattevik, een klein, plezant haventje, waar ik aanvankelijk voorbijfiets, maar op mijn stappen (trappen!) terugkeer, gevallen als ik ben door haar charmes. Ik maak er enkele foto's.

In de vroege namiddag ben ik terug in Bastad. Ik eet er wat en ga dan stappen.
Eerst een strandwandeling langs de waterlijn en eventjes de pier op, met op het eind, een Japans aandoend badhuis.
Blijkbaar bestaat hier niet zo'n groot verschil tussen eb en vloed, want de stranden zijn er niet zo breed en bovendien zo goed als leeg.
Mijn overbuur in de jeugdherberg, gaf mij de reden van de stilte. Het seizoen loopt hier van juni tot eind augustus, en vanaf september gaan vele zaken dicht. Nu ik het weet, valt het me ook op: boten worden op het droge getrokken en gereinigd, huizen in de verf gezet en het is soms echt zoeken naar een koffie...

Bastad behoorde vroeger, net als de ganse regio Halland (ZW Zweden), aan Denemarken. En het havenstadje floreerde vanaf de 15de eeuw als uitvoerhaven voor het hout dat Denemarken oa nodig had voor het bakken van zijn bouwmateriaal : baksteen. Nu is het een kustplaats geworden die heel geliefd is bij de Zweden. Ook om een andere reden. Want wat Wimbledon is voor de Engelsen, is Bastad voor de Zweden.Hier wordt nl. jaarlijks het nationale, open tenniskampioenschap gehouden. Er is een tenniscentrum en een "central court" met hoge tribunes...
De jeugdherberg, maakt deel uit van het sportcomplex. Naast een voetbalveld, liggen hier vooral tennisvelden. Gisteren en vandaag was het dan ook een komen en gaan van jonge lui die naar de tennisles kwamen of gewoon een balletje kwamen slaan.

Een jachthaven is er ook, met verschillende strekdammen een eind in zee.
In de late namiddag breekt de zon toch wat door, niet lang...net voldoende om hiervan een aantal mooie foto's te maken.

Ik heb vandaag, spijts mijn "dagje aan zee", toch een 30 km op de teller, en dat maakt dat ik hiermee de kaap van de 2000 km net heb overschreden...

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar