Later dan gewoonlijk vertrokken deze morgen. Wat meer tijd genomen voor mijn ontbijt en me nog eens geschoren...Ik liep al met een Vikingbaard in wording, maar mijn assimilatiedrang is nu ook zo groot niet.

Wat later vertrekken had zo zijn voordelen. Toen ik opstond was de hemel betrokken, maar na mijn ontbijt klaarde het op en heb ik de ganse dag in de zon gereden! Hoe heerlijk fietsen was dat. Wel een pittige en frisse noordenwind, maar die ben ik ondertussen gewoon.
Mijn keuze was gevallen op "de omweg" en wat heb ik die keuze bemind! De kustweg loopt wel niet permanent langs de zee, maar op die plaatsen waar ze dat wel doet, was het telkens genieten. Diep azuur was het water en schitterend wit de krijtrotsen.
Na die grijze dagen een feest van warmte en kleur!

Mijn eerste stop was Rodvig : een klein haventje, met een hotel en wat verstrooide woningen en dito bejaarden. Het keienstrand, en het houten piertje, had ik voor mij alleen...maar ik heb me niet te water gelaten.

Mijn volgende halte verleidde me nog meer : het kerkje van Hojerup.
Een schitterende parel op een sublieme plek. (Wat heb ik toch met kerken...of zij met mij?)
Dit kleinood staat ingepland op de rand van de krijtrotsen. Zo dicht zelfs dat in 1928, ingevolge een aardbeving, het koor in zee is gestort! Als je afdaalt naar zee, wat ik heb gedaan, zie je nog goed de sporen van wat is verdwenen.
Waar vroeger het altaar stond, heb je nu een schitterend balkon met zeezicht!
Het verhaal gaat dat op kerstnacht het kerkje telkens een meter landinwaarts schuift....Maar nuchter als ze zijn, die Denen, hebben ze toch het zekere voor het onzekere gekozen en een stevige betonnen console gegoten.
Het interieur is sober en intiem. Een uitgesleten witstenen vloer, houten zitbanken, op de wanden sporen van middeleeuwse beschilderingen. Heel duidelijk is een St. Christoph te onderkennen.

Naast het kerkje kun je de trappen nemen en afdalen naar het strand. Meteen daal je ook terug in de tijd...met iedere trede duizenden jaren...In één bepaalde kleilaag van deze krijtrotsen, hebben ze nl. sporen gevonden van de asteroïde die 66 miljoen jaar terug verantwoordelijk is geweest voor de uitroeiing van de dinosauriërs...schitterend toch, de geologie en de tijdsdimensie! Deze rotsen ( de Stevns Klint) zijn dan ook Unesco werelderfgoed.

Wat verderop kom ik voorbij een immense actieve, krijtgroeve...en ik die dacht dat schoolkrijt niet meer werd gebezigd...
Nee...(flauw grapje), het krijt dat ze hier bovenhalen, wordt gezuiverd van silex en gebruikt in de papierindustrie.
Ik zat er dus nog niet zover naast met mijn schoolkrijt 😜.

Mijn weg snijdt door grootse, glooiende landbouwvelden. Een paar keer merk ik een terp op, een kleine, kunstmatige heuvel die in de bronstijd als grafheuvel heeft gediend.
Bij uitgestrekte landerijen, horen grote boerderijen. Ik ben er één voorbijgekomen met wortels tot in de Middeleeuwen : Gjordlevs Gods, een kasteelhoeve van 1650 ha, waarvan 880 ha landbouwland. Het is nog in privé handen en alleen te bezoeken op aanvraag. De site wordt ook verhuurd voor filmopnamen...

Vooraleer ik mijn einddoel vandaag bereik, kom ik voorbij het Slot van Vallo. Als je die bescheiden woninkjes van de voorbije dagen gewoon bent, weet je niet wat je ziet.
Imponerend, en dat zal de bedoeling geweest zijn.
Ik bespaar jullie de geschiedenis, die er één
is van intriges, verraad en brand(stichting). Nu vinden er ongehuwde dames en weduwen een behoorlijk onderdak, mits zij van adellijke bloede zijn...van verantwoord herbruik gesproken!

In de late namiddag kom ik in Koge aan, waar ik mijn tent opsla. Ik zit op zo'n 45 km ten Z. van Kopenhagen. Morgen bereik ik dus de Deense hoofdstad. Na 3 dagen "plattelandsleven" (ik heb vandaag mijn eerste verkeerslicht gezien sinds ik op Deense bodem ben), snak ik naar wat stedelijke cultuur.

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar