Wat een heerlijk gevoel de gordijnen open te trekken en de zon terug te zien!
Ik kan niet wachten om te vertrekken en na een paar km's ben ik al de stramheid uit mijn benen kwijt. Goeie benen blijken nodig vandaag, want niet alleen de zon is van de partij, maar ook een felle NO-wind, pal in mijn gezicht.
Vandaag wordt het een rit langs enerzijds de Elbe (stroomopwaarts), anderzijds langs het kanaal dat Lubeck verbindt met Lauenburg, het stadje waar ik de Elbe zal verlaten.
Hamburg uitrijden gaat probleemloos en dat is mede te danken aan het feit dat deze stad aan een stroom is gelegen. Die laatste geeft je altijd een oriëntatie.
Fietsen langs waterlopen heeft zo zijn voordelen. Je kunt je moeilijk vergissen als je het water aan jezelfde kant houdt, anderzijds kan de eentonigheid toeslaan.
Ik heb 60 km op de teller als ik in Lauenburg aankom. Quasi voortdurend op of achter de dijk van de Elbe. Da's lang...

Na een uurtje fietsen, krijg ik het gezelschap van een vriendelijke, oudere man op een koersfiets. Hij zal me 2u lang vergezellen, wat duiding geven bij de regio die we doorkruisen en verrassende wegen tonen. Hij is een Hamburger en rijdt dagelijks zijn km's in de omgeving. Hij blijkt ook een zeer bereisd man : ettelijke keren Rusland, de VS, maar vooral Zweden, waar zijn echtgenote geboren en getogen is. Dat interesseerde me natuurlijk wel!
De gebieden die grenzen aan de Elbe, werden door de Nederlanders 2 eeuwen geleden drooggelegd. Hier en daar rest nog een historische "Hollands" aandoende windmolen. Op die gronden worden tot op vandaag groenten gekweekt voor de Hamburgers en de hamburgers. Hamburg is trouwens niet alleen de naam van de stad, met 2 miljoen inwoners, maar ook de Landekreis errond.
Die 2 uren waren een echt taalbad voor me.
Ik moest mijn beste Duits uit de kast halen, maar zo leer je wel bij natuurlijk. .
Als ik halt maakte voor een foto, dan moest ik er zelf ook altijd op. Ik stopte dus wat minder ;-). Na een 30-tal km's samen gereden te hebben, stuurde hij me alleen verder. Ik heb genoten van zijn gezelschap, zijn openheid en suggesties voor de weg, maar was toch blij mijn tocht op eigen ritme verder te kunnen zetten.
In Lauenburg kwam mijn rit langs de Elbe ten einde en ging het nu pal N-waarts.
In Lauenburg overschreed ik ook een grens, die er - gelukkig - geen meer is...; die van de voormalige DDR. Het stadje is spijts zijn grimmig verleden, bijzonder charmant. Met bloemen getoonde vakwerkhuizen langs bochtige straten, geplaveid met kasseien. Deze laatste maakten het fietsen bijna onmogelijk.
Na een broodje met een "Hollandisch Matje" (maatje), en een cappuccino met kriekentaart, ben ik opnieuw gesterkt om tegen de wind op te boksen.
Ik moet een serieuze omweg afleggen als ik opnieuw op werken uitkom. Bovendien kan ik niet anders dan een zeer drukke 2-vaks baan oprijden, waar geen fietspaden zijn...benauwend is dat. Want de Duitsers moeten altijd ergens zeer dringend naartoe, te meten aan hun snelheid.
Gelukkig kom ik ongeschonden terug op mijn jaagpad langs het kanaal en rij ik tot in Guster, waar ik mijn tent opsla. Morgen Lubeck!

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar