Om 7u s'morgens door Siena stappen en fietsen is een bijzondere ervaring. Enkel vroege vogels zijn op. Pelgrims te voet zijn al een paar uur onderweg. De leegte op straten en pleinen en het warme ochtendlicht geven de stad een aparte glans. Op de Piazza del Campo, waar binnen enkele dagen de Palio doorgaat, is men de paarden al aan het voorbereiden. Men gaat er stapvoets mee op en neer. Misschien om ze te laten wennen aan het publiek, of gewoon om ze te showen. Een heel bijzondere, gespannen sfeer. De Palio is dan ook een van de topdagen in Siena en de verwachtingen van de verschillende stadswijken die elk hun kleuren verdedigen (letterlijk, want iedere wijk heeft zijn vlag) zijn hoog.
We verlaten de stad via de Porta Romana, niet zonder eerst een stukje van het parcours dat de paarden zullen afleggen, met de fietst hebben gereden. Dat werkt bij de aanwezigen op de lachspieren...
Wanneer we na enkele km's de stad hebben verlaten en even achterom kijken, zijn we verbluft door zijn ligging en de rijkdom aan torens.
Maar we moeten verder...
Vandaag hebben we een van de mooiste regio's van Toscane doorkruist, maar het was ook een van de zwaarste ritten...Heuvel op, heuvel af, meestal op grindwegen (stradi bianci, weet je wel) en dat in de blakende zon. Hier is veel minder groen en dus ook minder verkoelende schaduw die wat soelaas brengt. Gelukkig brachten de momenten dat we de heuveltop bereikten, telkens verrukking...en ja, zelfs in deze hitte, kippenvelmomenten. Deze regio, de «Val d'Orcia» is dan door de Unesco ook uitgeroepen tot werelderfgoed!
Het is een landschap dat door de eeuwen heen, grotendeels door menselijke inbreng is gevormd en het heeft een grote invloed gehad op de wijze waarop het landschap in de Italiaanse schilderkunst is ontstaan en geevolueerd. Ook onze hedendaagse kijk op het land dat ons omringt, is hierdoor beinvloedt.
In de vooravond komen we aan in S.Quirico d'Orcia, een stadje dat een belangrijke halte was op de Via Francigena. Zelfs onze Sigeric, doet er melding van. De beide kerken getuigen hiervan.
Ook vanavond zijn we te gast in een Ostello en we delen er, zoals meestal, de kamer met collega-pelgrims, meestal wandelaars. Die gaan vroeg op stok en zijn, als onze wekker afloopt (morgen om 5u30), zoals het pelgrims betaamt, al op weg, naar een volgende bestemming.

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar