Vandaag van San Gimignano naar Siena gefietst door een van de mooiste landschappen die ik ken. Al die schakeringen van groen, oker, geel en het voor die streek typische bruinrood van de aarde : de gebrande siena. Bovendien vertonen die kleuren zich in een boeiend spel van texturen : lijnvormig voor de wijngaarden, vlakken voor de korenvelden, en gepunt voor de olijfgaarden. Dat alles onder een zon die het geheel in een zinderend licht en warmte zet. De voorbije dagen haalden we s'middags geregeld 40 gr. Om die reden vertrekken we s'morgens vrij vroeg : 5 of uiterlijk 6u.
Rond de middag kwamen we aan in Montereggione. Een klein stadje, gelegen op een heuveltop, dat zijn muren en torens vrij gaaf heeft bewaard. Vanop afstand geeft dat het beeld van een gekroonde heuvel. Indrukwekkend. Waarmee die middeleeuwers natuurlijk geen rekening hebben gehouden, is dat eeuwen later, pelgrimerende fietsers, ook wel eens aan de stadspoorten zouden kloppen en dat daar een beproevende beklimming aan vooraf gaat, zelfs in de kleinste versnelling.
Siena is onze eindbestemming en slaapplaats. We hebben een bed in een ostello in de schaduw van de duomo. Uiteraard hebben we opnieuw kennis gemaakt met het imposante schelpvormige plein, waar op 2 juli de fameuse «Palio» plaats vindt. Een paardenren rond het plein, waarbij de verschillende stadswijken wedijveren voor de eer. Een kleurrijk spektakel dat zijn oorsprong vindt in de middeleeuwen.
Ook de dom, hier vlakbij, getuigt van de rijkdom en grootsheid van het middeleeuwse Siena, dat graag concureerde met zijn rivaal Firenze.
Vanavond heeft het even gedreigd met onweer, maar de restaurants deden niet de moeite hun tafels binnen te halen. Waar iedereen hier naar snakt, komt maar niet : wat afkoeling en verfrissing.
Morgen gaat onze tocht verder zuidwaarts, onder diezelfde blakende zon.

Geschreven door Niet.alle.wegen.leiden.naar