Vandaag een rustig dagje dat we startten in Chamberlain met eerst na het ontbijt een goeie koffie. Daarna naar een winkel met western kledij, daar even rond geneusd en via een soort western complex van winkeltjes naar het Akta Lakota Museum en Cultural Center. Hier een interessante expositie gezien over de Lakota’s en hun manier van leven. Met mooie voorbeelden van kledij, rituelen en dieraden.
Zo leren we dat de Lakota’s hun kampen in cirkels opstelden en dat ze met de seizoenen ‘mee’ reisden, waarbij ieder invidu mee werkte om het ritme van het seizoen, en dus het kamp, vast te houden. Individuele rollen en verantwoordelijkheden veranderden met de seizoenen.

Blokétu, zomer:
Gedurende de zomer de kamp cirkel volgde de buffels en verhuisde voortdurend. Vrouwen werkten en onderhouden het kamp en waren verantwoordelijk voor het transport en uitpakken van de bezittingen van de familie’s. Ook zorgden ze voor het eten en zetten ze de tipi’s op. Meisjes hielpen met het verzamelen van brandhout en water en kregen ook instructies over quilt-werk en decoraties.
Jongens oefende hun jagers vaardigheden met het jagen op kleine dieren. De mannen maakten wapens, jaagden en verdedigden het kamp.

De zomer was ook de tijd van feesten en ceremonieën. De Sun Dance, de belangrijkste jaarlijkse ceremonie, werd zomer’s gehouden.

Ptanyétu, herfst:
De zomer plaveidde het pad voor de herfst, de Lakota’s bereidden zich voor op de winter.
Voldoende voedsel moest worden bijeengezocht om het seizoen door te komen. De vrouwen bereidden vlees van de buffels die door de mannen waren gejaagd. Ondergrondse opslagplaatsen werden gevuld met gedroogd vlees en fruit, en grote hoeveelheden brandhout werden opgeslagen.

Waniyetu, winter:
Winter was het rustige seizoen. Het kamp werd gebruikt om de winter door te komen. Terwijl de vrouwen kleding maakten en repareerden, zagen de mannen er op toe dat het kamp verstrekt en beveiligd was.
De winter was ook de tijd voor plezier. Kinderen kropen rond het vuur en luisterden naar de verhalen van hun grootouders. Lakota ouders hielden de gemeenschaps geschiedenis levendig door het vertellen van verhalen en terugkijken op het verleden. Het was ook de tijd voor spelletjes, dansen en het afleggen van visites.

Wetú, Lente:
In de lente verhuisde het kamp naar hoger gelegen gebieden.
De mannen repareerden hun wapens en maakten ook nieuwe en ze begonnen weer te jagen. De vrouwen raapten de eerste bessen en wortels en repareerden de tipi’s. De Lakota kinderen genoten van het warme lenteweer na de ontberingen van de winter.

Zo waren de seizoenen van de Lakota’s.

Er waren ook mindere tijden. Er waren conflicten, vooral met de Amerikaanse overheid. Verdragen werden geschonden en verschillende conflicten werden uitgevochten. Tussen 1866 en 1868 was er de oorlog van de Powder River Country, oftewel de slag van de honderd doden oftewel het Fetterman bloedbad. De overheid fasciliteerde de bouw van forten en spoorwegen langs de Bozeman Trail die leidde naar de goudvelden van Montana. Red Cloud en zijn mensen verzetten zich heftog hiertegen.
In december 1866 viel Crazy Horse een bevoorradings trein aan die Fort Phil Kearny verliet. Luitenant Kolonel William Fetterman kreeg orders de wagons te ontlasten, maar in plaats daarvan achtervolgde hij de Lakota’s tot voorbij het fort. De Lakota’s onder aanvoering van Red Cloud, overvielen en doodden alle manschappen van Fetterman. De oorlog duurde voort omdat de Lakota’s de voortgang van de overheid wilden blijven tegenhouden door wagonnen en treinen aan te blijven vallen.

Op 1 juli 1874 leidde generaal George Armstrong Custer een expeditie in de Black Hills. Hij keerde terug en rapporteerde over gevonden goud. Tegen de winter van 1875 waren 15.000 goudzoekers het gebied binnen getrokken op zoek naar goud. De overheid dwong Red Cloud en Spotted Tail om het land over te dragen, dat de twee stamhoofden weigerden.
De VS verklaarde daarop de oorlog aan de Lakota’s. Velen van hen keerden terug naar het Powder River Country, samen met Sitting Bull en Crazy Horse. Op 25 juni 1876, versloegen de Lakota’s onder aanvoering van Crazy Horse generaal Custer in de slag van Little Big Horn.
Het antwoord van het leger kwam snel. In de winter van 1877 vielen ze de Lakota’s aan onder het motto “ geef je over of sterf”. Hoderden Lakota’s stierven en Sitting Bull en zijn aanhangers vluchtten naar Canada. Ook stelde de gouverneur het Manypenny verdrag op. Met behulp van vervalste handtekeningen en het negeren van de peace agreement van 1868, nam de overheid illegaal het land van de Powder River Country en de Black Hills over van de Lakota’s.
Het laatste conflict tussen de Lakota’s en de Amerikaanse overheid vond plaats in december 1890, bij Wounded Knee Creek. Ongewapende volgelingen van Big Foot en de Ghost Dance ontvluchtten hun reservaat en werden door regeringssoldaten in de sneeuw afgeslacht.

Indrukwekkend dit stukje geschiedenis en mooi gepresenteerd in dit museum.

Daarna Chamberlain verlaten om een uurtje later aan te komen in Mitchel. Dit is de zesde stad in grootte van South Dakota en het heeft eignelijk maar 1 attractie: Het Corn Palace.
Het Corn Palace is versierd met verschillende kleuren gedroogde maïs en granen, waardoor muurschilderingen ontstaan. Het thema van de externe muurschilderingen wordt jaarlijks tijdens de herfstoogst gewijzigd; interne muurschilderingen worden ongeveer elke tien jaar vervangen. Het gebouw zelf wordt voor verschillende doeleinden gebruikt, waaronder een basketbalarena, het plaatselijke middelbare schoolbal, beurzen, geënsceneerd entertainment en het Shriner's Circus.
Het gebouw staar er al ruim een eeuw ( het huidige is het tweede Corn Palace).

Het Mitchell Prehistoric Indian Village, een archeologische vindplaats waar wetenschappers een Indiaans dorp aan het opgraven zijn, is een andere attractie in de stad en het laatste dat we vandaag bezoeken.
Aangenomen wordt dat de plek, vlakbij Lake Mitchell, werd bewoond door voorouders van het huidige Mandan, die nu in North Dakota wonen. De opgraving is uniek omdat deze wordt omsloten door een Archeodome, een klimaatgecontroleerd gebouw dat over de locatie is gebouwd en waardoor wetenschappers het hele jaar door hun graafwerkzaamheden kunnen voortzetten.
In de museum winkel treffen we een enorm enthousiaste dame aan die, naast dat ze vaak in Amsterdam is geweest en familie heeft in Hannover, ontzettend veel kennis heeft van huidige Native American kunstenaar van wie ze in de winkel ook vele fraaie stukken heet staan en hangen. We nemen twee mooie souveniers mee en weten indmiddels een stuk meer over Native Art!

Daarna weer terug naar Chamberlain waar we tegen half zes weer aankomen. Eentonig, maar ook vandaag was het weer prachtig weer met 25 graden en volop zon.
Het leuke van een kleine stad, beter gezegd misschien, een groot dorp als Chamberlain, is dat de keuze in restaurants beperkt is tot lokale, kleine familiebedrijven. Ketens zie je hier niet. Maar dat is geen gemis, want we hebben drie avonden heerlijk gegeten bij een lokale Mexicaan, een bbq-restaurant en vanavond bij een Amerikaans familierestaurant.

Morgen naar onze één-na-laatste stop op deze reis, Sioux Falls.

Geschreven door Frans-en-plonys.reisblog