Ontbijt bij de honden vandaag. De Muktuk Ranch fokt sledehonden. De eigenaar is veelvuldig deelnemer en winnaar van de grootste sledehondenrace in de Yukon, die iedere winter wordt gehouden tussen Whitehorse in de Yukon en de finishplaats Fairbanks in Alaska.
In de winter is de slee met honden een nog steeds veel gebruikt vervoermiddel, ondanks de komst van sneeuwscooters. Daarnaast is het racen een sport die hier en in Alaska hoog in aanzien staat.

Er leven hier tientallen honden en alleen de alfa mannetjes zitten gescheiden, evenals honden die om medische reden tijdelijk apart moeten zitten.
Het is een vreemd gezicht de eerste keer, een groot veld met allemaal hondenhokken met bijbehorende bewoner ervoor, of er bovenop om de omgeving goed in de gaten te kunnen houden. Veel zijn husky's, maar ook andere rassen lopen hier rond.
Ook in de zomermaanden wordt er dagelijks met ze getraind, ook om ze in goede conditie te houden. En in plaats van een slee met ijzers worden er dan wielen onder de slee gezet. Een heel team van verzorgers en verzorgsters bekommeren zich om de dieren die heel goed worden verzorgd hier.

Het is fris vanochtend, niet meer dan twee graden en een beetje mistig. Maar de zon komt er steeds meer bij al staat er ook iets meer wind dan de afgelopen dagen, waardoor het wat kouder aanvoelt.

Warm en in laagjes gekleed stappen we dan ook in de auto voor de korte rit naar Miles Canyon. De brede Yukon River wordt hier door een nauwe Canyon geperst waardoor het water enorm snel en wild kolkend hier zich een weg baant. Er is een trail uitgezet langs de Canyon van 1,5 km heen en langs dezelfde weg weer terug. Een mooi wandelingetje en af en toe wat omhoog en dan weer dalend, dus het houdt ons warm ook.

Door de kloof varen bijna continue twee snelle motorboten heen en weer, soms dansend op de golven. Het blijken politie boten te zijn, het is ons alleen niet duidelijk of ze met een doel hier varen of een beetje aan het spelevaren zijn. Laten we het er maar op houden dat ze aan het oefenen zijn in het varen op dit moeilijke deel van de rivier.

We lopen meer dan een uur, schieten plaatjes want ook hier is de omgeving indrukwekkend. De Yukon is een ruig gebied, bijna onbewoond en dus alle ruimte voor de natuur.

Het loopt inmiddels tegen de middag als we terug rijden naar Whitehorse. Daar gaan we eerst naar de SS Klondike. Deze radarboot heeft jarenlang dienst gedaan op de Yukon River als vrachtboot tussen Whitehorse en Dawson City, dat een paar honderd kilometer noordelijker langs de Yukon River ligt, en wat eind 19e eeuw en begin 20e eeuw dé goudzoekers stad was. Zo rond 1898 werd het het eerste goud gevonden en al snel kwamen gelukszoekers in grote getale hierheen. De route was niet makkelijk. Van Seattle of Vancouver, door de Inside Passage naar Skagway in Alaska. Dat was het eenvoudigste deel van de route.... Daarna moesten ze zich een weg banen via de Chillkoot Pass naar Whitehorse om daar veelal een vlot te bouwen om de rivier af te zakken naar Dawson City. De rivier is vanaf maart-april mijn of meer bevaarbaar, in het begin tussen de ijsschotsen door en medio oktober vroor hij weer dicht. Het was dus niet makkelijk als goudzoeker in die tijd.

Om goederen in grote aantallen over de rivier te kunnen vervoeren werden dus de radarboten ingezet. Aangezien de Yukon en zijrivieren hier vrij ondiep zijn, werden het platbodems met een diepgang van 1 meter. Aangezien de rivier verschillende zandbanken heeft een deze zich ook door de stromingen verplaatsten, was ook de tocht per boot niet altijd makkelijk.
Van Whitehorse stroomafwaarts deed men er ongeveer 1,5 dag over, terug vergde de tocht zo'n 4-5 dagen. Onderweg werd gestopt om brandhout in te laden voor de stoommotoren. Naast vracht werden er soms passagiers meegenomen maar dit was niet de grootste groep.
De Klondike was één van de vele radarboten die de rivieren hebben bevaren en is nu als museum ingericht en ligt volkomen op de wal. Binnen is momenteel alleen het vrachtdek met machinekamer en stoommotor te bezichtigen, het bovendek en stuurhuis worden gerenoveerd.
Op de vrachtdek staat allerlei waar die toendertijd werd vervoerd, zoals zakken graan, gereedschappen, melkpoeder, vaten bier, blikken brandstof en andere zaken die men nodig had. Alleen de laatste reis richting Dawson City bestond de vracht voor het grootste deel uit vloeibare zaken zoals brandy en bier. Men moest tenslotte warm blijven in de winter.

Na hier te hebben rondgekeken rijden we iets verder door naar het centrum van Whitehorse om daar eerst een kop koffie te scoren en daarna de winkels en gebouwen hier te bekijken. Er zitten en paar winkels met mooie, voornamelijk native kunst, een enorme outdoor zaak en wat boetieks.
Ook staan er nog een paar authentieke gebouwen in blokhutstijl die bewaard zijn gebleven. Een paar zijn onderdeel van een museum, dat voor morgen op de planning staat, als er wat meer regen wordt voorspeld.

Na een kort bezoek aan de Walmart zijn we tegen vijven weer terug bij onze blokhut. Één die wel van alle moderne gemakken is voorzien.
De voorspelling van het Noorderlicht is matig voor vanavond, maar wie weet!

Geschreven door Frans-en-plonys.reisblog