Gisterenavond gegeten bij het enige restaurant in Baker. Een leuke, kleine tent waar de Amerikaanse keuken met een vleugje Italië hoogtij viert. Alles home-grown en made, tot de eigen gemaakte ketchup aan toe.Voor het eerst gefrituurde spruitjes als voorgerecht op een kaart gezien. Ik ging wel voor de Ceasars salad en we hadden beide de burger. Smaakte voortreffelijk allemaal, en ook de porties waren on-Amerikaans klein, maar zeker voldoende. Omdat het zo klein was en omdat het de enige plek in de buurt was, kregen we een plek aan een tafel van zes waar al twee andere stellen zaten. Twee vrienden die regelmatig fotografie road trips maakten en een pas getrouwd stel uit Ohio. De fotografen zaten in hetzelfde hotel als wij en het jonge koppel zou nog een paar uur verder naar het noorden rijden die avond.
Na een lekkere maaltijd en leuke gesprekken reden we weer terug naar onze pleisterplaats. Door Garrison, een gehucht van ik denk 50 bewoners dat weer net in Utah ligt, via de dit road van 8 mijl naar de ranch. Het was frisjes buiten, zo rond het vriespunt. Maar wel heel helder weer dus de sterren waren later de avond goed zichtbaar.

Vanochtend ontbijt in een gebouw naast het onze waar een kokkin de scepter zwaaide. Naast eigengemaakte scrambled eggs ook een zelfgemaakte vlees-pastei en een vegetarische variant. Verder veel vers fruit van, ik denk, de eigen boomgaard, met yoghurt en verschillende soorten ontbijt sereals. Prima verzorgd dus. Het pasgetrouwde stel bleek zich toch maar bedacht te hebben en kwam even na ons de ontbijtruimte binnen. De kou en slechte weersvoorspelling had ze doen besluiten maar in de buurt te blijven.

Na het ontbijt op naar Great Bassin National Park. Het is een vrij klein park waar naast de 5000-jaar oude bomen, die overigens alleen maar hoog op een berg groeien, er grotten waren die je met een tour kon bezichtigen, plus een scenic route naar de top van de berg. Deze hebben we als eerste genomen en het was een mooie route. Hoger en hoger en de temperatuur lager en lager, tot we op een gegeven moment in de sneeuw stonden die een paar dagen geleden was gevallen. Met de herfst kleuren die zo langzamerhand de bomen kleurden was het een mooie rit. Je kon boven aangekomen nog naar de top wandelen, maar de 8 mijl plus paar honderd meter hoogteverschil deden ons rechtsomkeert maken.

Bij het visitorcenter zat een klein restaurantje waar we thee met een grote chocolate-chip koek bestelden. Kijken op de kaart van het park bleek het eigenlijk dat we het grotendeels al hadden gezien.
Dus tegen het middaguur een stukje terug over de Loniest Highway 50 naar Ely.
Ely is een mijnstad, nu zonder mijn want deze is al jaren geleden gesloten. Het was een van de grootste kopermijnen en vooral gedurende de tweede wereldoorlog en de jaren er na was dit een bloeiende business en was Ely dus ook een belangrijke stad.
Downtown Ely is niet zo heel veel meer. Veel oude, kleine motels, enkele gesloten en enkele nog wel open en wat murals (muurschilderingen) zijn de hoogtepunten van downtoon. Veel panden staan leeg maar er waren ook nog wel een paar leuke winkels.
Er zit terug in de richting van waar we vandaan kwamen een bloemist annex koffie-tent. Dus daar heen gelopen en daar hadden ze prima koffie.
Terug naar de auto gelopen die zo’n beetje halverwege het koffie0tentje en downtoon stond, en naar het spoorwegmuseum in Ely gereden.
Dis museum is ontstaan toen in de 80-er jaren de kopermijn dichtging en de spoorweg zijn bestaansrecht verloor. Het was te duur om alles weg te halen dus besloot men om alles te laten staan en cadeau te doen aan het nieuw opgerichte museum. Hierdoor kom je in een soort tijdcapsule terecht, waar het lijkt of de tijd heeft stil gestaan.
Oude kantoren met een volledige inrichting die in de jaren tachtig al voor een deel antiek was, want het was wel duidelijk dat het bedrijf weinig geïnvesteerd had de laatste jaren. Geen computers, alleen nog ouderwetse type- en rekenmachines.
Leuk om te zien. Buiten een paar oude treinstellen, en het meest verrassend was de werkplaats. Hier stonden diverse locomotieven, waaronder twee stoomtreinen.
Een daarvan reed nog als een museum lijn en deze was toe aan zijn jaarlijkse veiligheid inspectie. Die werd uitgevoerd door een team van vrijwilligers, meeste spoorweg-fanaten, oud machinisten en oud-onderhoud mensen. Één van hen gaf ons een rondleiding en vertelde honderduit over deze machines en het onderhoud dat zij er aan deden. Ik weet nu ongeveer hoe je een stoomlocomotief in- en uit elkaar haalt. Ontzettend leuk om iemand zo enthousiast te horen vertellen over treinen, stoom locomotieven en oude diesels.
Inmiddels liep het tegen vieren en na nog wat oude auto’s op de foto te hebben gezet reden we weer terug naar Baker. Het was etenstijd tegen de tijd dat we daar aankwamen en we gingen weer naar de tent van gisteren. Eén, omdat het goed was bevallen, en twee, omdat het het enige restaurant was in de buurt. Er was geen plek, maar tegen zessen zou er wel een tafel vrij zijn. Wij dus nog maar even een half uurtje de tijd doden. Vak voor Baker was een bord dat wees naar de Baker Archeloogical site. Nu krijg ik altijd wat kriebels als ik dat lees in Amerika. Maar we reden er heen en het bleek dat men een oude Indiaanse nederzetting van 700 jaar terug had ontdekt. Nu denken wij als het over archeologie gaat al snel aan de oude Romeinen en Grieken, maar hier moet je er dus wat eeuwen bij op tellen. Naar Amerikaanse begrippen is drie-kwart van ons land een oudheidkundige vondst. Maar leuk om even de tijd te verdrijven en weer terug naar het restaurant. Nu was er inderdaad de beloofde tafel en vanavond gekozen voor de pizza te delen en stukje chocolade cake na te nemen. Ook nu weer erg lekker allemaal.
Terug op de ranch dit verlag gemaakt en pogingen gewaagd het online te krijgen. Mocht het lukken dan weer zonder foto’s, ik hoop morgen beter Internet te hebben zodat de foto’s bij de verslagen kunnen komen.
Morgen naar Utah, Naar Capitol Reef National Park. Wordt vervolgd!

Geschreven door Frans-en-plonys.reisblog