Het golf resort vanochtend na het ontbijt weer verlaten. Een prima ontbijt trouwens. Aangezien de koffie hier alleen van het soort 'water met een kleurtje' was, was de eerste stop al snel, in St. Peters, een half uurtje rijden vanaf de golfbaan. Het koffietentje was helaas op maandag gesloten, maar er zat ook een Tim Hortons en daar hebben ze meestal ook wel een redelijke cappuccino. Niet hier. Blijkbaar drinken ze dit niet in St. Peters want deze vestiging van de Canadese tegenhanger van Starbucks verkocht alleen eenzelfde soort koffie als ik al eerder deze ochtend had geproefd. Toch maar weer een genomen om na een half uurtje onze weg weer te vervolgen. Het plan vandaag is om naar Louisbourg te rijden. In dit kleine plaatsje aan de kust kent een rijke historie en is een oud vestingstadje met een groot fort dat nu in beheer is bij de National Park organisatie. De weg erheen langs de kust, hoewel we die vaak niet zien omdat de weg om de soms diepe inhammen heen gaat, vaak een stuk van de kustlijn af. Het is wat bewolkt en af en toe valt er een druppel regen, maar niets om ons zorgen te baren. Het is voorspeld, vandaag in de ochtend lichte reen en vanmiddag moet het opklaren en zonnig worden. Wel is de temperatuur beduidend minder dan de 20-22 graden van gisteren. Hooguit een graad of 16 vandaag en in de regen wat lager.
Dit deel van Nova Scotia is heuvelachtiger dan het zuidelijke deel. De weg slingert door veel bebossing met af en toe een klein meertje of een inham van de zee. Dorpjes komen we nauwelijks tegen, een enkel eenzaam huis en soms een paar bij elkaar. De enkele dorpjes die we zien zijn vissersdorpjes en de kreeftenfuiken liggen hoog opgestapeld langs de kant van de weg.
De weg die we volgen volgt voor een deel de Fleur de Lis trail.
Blijkbaar wordt ook het grof vuil hier vandaag of zo opgehaald, want bij bijna ieder huis liggen soms grote stapels huisvuil langs de kant van de weg. Zoveel dat ik denk dat de ophaaldienst hier wel even mee bezig is.
Na een anderhalf uur rijden we Louisbourg binnen en de eerste stop is bij een oud, klein stationnetje. Nu niet meer in gebruik, alleen als een klein spoormuseum. Het fort ligt een paar kilometer verder langs de weg.
Het fort brengt je terug naar de Franse koloniale tijd van 1713 tot 1758. Als eerste het land van de L'nu, nu beter bekend als de Mi'kmaq Native People. In de 18e eeuw kwamen de Fransen, Basken, Schotten, Engelsen, Ieren en Afrikanen naar deze kuststreken. Het fort dat door de Fransen werd gebouwd was eigenlijk een omsloten dorp, een vestingstadje. Wat er nu van over is, is slechts een vijfde van het oorspronkelijke fort. In de zomermaanden waan je je hier terug in de tijd door het naspelen van het dagelijks leven door acteurs en vertellers. Nu gebeurt dat op een enkel moment van de dag en moet je het treffen dat je er bent. We wandelen langs allerlei gebouwen, zien de verblijven van de soldaten en officieren en in het grote gouverneurshuis krijg je een goed beeld van het leven van de hogere klasse in die tijd. Af en toe wat regen en op het moment dat we terug naar de auto lopen even een flinke bui, maar die is van korte duur.
Na het fort rijden we nog langs de vuurtoren voor we doorrijden naar de stopplaats van vandaag, Sydney. Een Harbour Bridge hebben ze hier wel, ook een haven tenslotte, maar geen operahuis.
Ik kan me nog een verhaal van een paar jaar geleden herinneren dat het nieuws heeft gehaald. Een (ik dacht Nederlandse jongen) boekte een vliegticket naar Sydney. Helaas voor hem was het niet het bedoelde Sydney in Australië, maar dit Sydney. Dat ziet er een stuk anders uit kan ik je verzekeren!

Op weg vanaf de vuurtoren naar Sydney is de zon flink doorgebroken en is het gelijk ook weer lekker wat temperatuur betreft geworden. We checken in en brengen de spullen naar de kamer om daarna naar het centrum aan de waterkant te gaan. Hier staat bij de cruise terminal, waar nu een groot vrachtschip uit Quebec ligt, een grote viool naar de terminal. Deze eert de fiddlermuziek, die door de Ieren en Schotten werd meegenomen en die in Cape Breton altijd een belangrijke rol in de muziek heeft gespeeld.

Er zit hier ook een restaurant en na een blik op de kaart besluiten we niet verder te zoeken. Voor mij de eerste keer deze reis om een tobster roll te nemen (nee, het ws dus geen tikfoutje boven in de titel van dit verslag). Een roll is een wit, zacht broodje, opengesneden en gevuld met kreeft en saus. Deze traditiionele 'hap' vindt je langs de hele Atlantische oostkust, zowel in de USA (in het stuk boven Boston tot aan de Canadese grens) en in bijna heel Atlantisch Canada.
Deze smaakte in ieder geval prima. De dag afgesloten met een redelijke cappuccino bij een Tim Hortons die dit wel weer op het menu had staan.
Morgen rijden we naar Ingonish. Een klein plaatste in het Cape Breton National Park. Hier blijven we twee nachten om op ons gemak de Cabot trail te rijden en het park te verkennen.

Geschreven door Frans-en-plonys.reisblog