Vrijdagochtend stonden we vroeg op, checkten uit bij het hotel en liepen naar de vertrekhal. We waren al ingecheckt maar moesten nog wel de koffers afgeven. Bij de balie van onze blauwe vrienden was het om deze tijd, even over zeven, niet heel druk. We konden gelijk terecht bij een vrije balie en een paar minuten later waren we twee koffers lichter en konden we doorlopen naar de security. De koffers werden doorgelabeld naar onze eindbestemming Halifax en we hoefden er dus niet in Toronto mee door de douane wat weer tijd scheelt.
De security op Schiphol verliep ook gladjes. Er stonden bij de doorgang in hal 2 geen lange rijen en we waren er dus ook vrij vlot doorheen. Alle horrorverhalen van de laatste tijd gelden voornamelijk voor de Europese Schengen vluchten.
Ontbijtje van koffie met croisants in de lounge en de tijd tot het boarden wat doden. Onze vlucht stond gepland om te vertrekken om 10:50 en tot mijn verbazing gaf de boardingpas aan dat het boarden om 08:50, dus twee uur eerder al zou beginnen. Ondanks het ongeloof maar wel rond die tijd naar de gate maar daar zat nog niemand achter de balie. En dat bleef ook nog bijna een klein uurtje zo. Enfin, KLM had in ieder geval de passagies op tijd bij de gate zullen we maar zeggen.

Het boarden begon rond de vertrektijd, dus die ging niet gehaald worden en een rond half twaalf kwam de melding dat er nog gewacht werd op zo'n 50 passagiers die van andere vluchten kwamen en dat het laden van die bagage nog ongeveer een 15-20 minuten ging duren.
Aan het eind van die 20 minuten kwam de melding dat er nog steeds een stuk of 12 passagiers niet waren gekomen en ze nu dus de bagage van die passagiers weer van boord moesten halen. Dat zou een kwartierje duren en dan konden we weg. Dat kwartiertje werden er twee want de bagage was verspreid over diverse containers die inmiddels van boord waren, maar die ook weer terug aan boord moesten zonder de verwijderde bagage. Snappen jullie het nog?
Enfin, het resultaat was dat we zo'n anderhalf uur te laat vertrokken. En dat maakte onze overstap op Toronto wel lastig want van de twee en half uur bleef op deze manier een uur over.
De vlucht verliep vlekkeloos en rustig. paar films gezien waaronder de laatste van en met Clint Eastwood. De man is nog net levend en dat is goed te zien. Maar het was een aardige film.

Een uur te laat aangekomen moesten we het in Toronto op een rennen zetten. Gelukkkig mochten we bij de immigratie gebruik maken van de kiosk waardoor je snel een papiertje uit een automaat krijgt met wat onbegrijpelijke teksten en een digitale foto die nog van slechtere kwaliteit is dan die in ons paspoort en die is al niet om aan te zien. Maar met dat papiertje loop je naar een vrije balie waar de beste man wat vragen stelt rond het doel en de lengte van je verblijf en waar je kalar staat met alle apps en geprinte documenten die bewijzen dat je aan alle Corona gerelateerde inreis-eisen voldoet, maar daar vraagt de goede man niet naar.
Dus daarna met een ander gekregen papiertje door de douane en dan verder rennen naar de security om weer naar de gate te hollen voor de vlucht naar Halifax. Bij de security vriendelijk doch dringend gevraagd of we voor mochten dringen vanwege te weinig tijd, waren we ook hier snel doorheen en na weer een stukje hollen kwamen we bij de gate, waar men aan het boarden was en we dus konden aansluiten. Hijgend en bezweet het toestel binnen en neergeplofd om even bij te komen van al het gehol.
Vervolgens vertrokken we een half uur te laat maar dat mocht de pret niet drukken. Ook deze vlucht verliep verspoedig en na een uur en drie kwartier stonden we aan de grond in Halifax. Daar wachten op de bagage bij de band en deze begon na een lwartiertje te lopen. Weer een kwartier later stopte de band en wisten wij dat we harder hadden gelopen in Toronto dan onze koffers want ze waren niet in Halifax.
Dan maar een rapportje opmaken bij Westjet en de auto ophalen om naar ons hotel te rijden. Op het vliegveld hadden we bij de bagageband al gezien dat er om half acht en half negen nog een vlucht uit Toronto aankwam, dus na ingecheckt te hebben in het hotel om een uur of zeven, vrij snel daarna maar weer even terugrijden naar het vliegveld. En ja hoor, bij de bagageband stonden onze koffers die dus op de volgende vlucht waren gezet.
Al met al was het een lange en door het gedoe met de bagage, best een heftige dag geweest.
Normaal gesproken moeten we ons de eerste avond altijd dwingen niet te vroeg naar bed te gaan omdat het beter is om direct in het juiste ritme te komen, maar daaar hadden we nu geen last van en rond een uur of half elf vielen de luiken bij ons dicht.

Vandaag waren we bijtijds wakker en na het ontbijt de auto in. Eigenlijk was het plan om de ochtend rond te lopen in Halifax en in de middag richting het noorden te rijden naar Port Dufferin, onze eerste stop op de road trip. Maar het viel vandaag niet mee. Het viel wel, maar daar zat nogal wat regen bij. Soms regende het zachtjes, vaak wat harder en heel vaak ook heel hard, dus onze plannen waren gewijzigd. In plaats van naar het noorden stonden er twee plaatsen op het programma die de moeite waard zijn, Lunenburg en Peggy's Cove.
Lunenburg was de eerste stop. Dit plaatsje is in 1753 ontstaan aan de Mahone Bay en met de naam werd de toenmalige koning van Groot Brittanië en Ierland geëerd, die ook heerser was over het hertogdom Brunswijk-Luneburg. De stad was een van de eerste pogingen om Britse protestanten te vestigen in Nova Scotia.
Het is inmiddels opgenomen op de Unesco World Heritage list en het oude centrum staat vol met kleurrijke houten huizen. Zoals de meeste huizen hier. Alleen in Halifax, wat een stad van enige omvang is, zijn de huizen in het centrum niet van hout. De meeste huizen zijn goed onderhouden en de verschillende kleuren maken het levendig. Door de regen hebben we niet veel langer dan een klein uurtje rond gelopen en tijdens één van de hevigere buien vonden we een goede schuilplaats bij een lokaal koffie tentje met allerlei zitjes in de diverse kamers van 1 van deze mooie huizen.
Maar de regen dreef ons weer in de auto en de volgend stop was Peggy's Cove. Dit kleine vissers dorp is vooral bekend om de mooie, kleine houten huisjes rond een baai en om de meest gefotografeerde vuurtoren van Canada. Helaas regende het zo hard dat we aangekomen in het dorpje, na even op de parkeerplaats te hebben gestaan, maar weer zijn omgedraaid. Dus zijn wij één van de weinige bezoekers die de vuurtoren niet op de foto hebben gezet.

Terug in Halifax even een pit-stop bij de Walmart om wat zaken in te slaan om daarna door te rijden naar onze B&B in Port Dufferin. Deze heet de Black Duck Ocean View, maar beide waren vandaag niet te zien. De eend had waarschijnlijk elders iets te doen en door de regen en mist bleef er van het uitzicht op de oceaan ook weinig over.
De B7B wordt gerund door een pittige oude dame van in de tachtig die er nu toch wel over nadenkt om het mooie huis maar te koop te zetten. Het is een gezellige kletskous in ieder geval.
Onze avond eten hebben we genuttigd in een brouwerij annex pub-restaurant in Sheet Harbour, een tien minuten rijden van hier.
Morgen beloven alle weer-apps dat het droog, zonnig en een graad of 23 wordt, dus we gaan zien of ze hier net zo betrouwbaar zijn als bij ons. De volgende halte is verder naar het noorden van Nova Scotia.

Geschreven door Frans-en-plonys.reisblog