Vanochtend buiten de deur ontbeten bij een diner in het dorp. Prima, zoals eigenlijk altijd in Amerika, een ontbijt kunnen ze niet verpesten.
Daarna op weg onder alweer een stralend blauwe hemel richting Salt Lake City. Maar met een tussenstop bij Goblin State Park.
Maar onderweg kom je soms verrassende dingen tegen en zo ook vandaag. Langs de Utah 24 komen we door een klein stadje en zien we links van de weg een of andere uitstalling van een kunstenaar. Van allerlei oude materialen heeft hij dino’s, vreemde voertuigen en andere zaken gefabriceerd. Gezien alle Peace-uitingen is het waarschijnlijk een bejaarde hippie, maakt niet uit, het is leuk om te zien.

De nationale parken zijn natuurlijk de bekendste en druk bezochtste, maar iedere staat heeft ook een flink aantal State Parks, waar soms pareltjes tussen zitten.
En Goblin State Park is zeker zo’n pareltje. Op ongeveer anderhalf uur rijden van Torrey komen we daar tegen tienen aan. De nationale park pas is hier niet geldig dus betalen we de eitrance fee en rijden naar het uitkijkpunt over een canyon, vol met Goblins. Dat klinkt als iets uit de Hobbit, en daar zit je dan niet ver naast. Goblins zijn door erosie gevormde rotsen als paddestoelen, sommige meters hoog. En daar staan er dan honderden van. Een onwezenlijk gezicht al deze hoodoos die hier dus Goblins worden genoemd. We wandelen ruim een uur tussen deze wonderlijke wereld en om iedere hoek zie je weer iets fascinerends. Deze Goblins zijn van een zachtere zandsteen dan bijvoorbeeld de hoodoos in Bryce Canyon. Deze Goblins verdwijnen in de loop van de tijd, maar er komen ook steeds weer nieuwe bij.

Ook hier duiden petroglieven op de vroegere bewoners, zoals Fremont, Paiute and Ulte Indianen.
Ne vele foto’s lopen we terug naar de auto, zetten de kap open, want het inmiddels aangenaam geworden en zetten voort naar Salt Lake City, ongeveer een kleine 200 mijl verderop. De reden dat we Salt Lake City hebben opgenomen in de trip is tweeledig. We hebben morgen een rondleiding bij KindigIt. Als je Discovery kijkt dan ken je wellicht de show van hen op zaterdagavond. Ze bouwen klassieke en ook nieuwe auto’s om naar een nieuw design. De klassiekers verlaten Kindig in een betere conditie dan dat ze in het verre verleden de fabriek uitrolden. Morgenochtend om tien uur is de toer.
Tweede reden is dat we een fruitzaak willen bezoeken. De vruchten die we op het oog hebben zijn in Utah het goedkoopst van de staten waar we doorheen reizen. En dat komt omdat Utah de laagste sales-tax heeft van waar wij allemaal komen.
Het duurt allemaal wat langer eer onze zaken helemaal goed zijn en werken, maar dan lopen we ook tevreden de zaak uit, pakken de auto uit de garage en rijden we naar ons hotel, dat twee blokken verderop ligt.
Ingecheckt waren we al on-line dus krijgen we vlot de keys en zetten de spullen op de kamer. Een zeer ruime kamer mag ik wel zeggen.
Inmiddels is het al na zevenen, dus googlen we naar een restaurant en lopen naar een steakhouse een paar minuten van ons hotel vandaan.
Een luxe versie dit steakhouse, waar alleen wij al drie verschillende obers rond de tafel hebben lopen. Het is een grote tent, en ik denk dat er wel 30 obers rondlopen.
En de steaks zijn dan ook prima, een goed glas rode wijn op aanraden van de vriendelijke serveerster en in plaats van een toetje nemen we een cappuccino, die ze tot onze verrassing hebben.

Nu in het hotel de foto’s overzetten, verslagje maken en kijken waar we morgen heen gaan nadat we bij Kindig zijn geweest. Want tot hier stond onze route vast, nu op de bonnefooi verder.

Geschreven door Frans-en-plonys.reisblog