Vandaag wordt het weer zonnig en warm, een beetje saai dus, het weerbericht. Een hele mooie Indian Summer zoals ze hier een nazomer noemen.
We rijden vandaag eerst de Needles Highway. Weer zo’n schitterende Scenic Byway hier in de Black Hills van South Dakota. De Needles Highway is als toeristische route aangelegd door de bergen en door erosie gevormde zogenaamde needles. Na het splitsen van US 16A staat de route bekend als de Needles Highway. Dit segment is 23 km lang. De snelweg werd voltooid in 1922 en is vernoemd naar de hoge granieten "naalden" waartussen hij slingert. Het gedeelte van de Needles Highway tussen de kruising met SD 89 en de kruising met US-16A loopt door Custer State Park en vereist een jaarlijkse South Dakota-parklicentie die toegang verleent tot alle staatsparken, recreatiegebieden en gebruiksgebieden aan het meer. Langs dit stuk ligt het Black Hills Playhouse. De snelweg loopt door twee tunnels die door steile granieten muren zijn gestraald: de Iron Creek Tunnel en de Needles Eye Tunnel. Dat deel van de weg wordt vrijwel uitsluitend gebruikt door toeristen.
Die toeristen hebben soms veel moeite met de smalle tunnels. Met een camper kan je deze route niet nemen, tenzij je een kleinere camper wenst in te leveren bij de verhuurder. Het is een van de mooiste wegen met voorbij iedere bocht - en het zijn er veel - weer een ander uitzicht of gezichtspunt.
We eindigen deze weg bij Sylvan Lake. Sylvan Lake is een meer gelegen in Custer State Park, in de Black Hills. Het werd opgericht in 1891 toen Theodore Reder een dam bouwde (de Sylvan Lake Water Dam) over Sunday Gulch Creek.
Het merengebied biedt picknickplaatsen, rotsklimmen, kleine huurboten, zwemmen en wandelpaden. Het is ook populair als startpunt voor excursies naar Black Elk Peak en The Needles. Aan de oever van het meer werd begin 20e eeuw een hotel geëxploiteerd.

Het meer was te zien in Disney's film National Treasure: Book of Secrets uit 2007. Door de film leek het alsof het meer direct achter Mount Rushmore lag, terwijl het in werkelijkheid acht kilometer ten zuidwesten van Mount Rushmore ligt.
Er is een wandelpad rond het meer, echter wordt een deel gerenoveerd dus konden we niet het hele rondje lopen, maar ongeveer de helft. Ook die helft was al heel mooi om te lopen en ook vandaag was het er druk met picknickers en andere wandelaars die het natuurschoon kwamen bekijken.

Via Custer zijn we daarna naar Crazy Horse Memorial gereden.
Het Crazy Horse Memorial is een bergmonument in aanbouw op particulier terrein in de Black Hills, in Custer County. Het toont de Oglala Lakota-krijger Crazy Horse, rijdend op een paard en wijzend naar zijn stamland. Het monument werd gemaakt in opdracht van Henry Standing Bear, een Lakota-ouderling, en werd gebeeldhouwd door Korczak Ziolkowski. Het wordt beheerd door de Crazy Horse Memorial Foundation, een non-profitorganisatie.

Het monument is al sinds 1948 in uitvoering en is nog lang niet voltooid. Wij waren hier ook acht jaar geleden en dan zie je wel de voortgang. Niet heel groot, maar nu is zijn hand en wijsvingeer zixhtbaar en dat was acht jaar geleden nog niet zichtbaar.

Het masterplan voor het gedenkteken omvat het monument voor berggravures, een Native American Museum of North America en een Native American Cultural Center. Het monument wordt uitgehouwen in Thunderhead Mountain, op land dat door sommige Oglala Lakota als heilig wordt beschouwd, tussen Custer en Hill City, ongeveer 27 km van Mount Rushmore.

De uiteindelijke afmetingen van het beeldhouwwerk zijn naar verwachting 195 meter lang en 172 meter hoog. De uitgestrekte arm zal 80 meter lang zijn, de opening onder de arm 21 meter breed en 30 meter hoog, en de vinger 9 meter lang. Het gezicht van Crazy Horse, voltooid in 1998, is 26,7 meter hoog; ter vergelijking: de hoofden van de vier Amerikaanse presidenten op Mount Rushmore zijn elk 18 meter hoog.

Crazy Horse was een Indiaanse oorlogsleider van de Oglala Lakota. Hij nam de wapens op tegen de VS. De federale regering moet strijden tegen de inbreuk op de gebieden en de manier van leven van het Lakota-volk. Zijn bekendste acties tegen de VS Het leger omvatte de Fetterman-strijd (21 december 1866) en de Slag om de Little Bighorn (25-26 juni 1876). Hij gaf zich over aan de VS. troepen onder leiding van generaal George Crook in mei 1877 en raakte dodelijk gewond door een militaire bewaker, naar verluidt terwijl hij zich verzette tegen gevangenschap in Camp Robinson in het huidige Nebraska. Hij behoort tot de meest opmerkelijke en iconische Indiaanse stamleden en werd geëerd door de VS. Postal Service in 1982 met een postzegel van 13 ¢ die deel uitmaakt van de Great Americans-serie.

Henry Standing Bear ("Mato Naji"), een Oglala Lakota-opperhoofd, en bekend staatsman en ouderling in de Indiaanse gemeenschap, rekruteerde en gaf de Pools-Amerikaanse beeldhouwer Korczak Ziolkowski de opdracht om het Crazy Horse Memorial te bouwen in de Black Hills van South Dakota . In oktober 1931 schreef Luther Standing Bear, Henry's oudere broer, een brief aan beeldhouwer Gutzon Borglum, die op Mount Rushmore de hoofden van vier Amerikaanse presidenten aan het uithakken was. Luther suggereerde dat het "het meest passend zou zijn om het gezicht van Crazy Horse daar te laten beeldhouwen. Crazy Horse is de echte patriot van de Sioux-stam en de enige die het waard is om aan de zijde van Washington en Lincoln te worden geplaatst." Borglum heeft nooit geantwoord. Daarna begon Henry Standing Bear een campagne om Borglum een ​​afbeelding te laten maken van Crazy Horse op Mount Rushmore. In de zomer van 1935 schreef Standing Bear, gefrustreerd over het vastgelopen Crazy Horse-project, aan James H. Cook, een oude vriend van Chief Red Cloud: ‘Ik worstel hier hopeloos mee omdat ik geen geld heb, geen werk en geen hulp krijg van welke Indiaan of Blanke dan ook."

Op 7 november 1939 schreef Henry Standing Bear een brief aan de Pools-Amerikaanse beeldhouwer Korczak Ziolkowski, die onder Gutzon Borglum aan Mount Rushmore werkte. Hij vertelde de beeldhouwer: "Mijn collega-chefs en ik zouden graag willen dat de blanke man weet dat de rode man ook grote helden heeft." Standing Bear schreef ook een brief aan ondersecretaris Oscar Chapman van het ministerie van Binnenlandse Zaken, waarin hij aanbood al zijn eigen vruchtbare 900 acres (365 ha) in ruil voor de kale berg met als doel eer te betuigen aan Crazy Horse. De regering reageerde positief en de VS reageerden positief. Forest Service, verantwoordelijk voor het land, stemde ermee in een vergunning te verlenen voor het gebruik van het land, met een commissie om toezicht te houden op het project. Standing Bear koos ervoor om geen overheidsgeld te zoeken en vertrouwde in plaats daarvan op invloedrijke Amerikanen die geïnteresseerd waren in het welzijn van de Amerikaanse Indianen om het project particulier te financieren.

In het voorjaar van 1940 bracht Ziolkowski drie weken door met Standing Bear in Pine Ridge, South Dakota, waar hij kwesties over landeigendom besprak en leerde over Crazy Horse en de Lakota-manier van leven. Volgens Ziolkowski werd Standing Bear erg boos toen hij sprak over het verbroken Verdrag van Fort Laramie (1868). Dat was het Verdrag waarover ik had gelezen waarin de president beloofde dat de Black Hills voor altijd aan de Indianen zouden toebehoren. Ik herinner het me. hoe zijn oude ogen uit dat donkere mahoniehouten gezicht flitsten, dan schudde hij zijn hoofd en viel een hele tijd stil.

Het monument is een non-profitorganisatie en accepteert geen federale of staatsfinanciering. De Memorial Foundation financiert het project door vergoedingen in rekening te brengen voor haar bezoekerscentra, inkomsten te genereren uit haar cadeauwinkels en particuliere bijdragen te ontvangen. Ziolkowski kreeg naar verluidt twee keer 10 miljoen dollar aangeboden van de federale overheid voor het project, maar hij sloeg het aanbod af. Hij was van mening dat het project meer was dan alleen een bergtekening, en hij vreesde dat zijn plannen voor de bredere educatieve en culturele doelstellingen van het monument teniet zouden worden gedaan door federale betrokkenheid. Vanaf 2018 had de stichting $ 77 miljoen aan activa opgebouwd, waaronder $ 12,5 miljoen per jaar uit donaties en opnames. Jim Bradford, een boer uit Oglala Sioux en voormalig lid van de Senaat van South Dakota, bekritiseerde de stichting en zei dat "één niet-Indiase familie van ons volk miljonair is geworden".

Nadat Ziolkowski in 1982 op 74-jarige leeftijd stierf, nam zijn weduwe Ruth Ziolkowski de leiding over het beeldhouwwerk en hield als CEO toezicht op de werkzaamheden aan het project van de jaren tachtig tot de jaren 2010. Ruth Ziolkowski concentreerde zich eerst op de voltooiing van het gezicht van Crazy Horse, in plaats van op het paard zoals haar man oorspronkelijk had gepland. Ze geloofde dat het gezicht van Crazy Horse, eenmaal voltooid, de aantrekkingskracht van het beeldhouwwerk als toeristische attractie zou vergroten, wat voor extra financiering zou zorgen. Ze hield ook toezicht op het personeel, waaronder zeven van haar kinderen.

Zestien jaar later, in 1998, werden het hoofd en gezicht van Crazy Horse voltooid en ingewijd; De ogen van Crazy Horse zijn 5,2 meter breed, terwijl zijn hoofd 27 meter hoog is. Ruth Ziolkowski en zeven van de tien kinderen van de Ziolkowski's gingen door met het werk bij het monument. Dochter Monique Ziolkowski, zelf beeldhouwer, wijzigde enkele plannen van haar vader om ervoor te zorgen dat het gewicht van de uitgestrekte arm voldoende werd ondersteund. De stichting heeft in 2009 rapporten laten opstellen bij twee ingenieursbureaus om de voltooiing van het project te begeleiden. Het werk aan het paard begon na twee jaar van zorgvuldige planning en metingen. Sinds de voltooiing van het hoofd en gezicht is een groot deel van het beeldhouwwerk van het monument gewijd aan het veel grotere paardengedeelte.

Ruth Ziolkowski stierf op 21 mei 2014, op 87-jarige leeftijd. Monique Ziolkowski werd CEO en drie van haar broers en zussen blijven aan het project werken, evenals drie kleinzonen van de Ziolkowski's.
Het is nog onbekend wanneer het monument af is. De eerste gedachte was dat het dertig jaar zou kosten om te bouwen, maar daar zit het inmiddels al ver overheen. Nu is de gedachte dat het hoofd, de arm en hand en de bovenkant van het paardenhoofd, in 2037 gereed zijn.

Als laatste vandaag Custer State Park bezocht en de wild-loop gereden. Delen van het park hadden we al eerder gezien, want de zowel de Needles Highway als de Iron Mountain Road liggen deels in het park.
Het park is vooral bekend om de bisons, wilde ezels, herten en berggeiten. Op de ezels na hebben we ze allemaal gezien vandaag. Normaal lopen de bisons door het hele park, maar jaarlijks worden ze bijeengedreven en naar het zuidelijk deel van het park geleid. Deze zogenaamde round-Up was afgelopen weekend en trekt altijd veel toeschouwers die kijken hoe de kudde bijeengedreven wordt doot een combinatie van auto’s en cowboys te paard.

Een mooie dag weer en een goede afsluiting van onze dagen in de Black Hills. Morgen rijden we een stukje verder naar het oosten, naar Chamberlain. Daar blijven we drie nachten en bezoeken we onder andere Badlands National Park.

Geschreven door Frans-en-plonys.reisblog