Ontbijt zit vandaag niet bij de prijs in, we moeten het buffet apart betalen. Er staan de gewoonlijke zaken, prima verzorgd. Omdat we redelijk vroeg op waren rijden we ook net na achten al weer weg bij het hotel. Op weg naar één van de mooiste Scenic highways in Amerika, de UT-12. Deze slingert tussen Capitiol Reef NP en Bryce Canyon NP. Hoewel hij ook na Bryce nog wat verder loopt, beperken wij ons vandaag tot het deel tot aan Bryce Canyon NP. Een deel dat we nog nooit hebben gereden, altijd als we Bryce bezochten kwamen we vanuit Kanab of Zion NP.
Het weer is ons ook vandaag weer gunstig gezind, een strak blauwe hemel en volop zon. Wel fris, het heeft hier afgelopen nacht een graadje of acht gevroren. Vlak bij ons hotel begint de 12 aan zijn slingerroute door dit deel van Utah. En het is inderdaad een schitterende route, die alleen al langs een aantal State Parks, een National Monument en naar een National Park voert.
Utah kent 5 nationale parken en is daarmee een van de koplopers van de staten.
De weg loopt direct al langs de mooiste rotsen, in allerlei kleuren. Oppassen voor loslopende koeien want een groot deel is een open range. Gelukkig hebben ze flink wat uitkijkpunten aangelegd want je komt ogen tekort hier. De ene stop is nog mooier en overweldigender dan de andere.

Ongeveer op de helft van de 112 mijl begint het Grand Staircase Escalante National Monument. Een geweldig mooi gebied met de vreemdste vormen van rotsen die je maar kunt voorstellen.
Ook ongeveer in het midden is een leuke koffieshop, als je deze weg rijdt stop dan hier voor een prima bak koffie. Het Kiva Coffeehouse heet deze pleisterplaats, je hebt een schitterend uitzicht van achter de grote ramen op de enorm mooie omgeving.

Een boer die aan het sproeien was, zorgde waarschijnlijk per ongeluk voor een fraai schouwspel: door de vorst was het gras bevroren en ook aan het hek hingen de pegels, een fraai gezicht!

Verder op weg naderen we tegen de middag Bryce Canyon NP. Een klein park, maar één van de mooiste nationale parken. Als je het nooit hebt gezien kan je je geen voorstelling maken van wat de natuur hier met de rotsen heeft gedaan. Wij zijn er al verschillende keren geweest en het verveelt nooit. Ook vandaag genieten we weer van al het fraais dat hier is te zien.
De laatste keer dat we hier waren is zo’n zes jaar geleden en toen was het al opgevallen dat de commercie rond het park ook niet heeft stilgestaan. Toen we hier zo’n 22 jaar geleden voor de eerste keer hier waren, was er een camping en een hotel, Ruby’s Inn. Ruby heeft niet stilgezeten al die jaren wat het is nu een groot complex geworden met allerlei souvenirs winkels, een veel groter hotel dan toen, kortom, een beetje massaal geworden. Maar ze doen goede zaken want ook nu is het er weer beredruk.

We beginnen achter in het park en rijden zo van het ene uitkijkpunt naar het andere. Het valt op dat het in oktober, op een doordeweekse dag nog flink druk is in het park. Zo druk zelfs dat we bij Sunrise point, één van de uitkijkpunten zelfs geen plek kunnen vinden om te parkeren. Maar de overige punten bieden genoeg.
Naast de rode en roze rotsen biedt Bryce enorme vergezichten. Ook vandaag is het helder weer en kunnen we mijlenver kijken.
Eigenlijk is Bryce geen canyon maar een serie van amfitheaters in de vorm van hoefijzers, uitgesneden op een hoog plateau. De beroemdste is het Bryce Amfitheater dat is gevuld met onregelmatig geërodeerde rotsen.
De erosiekracht van bevriezing en het oplossend vermogen van regenwater hebben de kleurrijke calciumrijke moddersteen van de Claron-formatie gevormd tot bizarre vormen, waaronder slotcanyons, ramen, vinnen en torens die "hoodoos" worden genoemd. Gekleurd met kleuren die te talrijk en subtiel zijn om te noemen, creëren deze grillig gearrangeerde rotsen een wonderlijk landschap van doolhoven, met enkele van de meest opwindende en memorabele wandelingen die je je maar kunt voorstellen.

Onvoorstelbaar, maar Bryce is al zo’n 10.000 jaar bewoond. En net als vandaag, passeerden de meeste mensen Bryce op hun tocht. De winters zijn streng en bieden dan weinig tot geen voedsel. Pueblo Indianen hebben in de bossen gejaagd, de Paiutes bezochten het plateau om pijnboompitten te oogsten en grootschalige konijnenjachten uit te voeren die konijnenreizen werden genoemd en Mormoonse pioniers leiden water van het plateau naar de vallei door een 16 km lange irrigatiesloot door de bossen en rotsachtige kliffen te graven van wat later het park zou worden. Hun inspanningen maakten de droge valleien onder de kliffen van Bryce geschikt voor landbouw en gaven hen reden om de stad Tropic te noemen.

Na Bryce dezelfde route terug genomen en weer hebben we ons geen moment verveeld. Ook nu weer een koffiestop gemaakt en tegen half zes waren we terug in Torrey om bij het plaatselijke steakhouse wat te eten.
Morgen trekken we nog iets verder naar het noorden van Utah, naar de hoofdstad Salt Lake City.

Geschreven door Frans-en-plonys.reisblog