Vandaag verlaten we na het ontbijt ons hotel in Fargo en gaan we op weg naar Bismarck, de hoofdstad van Noord Dakota. Het is bewolkt als we wegrijden, maar de temparatuur is nog in de twintig graden dus prima, maar wel waait het flink. Dat is, horen we later, vrij normaal in Noord Dakota.
Als we onderweg zijn krijgen we al snel een paar flnke buien, aar die trekken snel weg waarna de zon er weer door komt en ons de rest van de dag zal vergezellen.
Omdat we niet via de Interstate rijden, doen we er wat langer over dan strikt noodzakelijk, maar een snelweg is ook maar een snelweg en vaak zie je op de andere wegen gewoon wat meer. Nu ook en vooral meer velden vol graan, tarwe en zonnebloemen en bij bijna iedere boerderij hoge, grote, glimmende graansilo’s. En rechte wegen waar we niet veel andere rijders tegenkomen.

Uiteindelijk als we de eerste stop naderen wordt het wat minder vlak en zitten er zowaar bochten in de weg!
We komen aan bij de eerste stop, het Lewis and Clark Interpretive Center.
De expeditie van Lewis en Clark was de in 1803 door president Thomas Jefferson uitgezonden expeditie van Meriwether Lewis en William Clark door het nieuw verworven Louisiana Territory. Het was de eerste overlandse tocht door het westen van de Verenigde Staten die leidde naar de kust van de Grote Oceaan aan de monding van de Columbia River in de huidige staat Washington. De expeditie nam in totaal drie jaar in beslag en legde de grondslag voor de expansie van de VS naar het westen. Er werd veel kennis vergaard over de nog onverkende gebieden in het hart van het Noord Amerikaanse continent.

Route van de expeditie
Nadat de Verenigde Staten bij de Louisiana Purchase het enorme gebied hadden verkregen wilde president Jefferson de Amerikaanse claim kracht bijzetten door het gebied te verkennen en in kaart te brengen. Jefferson, zelf een veelzijdig intellectueel en wetenschapper, was geïnteresseerd in wat er voorbij de Mississippi te vinden was, de flora en fauna van het westen alsmede de indianenstammen die er leefden, en in de (geologische) rijkdommen die er wellicht waren te winnen. Hij vroeg $2500 aan het Amerikaanse Congres om een expeditie uit te rusten om het territorium te verkennen "tot aan de westelijke oceaan".

Jeffersons persoonlijke secretaris, Kapitein Meriwether Lewis, werd als leider van de expeditie aangesteld en Lewis koos 2e luitenant William Clark als coleider. Hoewel Clark niet de rang van kapitein had, werd hij toch zo genoemd om zijn rol als leider samen met Lewis te onderstrepen.

Op 14 mei 1804 vertrok de expeditie nabij het huidige Hartford, Illinois en de laatste leden van de groep sloten zich aan bij St. Charles in de staat Missouri waarna het gezelschap van zo'n 40 man westwaarts trok langs de Missouri en al gauw trok men voorbij La Charette, de laatste blanke nederzetting aan de Missouri. Al kort na vertrek, in augustus, verloor de expeditie het eerste, en naar uiteindelijk bleek ook enige lid, Charles Floyd, waarschijnlijk aan appendicitis.

Bij het huidige Washburn, North Dakota bouwden de expeditieleden Fort Mandan, waar de groep overwinterde. Tijdens deze pauze vergaarden de leden van de expeditie informatie over de lokale indianenstammen en hun cultuur. Ook werden hier de Métis Toussaint Charbonneau en zijn vrouw Sacagawea, een Shoshone-indiaanse, gerekruteerd voor de tocht, voornamelijk om hun kennis van de indianen in het gebied en als vertaler.

In het voorjaar van 1805 ging de expeditie weer verder westwaarts, per kano, langs de Missouri waar de oorsprong van de rivier werd verkend. Te voet ging men verder naar het gebied van de Shoshonestam en een groep van Shoshones, geleid door Sacagawea's broer, hielp de expeditie aan paarden en een gids die ze over de Bitterroot Mountains leidde. Na de moeilijke overtocht over de bergen kreeg de expeditie hulp van de Nez Percé-indianen. De paarden werden achtergelaten en per kano ging men weer verder over de rivieren de Clearwater en de Snake naar de Columbia waarop in november de kust van de Grote Oceaan werd bereikt.

Nabij het tegenwoordige Astoria in Oregon werd Fort Clatsop gebouwd waar de winter werd doorgebracht. In 1806 werd de tocht oostwaarts hervat en het enige gewelddadige treffen met een indianenstam, de Blackfoot, leidde tot enkele gedode stamleden maar geen verliezen bij de expeditieleden. Enkele rivieren en bergketens, vooral in het huidige Montana, werden verkend en de groep splitste op in twee kampen die kort daarna weer samenkwamen om langs de Missouri weer terug te keren. Op 23 september 1806 werd Saint Louis, Missouri bereikt.

Het was een ineteressante expositie en in het fort (nagebouwd, het originele fort is kort nadat de expeditie was vertrokken uit Fort Mandan, afgebrand) werd enthousiast door een parkranger uitgebreid verteld over de expeditie en het leven in het fort tijdens de winter dat de expeditie hier verbleef.

Daarna richting ons hotel in Bismarck waar we nadat we de spullen op de kamer hadden gezet, wat hebben rondgewandeld voor we gingen eten. Vandaag bij een andere keten, Applebee.

Morgen gaan we Bismarck verder verkennen.

Geschreven door Frans-en-plonys.reisblog