Het wordt saai, maar ook vandaag begonnen we in het hotel met ontbijt en ook hier was het prima verzorgd. We waren zeker niet de eersten vanochtend, we waren zelfs aan de late kant. Maar we hebben vandaag ook geen haast. Zion NP ligt een paar honderd meter verderop, dus heel erg ver hoeven we vandaag niet.

Zion was Utah’s eerste nationale park. In de zomer van 1903 trok Frederick S. Dellenbauch door de Zion Canyon en hij maakte er een serie tekeningen. Ook schreef hij een artikel dat verscheen in een populair magazine. Zo bracht hij deze onbekende canyon onder de aandacht van bezoekers aan de wereldtentoonstelling in St. Louis en binnen de huizen van lezers van Schribner’s Magazine. Zijn tekeningen en woorden, ‘Deze grote tempel van de eeuwigheid’, brachten de canyon onder de aandacht en beïnvloede sommigen om een petitie te starten deze canyon als nationaal park te beschermen.

Het gebied dat we nu als Zion NP kennen heeft een lange en rijke culturele historie. Verschillende groepen, ieder met de eigen unieke tradities noemen Zion hun thuisland. Voor bijna 10.000 jaar is het gebied bewoond maar er is niets bekend over deze eerste bewoners op schrift, dus laten we de archeologen en antropologen ons vertellen wie hier wanneer hebben geleefd en hoe zij leefden.
In en rond het park zijn archeologische bewijzen gevonden van Native American en European American culturen. Zo zijn er sites gevonden van de Archaic cultuur daterend van 7.000 BC tot 300 BC, van pueblo-bewoners zoals de Anasazi en van de zuidelijke Paiute cultuur, daterend van 1250 tot nu.
Mormoonse pioniers vestigden zich in Zuid-Utah en begonnen met landbouw rond 1850. Zowel de Paiute als de mormonen leven nog steeds in dit gebied.
De levende afstammelingen die hier zijn opgegroeid geven kostbare informatie en zijn in staat om opgegraven voorwerpen te voorzien van doel en context.

Het is niet de eerste keer dat we hier zijn, en de laatste keer was een jaar of 5-6 geleden. De allereerste keer dat we hier waren mocht je nog met de auto naar het verste punt in de canyon rijden, maar sinds een jaar of 10-12 hebben ze een shuttle-bus systeem, want de wegen, en vooral de weinig beschikbare parkeerplaatsen, konden de toenemende drukte niet aan.
Alleen als je in de Zion Lodge verblijft mag je de canyon inrijden tot aan de Lodge. Maar ook de laatste delen van het park moet je dan met de bus bezoeken.
En het is een prima oplossing, eigenlijk beter dan met de auto, want je besteedt uiteindelijk meer tijd in het park zelf.

Wij namen de shuttle tot de laatste halte, de Temple of Sinawava. Hier lopen we de Riverside Walk, een goed aangelegd pad dat loopt tot waar de Narrows begint. De Narrows is ook een wandeling, alleen is het geen pad maar loop je door de canyon in de rivier. Vooral in deze tijd van het jaar is dat best al flink koud. In het voorjaar is het meestal niet te doen vanwege de hoge waterstand en gedurende de andere periodes zijn er waarschuwingen wanneer er overstromingen worden verwacht, want dan wordt de Narrows ook gesloten omdat het dan te gevaarlijk is in de canyon.
Jaarlijks vallen er enkele doden in canyons door deze plotselinge waterstromen die meestal ontstaan na flinke buien. Doordat de canyons zo smal zijn, krijgt het water dan een enorme, soms dodelijke kracht.

Wij lopen dus tot waar de Narrows begint en we zien grote groepen wandelaars die ,goed ingepakt en met waterdichte schoenen, de Narrow (deels) gaan lopen.
Wij keren dus terug naar het begin waar we de shuttle bus nemen naar de Grotto. Hier begint onder andere de trail naar Angels Landing. Deze populaire wandeling voert je van de canyon-bodem naar de top van een van de toppen, waarvandaan je een ontzettend mooi uitzocht hebt over de canyon onder je. Het is niet alleen een stevige, 8 kilometer lange wandeling, maar het laatste stuk gaat over een richel van slechts een paar meter breed met aan beide kanten een steile afgrond van enkele honderden meters. Er staan geen hekken langs de kanten en je hebt alleen een ketting in het midden om je aan vast te houden. Ook hier zijn in het verleden wel mensen verongelukt.

Voor ons zit deze wandeling er niet meer in, maar wij lopen vanaf de Grotto naar de volgende halte van de bus, de Zion Lodge. We eten wat en drinken een koffie hier, lekker zittend op een schommelstoel in de zon.
We nemen dan weer de bus naar Canyon Junction en daarvandaan lopen we terug langs het museum naar de parkeerplaats van het visitor center waar de auto staat. Het is heerlijk wandelweer vandaag, met een stralend blauwe hemel en de temperatuur loopt op naar een 23 graden. Een bijzonder geslaagde dag en tegen vieren komen we bij de auto aan en rijden we naar het hotel om de vele foto’s te bekijken.
Na een lekker bad gaan we eten bij een klein tentje, iets verderop langs de weg. Ook hier hebben ze weer prima hamburgers. We lopen daarna weer terug om de gebruikelijke zaken, zoals dit verslag, verder af te werken.
Morgen rijden we een niet al te lange rit naar waar we zijn begonnen. Las Vegas waar we ook twee nachten verblijven en waarvandaan we vrijdag laat in de middag terugvliegen naar Salt Lake City en daarvandaan door naar Amsterdam. Dus langzamerhand komt er ook aan deze mooie trip weer een eind. Maar eerst nog even Vegas!

Geschreven door Frans-en-plonys.reisblog