We waren om de een of andere reden vroeg op vanochtend. En dat betekent dat we een flinke dag hadden. Na het ontbijt weer uitgecheckt en de auto volgegooid bij de plaatselijke pomp.
Gisteren hadden we de Graveyard van Tombstone nog overgeslagen, dus bezochten we deze mooie begraafplaats maar als eerste vandaag. In 8 rijen liggen hier de inwoners en voorbijgangers begraven uit de roemruchte periode van 1880-1895 ongeveer. Veel graven staat Unkown op, maar er zijn er ook waarvan men weet wie er ligt, en meestal is ook de doodsoorzaak bekend. Als we ziekten even niet meenemen, dan zijn er zeer weinig mensen een natuurlijke dood gestorven. We krijgen een klein boekje bij de kassa, waarin alle namen en doodsoorzaken staan. En de een na de andere is vermoord, doodgeslagen of op een andere, minder natuurlijke manier om het leven gekomen. Ook de Cowboys die bij de OK Corral zijn gedood, liggen hier. Ook een dame met een waarschijnlijk Nederlandse achtergrond, Dutch Annie ligt hier. En deze Annie was bekend als de Queen of the Red Light District. Tja, die Hollandse handelsgeest heeft ook hier rondgedwaald.

Na een uurtje rijden we naar Bisbee. Dit is een klein mijnstadje, zoals Tombstone en ongeveer uit dezelfde tijd. Het ligt een 40 km van Tombstone dus zitten we niet heel lang in de auto. Het is inmiddels al in de twintig graden, dus het dak was er vandaag al direct van af. Een van de grootste verschillen tussen de twee is dat Bisbee in de bergen ligt en ook tegen de berg is opgebouwd. Hierdoor krijg je af en toe het idee dat je in Tirol rondloopt. We zetten de auto in het centrum neer en gaan de hoofdstraat aflopen. Eerst maar weer eens op zoek naar koffie. Dat is nog niet zo makkelijk, want alle zaken die we tegenkomen zijn nog dicht. Ook de meeste winkels zijn nog dicht, slechts een paar gaan om 10:00 uur open, de meeste om 11:00 uur.
Maar aan het eind van de hoofdstraat, vlak bij het museum, is een groot gebouw, dat waarschijnlijk een kantoor is geweest, nu omgebouwd tot een soort verzameling van kleine winkels, waaronder een koffiebar die wel open is. En het ook flink druk heeft. We gaan lekker buiten zitten, in de schaduw en drinken op ons gemak de koffie.
Daarna weer aan de wandel. Even langs het Visitor Center waar we een kaart van het stadje krijgen en we lopen weer terug richting de hoofdstraat. Veel winkels gaan zo’n beetje open en ook hier vindt je veel lokale kunstwinkels, en winkels waar ze van alles en nog wat verkopen. Lekker struinen dus.

Omdat het tegen de berg is opgebouwd zitten er veel leuke doorkijkjes tussen de verschillende gebouwen en valt er ook genoeg op de foto te zetten.

In 1877 werd een bataljon van de US Army de Mule Mountains hier ingestuurd om afvallige Appache Indianen te zoeken. Die werden niet gevonden, maar ze stuitten wel op tekens van mineralen in de grond, waaronder koper, zilver, lood en goud.
Al snel werden de eerste claims ingediend en kwamen gelukszoekers er op af.
De mijnbouw in de Mule Mountains bleek zeer succesvol te zijn en Bisbee bleek een van de rijkste mijnen van de wereld te bevatten. Er werden drie miljoen ounces goud en acht biljoen pond koper naar boven gehaald en dan vergeten we het lood en zilver dat hier werd gevonden.
In de vroege jaren rond 1900 woonden er zo’n 20.000 man in Bisbee en was het de grootste stad tussen St. Louis en San Francisco. De stad heeft nog steeds het oudste Ballpark (Warren Ballaprk), Arizona’s eerste golfbaan (Turqoise Valley) en de eerste publieke bibliotheek van de staat (Copper Queen), allemaal uit deze periode en nog steeds in gebruik.
En natuurlijk in de hoogtijdagen waren er meer dan 50 saloons en bordelen en werd het beschouwd als een van de levendigste plekken in het Westen.
Niet alles in de historie is even mooi, de deportatie van 1917 is een smet op de naam van de stad. In dat jaar probeerden de mijnwerkers zich te verenigen in een bond om betere arbeidsvoorwaarden af te spreken. Phepls Dodge, het grootste mijnbedrijf in de omgeving, organiseerde een kidnap en deportatie van ongeveer 1.300 demonstrerende mijnwerkers. Op 12 juli 1917 werden deze mijnwerkers eerst gevangen gezet op Warren Ballpark, waarna ze in veewagens 320 km verder in Tres Hermanes in Mexico werden gedropt, met de waarschuwing nooit meer naar Bisbee terug te komen.

In 1917 werd de open mijnbouw geïntroduceerd in Bisbee, en deze was zeer succesvol in het voldoen naar de grote vraag naar koper in de periode van de eerste wereldoorlog. Tot midden 70-er jaren werd de mijn opengehouden tot in 1974 de voorraden op waren en de mijnen in 1975 werden gesloten.
Vandaag de dag is Bisbee een culturele stad en biedt het cultuur, outdoor activiteiten, muziek, architectuur en vele andere zaken aan de bezoekers van de stad.

Na Bisbee op weg naar het Chiricahua NM dat op een uurtje rijden van Bisbee ligt. Dit National Monument ligt in de bergen en het deel waar het park in ligt wordt het Wonderland of Rocks genoemd. De Apaches noemden het gestapelde rotsen en dat is een goede naam, want het lijkt er op dat er allerlei rotsblokken willekeurig op elkaar gestapeld zijn.
Ook nu weer een volkomen nieuw landschap. Er loopt een 7-mijl lange weg door het park en op diverse plaatsen zijn we wandelpaden uitgezet.
We rijden langzaam de weg door het park en stoppen met regelmaat om foto’s te schieten. Twee herten schieten er op hun beurt vandoor als zo ons in het oog krijgen.
Bij het eindpunt lopen we een aantal van de wandelpaden die daar zijn gelegen. Deze zijn redelijk vlak, dus goed te doen en niet al te lang.
Het is weer genieten van deze mooie omgeving en we brengen een paar uur door in het park.
Na weer terug te zijn bij het begin zetten we koers naar Tucson, waar we drie nachten blijven om de omgeving vanuit hier te ontdekken.
Gegeten hebben we vanavond bij de plaatselijke Chinees, en ook dit was een goede beslissing.
De Starbucks zat er vlak naast dus dat was mooi meegenomen.
Morgen de eerste dag in de omgeving van Tucson, er is her genoeg te zien en te doen.

Geschreven door Frans-en-plonys.reisblog