Aangezien mijn wederhelft gisteravond om half negen in slaap viel, lag ik er ook vrij vroeg in. Restanten van de jet lag denk ik. Nadeel is wel dat je dan ’s nachts vanaf haf twee ongeveer ieder uur wakker bent, dus we waren er vroeg bij vanochtend.
Toch waren we niet de eersten in de ontbijtruimte. Vandaag een typisch Amerikaans hotel-ontbijt met scrambled eggs, een vage platgeslagen burger en gebakken aardappels. Uit toast of bagels kon je verder kiezen en ook yoghurt met vruchten ontbrak niet. Een prima begin van de dag.
Vandaag een ritje van het zuidoosten van Nevada naar het noordoosten van Nevada. Great Bassin National Park is de eindbestemming, of eigenlijk 16 mijl daar voorbij hebben we voor twee nachten gereserveerd. Het schijnt nogal in de middle of nowhere te liggen want ik heb na de boeking ongeveer 5 mails gekregen met een uitleg van de route. Gelukkig kende Google Maps het gewoon en was navigatie een eitje.

Ook vandaag weer een bijna strak-blauwe hemel, alleen naarmate we noordelijker kwamen ging de temperatuur wel aardig omlaag en de weg aardig omhoog, dus waarschijnlijk zat er een relatie tussen.
Na een paar mijl en een heel klein stukje Interstate 15, wamen we op scenic highway 93, ook wel de Great Bassin Highway genoemd, terecht en deze weg moeten we een aardig eindje volgen.

Het landschap was uiterst divers. Aan beide zijden van de weg waren bergen, de ene wat hoger dan de andere, we reden als het ware in een langgerekte vallei. En via gehuchten als Coyote Springs en Alamo ging het noordwaarts. Hier leven wilde paarden en we waren vandaag gelukkig en kwamen een mustang tegen. Het dier stond rechts van de weg ons aan te kijken terwijl wij verwoede pogingen ondernamen om het dier op de foto te krijgen. Waarschijnlijk werd hij daar nogal nerveus van en rende hij weg. Nog net niet onder een andere auto toen hij wilde oversteken, maar veel scheelde het niet. Enfin, ook vandaag weer wild gezien. Gisteren namelijk kwamen we zo’n 30 kalkoenen tegen die de weg overstaken. Zo richting Thanksgiving mogen die zich toch wat beter gaan verstoppen.

Opeens werden de yuca’s naast de weg vervangen door Joshua Trees, een soort die we nu net niet hier verwachten. En ze stonden er al een tijdje want er zaten flinke exemplaren tussen. En als je weet dat het 75 jaar duurt voor de eerste zijtak eraan zit, dan stonden sommige exemplaren hier wel een paar honderd jaar.

Verder naar Caliente, een iets grotere plaats. De Union Pacific Railroad rijdt hier doorheen, alleen stopt deze er niet meer. Dat betekent dat het stadje langzaam een Ghost Town wordt. Er wonen nog maar 1130 mensen (2010 telling) waarmee Caliente de minst bevolkte stad van Nevada is. Op zijn hoogtepunt woonden er 5000 mensen. Het station in Spaanse stijl gebouwd, doet nu dienst als gemeentehuis en museum. Het levert wel aardige plaatjes op.

Verder op weg kwamen we bij het Cathedral Gorge State Park uit. Een klein maar mooi park met rotsen van zandsteen die door de erosie van vooral wind, tot een soort grillig gevormde kathedralen geworden, in een Rose-rode kleur. Het park is klein maar we hebben er toch een paar uurtjes doorgebracht. Aan het einde is een canyon van een paar honderd meter lang als het ware verzonken in het landschap waar je dus ook bovenop kijkt vanaf de zijkanten.

Verder op weg kom je in Pioche. Hierbij vergeleken is Caliente een wereldstad, want dit oude mijnstadje is bijna verlaten. In 1864 kwamen de eerste mensen hier wonen en werken in de zilvermijn. Deze pioniers verlieten het gebied nadat Indianen een aantal keren de nederzetting aanvielen. Francois Pioche kocht de stad in 1869 en enkele jaren later was het de belangrijkste zilver mijnstad in Nevada. Omdat het zo afgelegen ligt, was het ook een van de meest beruchtste en gevaarlijkste steden. Het verhaal gaat dat er 72 mensen waren omgekomen in gun-fights voordat de eerste inwoner aan een natuurlijke dood overleed.
Er staan nog een paar oude gebouwen uit een iets latere periode en het is leuk om een half uurtje rond te lopen. Zo staat er een oud hotel dat nog uit de dagen van de postkoets stamt, met een originele inrichting.
Verder onderweg ging de temperatuur nog wat verder omlaag en werden de bergen wat hoger, sommige met besneeuwde toppen.
Google wist ons Hidden Retreat inderdaad moeiteloos te vinden en na een 8 mijl lange dirt-raod kwamen we bij de Hidden Valley Ranch aan, nu omgevormd tot een van de weinige hotels in de omgeving.
Herten lopen tussen de gebouwen door en ze zijn duidelijk mensen gewend want ze blijven rustig staan als je naar buiten naar de auto loopt.
Gegeten hebben we in Baker, een klein stadje 13 mijl terug op de route. Het leuke hier is dat je een klein stukje door Utah rijdt en daardoor de tijd op je telefoon een uur verder gaat aangezien Utah in een andere tijdzone ligt. Daardoor moet je goed uitkijken want aangezien wij in Nevada zitten hebben we de telefoon maar handmatig even op de juiste tijd gezet. Zou anders zonde zijn als we een uur te vroeg bij het ontbijt staan.

Morgen naar Great Bassin National Park. Het park staat bekend om de Pinus Longaeva, een boomsoort die 5000 jaar oud kan worden. Dat is dus voor morgen.

Geschreven door Frans-en-plonys.reisblog