Vandaag beginnen we aan de road trip van deze reis. Daarvoor moeten we vroeg op om tegen half negen de auto op te halen in Grande Prairie. Een klein uurtje van waar we het afgelopen weekend zaten. Na afscheid genomen te hebben van onze gastvrouw bracht onze gastheer ons naar de auto verhuur. Aan het einde van de trip komen we nog een nachtje bij ze logeren dus het afscheid is voor een korte duur.
Bij de autoverhuur konden we kiezen tussen de gereserveerde SUV, of een 4wd truck. Eerst de SUV gekozen die ze aan het klaarzetten waren, maar de truck lonkte toch ook wel en toen deze ook nog eens 20 dollar per dag goedkoper was, was de keuze snel gemaakt. We blijven Hollanders tenslotte.

We moesten even wachten tot deze ook klaargezet was dus aan de overkant eerst een koffie gedronken om na een kwartiertje een enorme Nissan Titan truck op te halen. Na de bagage, die je in dat enorme ding niet meer terug zag, ingeladen te hebben, de spiegels en stoelen in de juiste stand te hebben gezet, waren we klaar om te gaan. Op weg naar onze eerste stop op de route, Fort Nelson dat in het noorden van British Columbia ligt. De eerste stop op weg naar de Yukon.

Vanaf Grande Prairie een eerste stop bij de plaatselijke Walmart om wat drinken en voedsel voor onderweg in te slaan zodat we een paar dagen voort kunnen. Daarna op weg richting het noordwesten. Over highway 43 die in BC overgaat in BC2 en bij Dawson Creek overgaat in de 97 oftewel de Alaska Highway.

Toen Japan in 1941 met de aanval op Pearl Harbor de VS in de oorlog betrok, was het een probleem voor de VS om Alaska te kunnen beschermen. In die tijd was Alaska nog alleen over zee bereikbaar en via een paar routes die door de goudzoekers werden gebruikt maar die niet geschikt waren om zwaar leger materiaal over te vervoeren. Dus besloten de VS om samen met de Canadezen een weg aan te leggen. Dat werd de Alaska Highway tussen Dawson Creek en Delta Junction in Alaska, over een lengte van 2.237 km. Ze beginnen op 9 maart 1942 en slechts na acht maanden, op 25 oktober 1942 was de weg klaar. Op het hoogtepunt werkten meer dan 10.000 soldaten aan de weg. In deze periode had de weg de leger naam Alcan en het werd in 1948 de Alaska Highway toen de weg ook voor publiek werd opengesteld.

Wij zullen de aldus Highway in ieder geval op de heenweg van onze route tot aan Whitehorse volgen maar ook op de weg terug rijden we een groot deel van deze weg.

Anders dan in 1942 is het nu een brede, geasfalteerde weg met in de bergen regelmatig stukken met twee rijbanen in 1 richting. Veel verkeer kwamen we naarmate de dag vorderde niet tegen. Wel veel trucks die of zand of bomen vervoeren.

Ook kom je niet veel steden of dorpen tegen. Het gebied is in het begin nog farmland maar verder in BC wordt het bergachtig en rijden we omhoog en omlaag tussen de beboste heuvels aan beide kanten. Af en toe een klein dorpje, vaak niet meer dan een tankstation en een paar huizen of trailers.
Onderweg de meegekregen lunch opgegeten en af en toe een stop om de benen even te strekken en een foto van de omgeving te maken.
Het weer zit mee vandaag, de zon laat zich regelmatig zien en de temperatuur loopt op tot een graad of 17. Niet slecht dus.

Dat het een gebied met wildlife is wordt duidelijk als we een slachtoffer van het verkeer langs de kant zien liggen, een helaas dode zwarte beer. We zien ze toch veel liever levend.

We winnen nog een extra uurtje door een volgende tijdzone en tegen half vier rijden we Fort Nelson binnen. Een klein stadje dat leeft van de gaswinning in het gebied en de vele arbeiders die dat trekt. Verder is er niet zoveel te beleven.
Na de spullen in onze kamer te hebben gelegd gaan we even een stukje lopen. Bij een plaatselijke sportbar eten we wat waarna we nog wat rondlopen om na een goede kop koffie bij Tim Hortons te hebben genomen we weer terug lopen richting ons hotel.

Morgen weer verder naar het noorden naar onze tweede halte, Watson Lake.

Geschreven door Frans-en-plonys.reisblog