Tulsa is de tweede stad van Oklahoma en het heeft een enorme boost gekregen nadat er olie werd gevonden. Downtown Tulsa heeft een van de grootste veranderingen Art Deco gebouwen van Amerika. Na uitgecheckt en te hebben ontbeten wandelen we door de straten van downtown Tulsa. Op zondag is het er uitgestorven. Kantoren zijn natuurlijk leeg en blijkbaar wonen er niet veel mensen in downtown. Wel lopen we tegen een enorm ontbijtbuffet aan bij één van de kerken. Op de weg zijn vele tafels gedekt en aan de kant staan kramen met etenswaren. Een jazz band speelt een aardig deuntje en iedereen vermaakt zich prima en heeft een uitgebreide ontbijt. Na deze wandeling gaan we terug en halen de auto op bij het hotel.
We rijden terug naar route 66 en volgen deze verder door Tulsa. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Werden we in de vorige staten goed begeleid door veel borden en aanwijzingen, hier lijkt het erop dat een verzamelaar ze heeft weggehaald. Een aantal keren moeten we terug en zonder de EZ ‘Bijbel’ hadden we verloren en verdwaald geweest. Dat herhaald zich verder in Oklahoma. Weer rijden door Oklahoma City een kleine stadjes en dorpen, waar het overal stil is op zondag. We stoppen een paar keer, bij een oud treinstel dat naast de weg staat opgesteld en waar een visitor Center in aanbouw is.
In de middle of no-where staat een tankstation met een enorme cola fles voor de deur. Binnen is een restaurant gevestigd waar men naast snacks ook een enorme verzameling frisdrank in allerlei kleuren en smaken verkoopt. Langs de ramen staan honderden flesjes in allerlei kleuren opgesteld en het is er vrij druk.
De route loopt door prairie land met vee en heel veel ronde balen hooi in het land, voor de winter. Soms is het vlak, dan weer heuvelachtig, in ieder geval nooit saai.
Als we richting Texas komen zijn er flinke stukken over de Interstate omdat de originele weg er niet meer is. Omdat de stukken die er nog wel zijn voor het grootste deel langs de Interstate lopen, besluiten we de laatste 100 mijl de Interstate te nemen naar Amarillo. Dat komen we tegen half acht aan bij het Big Texan Motel waar we een kamer nemen voor de nacht. Big Texan is een heel complex met souvenirwinkel en restaurant. Het is beroemd omdat je hier een gratis steak kunt eten. Daar zijn wel een paar voorwaarden aan verbonden. Je krijgt één uur de tijd om een steak van 72 oz op te eten, inclusief side-dish en een flink glas frisdrank of bier. Ok, er zit een bone in de steak, maar 72oz is twee kilo! Laat er een botje van 500 gram in zitten, dan blijft er nog steeds een flink stuk vlees over. Als wij binnenkomen zien we dat twee mensen het vandaag voor elkaar hebben gekregen. Als je dit bestelt dan kom je op een podium te zitten waar een enorme tafel met zes enorme stoeien staan. Als wij er komen zit een man zijn best te doen dit hapje achter zijn kiezen ter krijgen. Hij is net bezig en heeft nog zo'n drie kwartier om het voor elkaar te krijgen. Het lukt hem niet. Na een uur het bij nog wat over en moet hij dus de steak betalen, wat overigens een flink bedrag is.
Het record staat trouwens onder de tien minuten!! Hoe iemand dat voor elkaar krijgt is me een raadsel. Een deel niet dat alleen Big Texaanse mannen dit doen, er is ook een vrouw geweest die er drie in evenveel dagen binnen een uur heeft weggewerkt.
Morgen Amarillo verder verkennen.

Geschreven door Frans-en-plonys.reisblog