Terwijl ik dit schrijf kijk ik uit op een ruwere zee, het waait windkracht 6. De wind staat recht op de camper, het meegewaaide zand vegen we vanavond wel weg. Maar nog steeds is het heerlijk warm, 30 graden.
Iedere kampeervakantie maken we wel een feest mee. Gisteravond het grote jaarfeest in Kato Gatzea, het dorp waar we op uit kijken. Op de camping hingen al briefjes om te waarschuwen dat de muziek lang in de nacht door kon gaan. En dat was ook zo, pas om 3.30 uur werd het stil. Toen we gisteravond om 20.00 uur nog even gingen kijken in het dorpje stonden er rijen tafels en stoelen klaar voor een gezamenlijk diner. Die zijn ongetwijfeld opzij geschoven toen de muziek begon. Nu heb ik wel even genoeg Griekse muziek gehoord! De golven klotsen in dat dorp tegen de kade op. De inwoners zullen eraan gewend zijn.

Maar wat gebeurde er verder deze week, die voorbij gevlogen is.
Normaal is de zee zo rustig als een zwembad, dus we hebben onze baantjes wel getrokken.

We huren twee dagen een auto om Pilion te verkennen. Een prachtig schiereiland die op nummer 1 in de top tien komt te staan.
We rijden de bergen in, op zoek naar de leuke kleine dorpjes zoals Drakeia, Zagora, Makryrrachi, Tragkarada (niets te beleven) en Milies. Hier waren we 3 jaar geleden en ook nu eten we op hetzelfde terras. Een winterse maaltijd, die wel past bij dit landschap, maar niet bij de temperatuur. Maar ondanks dat heel smakelijk en leuk. Onderweg kopen we olijfolie bij een mevrouw die haar eigen bomen heeft, want ook Pilion staat weer vol met olijfbomen. De uitzichten zijn prachtig. Het hoogste punt is 1000 meter en daar is een klein wintersport dorp. Vermoedelijk niet meer dan één afdaling en met temperaturen van 30 graden is daar nu niets bij voor te stellen.
Deze kant van Pilion staat ook bekend om de appelboomgaarden. Mooie donkerrode appels met een harde schil. Appels die afgewisseld worden met tamme kastanjes.
Het plan om een strandje aan de westkust op te zoeken laten we voor wat het is. We hebben genoeg geslingerd en haarspeldbochten genomen.
Maar wat een prachtig ruig gebied is dit.

De volgende dag rijden we naar het zuiden. Weer zo'n prachtige warme dag. De afstand naar het meest zuidelijk puntje was 80 km. Deels over de doorgaande weg, die goed te bereiden is. Met zo'n klein autootje kun je makkelijk stoppen onderweg om uit te kijken over de zee en dat doen we dan ook regelmatig.
De koffie die we drinken is zoals overal heel goed. Maar de prijs is gewoon Nederlands. Het toeristen seizoen is ook maar kort, na dit weekend gaan de tentjes al sluiten.
Maar we gingen niet voor de koffie en wel voor de vis. We rijden eerst door Trikeri een klein bergdorpje op de zuidelijke punt. Een klein kerkje mooi gedecoreerd en een leuk pleintje. Een paar oude kleine winkeltjes vooral kruideniers. Een dorp voor wandelaars en mensen zoals wij die met kleine auto's omhoog komen.
Aan de kust in Agia Kyriaki staan de tafeltjes van de restaurants direct aan zee. Daar waar je parkeert probeert de eigenaar je over te halen om er te komen eten. Net zo gaat dat voor de jachten die aanleggen, de eigenaars van de restaurants staan al klaar om de lijn aan te pakken. Dus de enthousiaste man die ons aanspreekt in zijn versleten T-hirt en hoed zegt dat we bij hem moeten eten. Er is nog 1 tafeltje bezet dus nu heeft hij er klanten bij.
Wat de vis van dag is mag ik zelf komen bekijken. Uit een plastic boodschappen tasje worden twee vissen in een emmer gegooid. We zien het vaker, vissers die in zo'n zakje de vis aanbieden aan de restauranteigenaar. Ik ben er niet goed in om te zien of de vis echt vers is, maar vertrouw op mijn neus. Het ziet er goed uit. De prijs gaat per kg, dus eerst even wegen op een oude weegschaal, werkt goed hoor.
Na een ruime tijd wachten (vermoedelijk moest de barbeque nog aangestoken) krijgen we een heerlijk klaargemaakte Dorade, die we met zijn tweeën delen. Zijn zus. de kokkin, kan dus goed koken. Deze vis staat in ons geheugen gegrift evenals dit bijzondere plekje voor het gevoel aan het einde van de wereld. Emotie doet ook iets met je smaak en geheugen.
Door piepkleine straatjes verlaten we dit dorpje weer. De kleine Suzuki komt er zonder nieuwe deukjes erdoorheen, bravo Peter! Later op de middag krijgen we nog wat kleinere straatjes. En zo komen we nog eens ergens.

Beide dagen zien we nog de gevolgen van de storm en regen Elias, die een jaar geleden over dit gebied trok. Stukken weg zijn weggeslagen en de wegwerkzaamheden betreffen voornamelijk het verbeteren van de afwatering.

Terug op de camping blijkt het stevig te waaien. Dat zal zo blijven, dus morgen gaan we weer verder trekken.
Voor jullie lezers die je verheugt op een (bijna) dagelijks verslag, de tijden gaan verbeteren! Nog een paar dagen Noord Griekenland en dan door de Balkan. Nieuwe ervaringen worden dat.

Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap