We verplaatsen ons verder in Botswana, nu naar Gweta.
Net als gister toen we naar Zimbabwe gingen, eerst weer langs de lange rij met wachtende vrachtwagens.
Het gaat hier om het vervoer van o.a. koper en andere mineralen uit de mijnen van Botswana en Zambia. Dit zware vrachtverkeer moet de Zambezi rivier oversteken. Dit gaat met een pontje waar 1 vrachtwagen per keer op mee kan. Er wordt een brug gebouwd (door Zuid Koreanen) die deze pont overbodig maakt. Volgens onze buschauffeur van gister moet deze brug volgend jaar april klaar zijn. Nu staan de vrachtwagens nog in dikke rijen, én voor het verkrijgen van de nodige papieren aan de grens én voor de pont. Hoe de rijen zich vormen is ons niet duidelijk. Helaas is wel duidelijk dat HIV zich hier ook snel verspreid. Wat een troosteloze aanblik.
Overigens gaat het koper naar Kaapstad (waar er o.a. koperdraad van gemaakt wordt) of naar Daar es Salaam (wapenindustrie). Dus dan beseffen we ons maar eens wat een impact het vervoer van grondstoffen al dan niet voor consequenties heeft.
De weg naar Nata is recht. We worden weer gecontroleerd op vlees en melkproducten. Ze zijn hier wel erg angstig voor het verspreiden van ziekte kiemen. Zelfs in het eigen land kun je niet zomaar boodschappen vervoeren. We waren erop voorbereid en hadden eieren, kaas en melk verstopt. Maar goed ook want onze koelkast moest open.
We doen boodschappen in Nata en rijden door naar Gweta. Voor vanavond had ik het voorstel gedaan om samen te braaien, er zou een centrale vuurplaats te zijn. Dus diegenen die wij tegenkomen zijn op zoek naar vlees. In deze kleine supermarkt Choppies, een hele opgave.
Dan weer een lange rechte weg naar Gweta, maar nu met de nodige potholes.
In de verte zien we een windhoos. Dat gebeurt wel vaker, maar deze is toch wel erg heftig en zelfs op de foto terug te zien. Inmiddels weten we dat we gas terug moeten nemen, want ze kunnen sterk zijn (de camper is nogal windgevoelig..).
De naam van de camping is Planet Baobab en dat belooft wat. Er staan inderdaad veel Baobab bomen, de een nog mooier en groter dan de ander. Jammer dat we in het begin van het voorjaar hier zijn, want er zit nog geen blad aan. Maar nog wel een paar vruchten. Reggy ziet er een op de grond vallen en opent deze hele grote noot (formaat aubergine). Erin zitten veel kleine boontjes, omhuld met een zurig velletje waar je op kunt sabbelen. Het schijnt dat als je deze boontjes in de melk doet het yoghurt wordt.
De Baobab bomen die hier staan zijn meer dan 4000 jaar oud. Het zijn bijzondere bomen met een zeer dikke stam en takken die meer op wortels lijken. In het natte seizoen slaat de boom zijn water op in de dikke stam om zo de droge tijden te kunnen doorstaan. En dat al eeuwen lang, ondanks extreme droogte.

Op de vrije maandag gaan we ’s morgens naar het kleine Afrikaanse dorpje Gweta, hier een paar km vandaan. Jacques, Lies en Peter2 gaan mee. Een beetje rondlopen en sfeer proeven. In de winkel een blikje cola kopen en in, wat de bar zou zijn, onder een rieten afdakje, dit opdrinken. Vocht is belangrijk, we halen vandaag de 40 graden wel.
Er zijn een paar marktkraampjes. Een mevrouw met de traditionele broodbolletjes (onze oliebollen). In ruil voor de aankoop van een oliebol mag ik foto’s maken.
Ergens anders een houten afdakje waar ze frieten bakken. Vers geschilde aardappelen, in naar de geur te beoordelen, schoon frituurvet. We proberen het niet. Maar dezelfde mevrouw heeft 2 lappen hangen. Voor de helft van de prijs van wat ik eerder aan uitgaf. Mooie herinnering om mee te nemen. Lies en ik kopen er elk eentje.
De frieten worden pas vanavond verkocht, volgens mevrouw is dat voor mensen die te lui zijn om te koken.

We lopen wat verder en komen langs de bibliotheek waar een voorschools programma voor kinderen is. Vier middagen komen er jonge kinderen om extra les te krijgen, lezen en schrijven en over de natuur. We krijgen een geduldige uitleg van iemand die gebrekkig Engels spreekt, maar we begrijpen het. Dan laat hij een formulier zien waarop mensen invullen wat voor donatie zij geven. Dat doen wij dan ook.
Buiten staan drie belangrijk uitziende mensen met een pak aan en een gouden ster op hun blouse. Zij zijn de ‘chief’ van het dorp (de burgemeester?).
Inmiddels zijn Jacques en Peter2 bij het schooltje beland. We mogen er in de klas kijken. Ook hier weer ijverig werkende kinderen in schoolkleding. De kleintjes gaan net uit en lopen met ons mee. Levert altijd een prachtig contrast op die inktzwarte kinderen en wij blanke mensen. We begrijpen elkaar helaas niet.
’s Middags op de camping in en bij het zwembad ontspannen. Ook wel eens erg lekker. Vanavond hier met bijna de hele groep eten. We krijgen de smaak te pakken. Morgen weer verder richting zuiden. Helaas moeten we de slechte weg naar Nata weer terug rijden.

Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap