De wekker staat altijd al vroeg, maar dit keer is het wel heel extreem. Om 6.00 uur moeten we opstaan, de bus vertrekt om 7 uur om ons naar het treinstation te brengen voor een ritje met de stoomtrein door de Karpaten.
Vervelend detail: gister reden we langs dit station en nu rijden we weer 80 km (2 uur) over dezelfde weg terug. We slapen dus maar even door in deze voormalig Turkse bus; de temperatuur in de bus is nog om uit te houden. Op de terugweg blijkt dit wel anders te zijn. Airco hebben deze oude bussen niet, dus met 30 graden buitentemperatuur is de bus niet koel te krijgen. Stil zitten en afwachten. We zijn dit wel een beetje zat na 5 weken in oude afgedankte Spaanse, Nederlandse, Belgische en andere bussen te hebben gezeten. Toch nog een klein voordeel dat het de eerste weken niet zo warm was...
Op het station is het een drukte een van belang. Een soort spoorwegmuseum in Utrecht maar dan met rijdende treinen. Het is de Vasser Valley Mocănita, in de provincie Maramures.
Het is een bekend familie-uitje bij de Roemenen zeker ook omdat na 2 uur tuffen er een barbecue te verkrijgen is. Het spoor is gebouwd tussen 1933-1935 en gedeeltelijk vernietigd door de Duitsers in de oorlog. Na de herbouw is het spoor vooral gebruikt voor houttransport (en dat is hier veel!!) waarvoor het nog steeds gebruikt wordt. In 2004 werd het ook een toeristische attractie, opgezet door een Zwitserse treinliefhebber.
De treinen worden gestookt op hout. Grote balken liggen in de duwwagen klaar om het vuur op te stoken. Laten we het maar niet hebben over de uitstoot van fijnstof en rook hebben. In Nederland zou dit allang verboden zijn.
Het ziet er natuurlijk spannend uit en de stoomfluit voegt nog wat extra sfeer toe.
We worden met zijn allen in één wagon gepropt. Mooie houten bankjes met tafeltjes. Toch wat benauwd, dus we staan het grootste deel van de rit met een paar mensen op het balkonnetje. De trein volgt de beek en rijdt door de bossen. Best een leuk ritje. Tussendoor een stop om water te tanken (voor de trein!, niet voor ons), het vuur nog eens extra op te stoken en de belangrijke onderdelen te oliën. We gaan met een soort vals plat langzaam omhoog. De locomotief heeft er wat moeite mee, dus met een slakkengangetje van pakweg 10 km per uur komen we er wel.
Inderdaad, een prima barbecue staat klaar en na een uur zakken we weer af. Om kwart voor vier zijn we weer op het station. Onderweg trakteert een aardige Zwitserse medewerker ons om zelfgebakken pruimencake en natuurlijk weer een eigen gestookt likeurtje. Ook zo'n traditie in Roemenië om daar voor of na het eten op te trakteren.
Terug in Sapanta bezoeken we nog het beroemde ‘vrolijke kerkhof’. Dat is natuurlijk de reden dat wij hier op de camping staan, zover weg van ons treinuitje.
Op de kruisen staan schilderingen die het beroep verbeelden van de overledenen. Daarbij luchtige teksten over de dood, in het Roemeens. Helaas dus onleesbaar voor ons. Begin 1900 is een door een Roemeen een begin gemaakt met maken van deze blauwe kruizen, blauw de kleur van de hoop en vrijheid.
Tegenwoordig betalen toeristen om deze curiositeit te mogen zien. Behalve de kruizen, maakt het kerkhof verder een onverzorgde indruk. De graven zelf zijn niet onderhouden en hoe cynisch, achterop het kerkhof is een kleine vuilnisbelt. Doch de schilderingen of klein houtsnijwerk op de kruizen zijn kunstwerkjes van primitieve aard. Mooi om te bekijken.
Voor het kerkhof, zoals we op enkele plekken meer hebben gezien, stalletjes met lokale souvenirs, die ik nogal eens de naam Chineese muk geef…
’s Avonds terug op de camping vieren we de verjaardagen van twee groepsgenoten met lekkere hapjes en drank. We breken (te snel) op als we een onweersbui verwachten.

Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap