De nacht op Olympia was een koele nacht, de ventilator kon uit blijven. Een stevige regenbui om 3.00 uur zorgde ervoor dat de temperatuur net iets aangenamer is (minder warm dus).
We gaan een twee daagse rit door het binnenland maken.
De bergen in richting de Lousioskloof. De Lousios is een zijrivier van de Alfios in het onherbergzame binnenland van de Peleponnesos. De weg (nr 74) is zeer goed onderhouden met diverse uitwijkplaatsen, ook om even van het uitzicht te genieten.
We rijden door diverse kleine dorpjes met soms een winkeltje of een taveerne. Zoals gewoonlijk zitten de mannen op het terras aan de koffie.
Soms een verrassend dorp verscholen achter een haarspeldbocht.
We hebben iets meer moeite om door de twee grotere dorpjes te rijden. Een paar opstoppingen b.v. door een bestelwagen die moet uitladen bij een restaurant, een Griek die op zijn vrouw wacht die boodschappen heeft gedaan of even wachten voor een overstekende schildpad.
We zetten de camper neer op een CP bij een Hotel Resort. Dat klinkt heel mooi, maar er zijn geen gasten. Het hoogseizoen is in de winter als er hier in de bergen geskied kan worden. Onze plek is prachtig met een wijds uitzicht over het dal.

We lopen naar het dorp Dimitsana, 2 km hiervandaan en op 1000 meter hoogte. Aan het begin van de 20e eeuw telde het dorp ongeveer 8000 inwoners, nu nog maar 600.
Een heel oud dorpje met geplaveide straatjes tegen de heuvel gebouwd met leuke doorkijkjes, kleine terrasjes en winkeltjes. De huizen zijn hoog gebouwd met meerdere verdiepingen.
Wij hebben een prachtig uitzicht op de vlakte van Megalopolis. Een leuke ambiance in dit dorpje, wat een verrassing.

'Dimitsana is sinds de 18e eeuw het commercieel centrum van het gebied en kende vroeger een grote welvaart. De drijvende kracht achter de lokale economie was het overvloedige water in het gebied. De bewoners bouwden met traditionele mechanismen verschillende ambachtelijke voorzieningen, zoals korenmolens, watermolens, leerlooierijen en buskruitmolens, die laatste kwamen goed van pas in de onafhankelijkheids oorlog van het Ottomaanse rijk (rond 1830).

Die avond eten we in het restaurant van het Resort, samen met onze Nederlandse camperburen die na ons hier aankwamen. De bekende stilzwijgende afspraak dat als je ergens parkeert voor de nacht dat je dan ook in taveerne eet. Het was heel gezellig, de kwaliteit van het eten wat minder, maar het is ze vergeven als er verder geen gasten zijn.
Voor de nacht halen we de dekens uit berging. Die kunnen we goed gebruiken. Is ook wel weer eens lekker een koele nacht.
CC 27382

Gisteren, donderdag 22 augustus, rijden we door de bergen terug naar de kust.
De eerste stop is het Open Air Water Museum, vlakbij onze camperplaats. Een prachtig en verzorgd museum (in de buitenlucht) waar het belang van water werd getoond in het pre industriële tijdperk. In de drie gebouwen werden de verschillende technieken uitgelegd. Juist de films die op iedere plek getoond werden maakte het duidelijk.
De graanmolen waar het meel werd gemalen, waarbij het resultaat van het gemalen meel altijd afhankelijk was van de waterkracht of de hoeveelheid water die er uit de bergen kwam. De molenaar werd niet betaald maar kreeg een klein precentage van de opbrengst en mocht met zijn gezin in de molen wonen. Gelukkig was daar wel een haardvuur.
Een andere toepassing van de waterkracht was de grote tobbe die gevuld werd met water. In het vroege voorjaar werd de grote tobbe gevuld die door de kracht van het water een soort wasmachine effect gaf en daar werd de pas geweven kleding in 'gewassen' om de binding te versterken.
Voor de leerlooierij wordt een enorm hoeveelheid water gebruikt. De Grieken hadden daarbij hun eigen proces ontwikkelt. Van de hoeveelheid waterbaden waar het leer in gespoeld werd, al dan niet met natuurlijke toevoegingen, konden we de tel niet bijhouden. Uiteindelijk zal het hele proces van looien van een huid wel eens 2 maanden geduurd kunnen hebben. Onslijtbaar leer moet dat opgeleverd hebben. Pas in 1950 is deze techniek helemaal verdwenen. Prachtige film om dit interessant proces duidelijk te maken, ondenkbaar in deze tijd, zo tijdrovend als dit was.
De derde techniek die werd getoond was het maken van buskruit met behulp van de watermolen. Nog tot in het begin van de 20e eeuw werd zo buskruit gemaakt.
Dat was een mooi en leerzaam begin van de dag.
We gaan de bergen verlaten en dalen via een prachtige weg af. We passeren weer probleemloos een paar kleine dorpjes.
Het bevalt ons wel in dit onbekende binnenland van de Peloponnesus en we proberen nog een camperplaats te vinden. Die zijn er niet maar toch denken we in de WOMO gids iets gevonden te hebben. Bij een klein kapelletje gewijd aan de heilige Theodora kun je staan. Dat wordt weer een rit de hoogte in. De weg is iets smaller maar de toeristenbus kan er ook doorheen. Die volgen we, lekker makkelijk als er auto's zijn die uit moeten wijken. De chauffeur gebruikt regelmatig de toeter, dat gaan we dan ook maar meer doen.

Boven aangekomen is er een parkeerplaats, een café en het kapelletje dus.Toeristen die de heilige kapel komen bezoeken en de icoon van Theresia kussen. Het kapelletje is gebouwd onder een boom, die inmiddels helemaal vergroeid is met de miniatuur kleine kapel.
Ondanks de heilige ambiance is dit is niet de plek waar we ons prettig voelen om te overnachten. Dus we rijden weer terug. Dit keer wel door het dorpje waar de bus omheen reed. Moet lukken en dat lukte ook, maar was dit keer wel erg smal tussen de huizen door.

Ondanks dat we weten dat de campings nog vol zitten, rijden we toch zonder te informeren door naar camping Erodios. Het is inmiddels 17.30 uur dus als camperaar weet je dat het dan moeilijk wordt. En dat is ook zo. Dan maar geduld hebben en gaan bellen, met dank aan de app Campercontact het hele rijtje langs de kust afgebeld tot er eentje plaats heeft. Gelukt! We staan op een grote camping (200 plaatsen), een grote zandvlakte met (palm)bomen en direct aan zee. Een beetje nonchalant gedoe, maar heeft ook zijn charme. Wij houden daar wel van. De campingeigenaar neemt het zo nauw niet, meer dan om een ID kaart (gelukkig hebben we daar een NKC pasje voor) vraagt hij niet. Zoek het maar uit waar je wil staan.
Dus we staan hier wel best. Op loopafstand van het dorpje Foinikounta,(de buurcamping is camping Thines) en we lopen zo het strand op.Een rustige baai waar het weer goed zwemmen is. Hier wachten we dus tot de grote vakantiestroom afneemt. Dat lukt wel want het is hier ook nog eens opvallend rustig. Volgende week weer verder.

CC 158974 Camping Ammos

Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap