Vandaag staat er een lange rit van iets meer dan 400km (verder langs Trans Caprivi Highway) op het programma. Het is één lange hele rechte weg via Rundu naar Divundu.
We doen ons best om op tijd te vertrekken, toch is de meerderheid altijd voor ons weg. Het zijn allemaal vroege vertrekkers.
We hadden ons voorgenomen, dat indien we een kerkje zouden zien langs de weg, daar een stop te maken. In Kahenge stond een mooi groen kerkje en de eerste mensen liepen in hun mooiste kleren naar de kerk. We kwamen Ted en Jolanda tegen onderweg, even later sloten Jacques en Lies ook aan. We werden hartelijk ontvangen. Jacques is, zoals altijd, onze reisleider in dit soort gevallen. Met een natuurlijk charme gaat hij in gesprek met de leiders van de kerk. Uit een klein gebouwtje iets verder op het terrein horen we kinderen zingen. Die komen later, in optocht, al zingend naar de kerk gelopen, begeleid door een swingende en gepassioneerde vrouw. Wat kunnen ze mooi zingen. In de kerk gaat dat nog even zo door. So wie so is muziek, zingen, de basis van deze dienst. Aan de rechterkant zitten de kinderen, links de vrouwen. We zien slechts een paar oudere mannen. De voertaal van de dienst is hun eigen taal, die verstaan wij niet. Maar de sfeer is indrukwekkend. Het gaat ongedwongen, kinderen lopen op en neer. Soms naar hun moeder, soms naar een broertje of zusje. Eén meisje gooit een flesje water om en staat dan lekker in de plas te vegen met haar blote voetjes. Jongetjes gaan zo nu en dan naar buiten, later blijkt om te plassen. Maar ook oudere vrouwen kruipen achter een boom. Gaat je telefoon, dan loop je ook even naar buiten. Toch is de goede sfeer heel voelbaar en is het geloof voor deze mensen heel belangrijk, dat is duidelijk.

Het is al 11.00 uur geweest als we de dienst verlaten, nadat we nog naar voren zijn geroepen om ons voor te stellen. Jacques geeft een kleine inleiding over de reden van ons bezoek. We noemen alles zes onze namen. Veel hilariteit en applaus over de namen. Maar niet over mijn naam, Eelke is een naam die herkenbaar voor hen is. Dat vind ik dan weer heel bijzonder! We doen een gift in het mandje en nemen afscheid. Op naar Rundu voor wat boodschappen en een nieuwe bezem. Ik ging erop staan en daar kan zo’n bezem niet tegen. Zonder bezem kun je hier niet.
Het is een lange kaarsrechte weg, maar langs de weg is veel te zien.
Het landschap wordt groener. We zien heel veel kleine, met houten palen, ommuurde nederzettingen, waar families in kleine ronde lemen of rieten huisjes wonen. Langs de weg veel vee, kuddes geiten en stieren die zomaar over kunnen steken. Heel veel mensen onderweg. Merendeels in mooie zondagse kleding. Soms zien we een kerkdienst in de openlucht. Is de gemeenschap iets rijker dan staat er nog wel eens een kerkje.
Opvallend ook het aantal stopplaatsen voor de schoolbus. Kinderen worden hier opgehaald voor school.
Soms worden er wat waren verkocht, sinaasappelen, houtsnijwerk (vermoedelijk geen handwerk want daarvoor staan er te veel olifantjes op een rij).
Zo hadden wij ons Afrika voorgesteld.
Een weg dus om goed op te letten maar ook om alle indrukken om ons heen in ons geheugen te prenten.
Afrika wordt compleet als we maar weer eens gaan tanken. Dat duurt even want het is de wisseling van de ploeg en dan moet de dieselvoorraad worden gemeten. Dat gebeurt met een ouderwetse peilstok en de vergelijking met de geleverde brandstof vanuit de pomp.
Het is er druk. Auto’s volgepropt met veel mensen, een auto wordt aangeduwd door een paar mensen. Ook een winkel met een beperkt assortiment en veel kabaal van mensen die er boodschappen doen. We kijken onze ogen uit.
In de vorige winkel probeerde we bier en wijn te kopen, maar dat lukte niet: mag niet op zaterdagmiddag en zondag.
Hier proberen we met maar weer eens, de beroemde Savannah dry (een cider met 6% alcohol). Geen probleem.

Op naar de camping Popa Falls Resort. Het is weer heel warm geworden.
Helaas moeten we plaatsen delen met 2 campers. We gaan er morgen een dag met excursies van maken.

Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap