Vandaag de grote dag en het belooft weer een zonnige dag te worden. We gaan naar naar de Bardenas Reales.
Het natuurpark Bardenas Reales is een een halfwoestijn in het noorden van Spanje en heeft een oppervlakte van 42.500 hectare.
Bardenas Reales is een semi-woestijnachtig landschap dat bestaat uit ravijnen, hoogvlakten en steile rotsen in bizarre vormen. Het is een kaal en onherbergzaam gebied, waarin de rivierbeddingen het grootste deel van het jaar droog staan en waar vegetatie uiterst schaars is.

Wij gaan dit gebied, op advies van Anemiek en Frans (dank daarvoor!) bezoeken o.l.v. de gids Caesar. Hij komt ons om 17.30 uur halen met zijn 4 x 4 auto.
Natuurlijk hadden we ook de weg die door het park loopt kunnen rijden met de camper, maar wij kiezen voor deze optie.
De camper zetten we op de camperplaats onder de grotwoningen in het plaatsje Arguedas.
We zijn vroeg en het is nog rustig. Na een koffietje in het dorp maak ik een 'Lonely in the desert' wandeling. Ik kom in een uurtje klimmen en dalen werkelijk niets en niemand tegen.

De grotwoningen zijn tot 1945 bewoond geweest. Toen beval Franco om betonnen woningen aan de overkant te laten bouwen. De bewoners van de grotwoningen werden gedwongen die huizen te kopen. Nu zijn de grotwoningen een mooi monument in dit kleine plaatsje. De vader van Caesar bewoonde zo'n grotwoning en leefde er als schaapsherder.

Eenmaal met Caesar (die uitstekend Frans spreekt) in de auto wijken we al snel af van de doorgaande weg. Paden die alleen toegankelijk zijn met een gids.
Water en wind hebben in de loop van miljoenen jaren bizarre vormen uitgeslepen in de klei-, kalk- en zandstenen grond waaruit het landschap bestaat. We zien de meest bijzondere rotsformaties en kleurschakeringen. De rotsen hebben namen maar die kunnen we niet onthouden.
Van noord naar zuid zijn er drie zones te onderscheiden Bardena Plano, Bardena Blanca en Bardena Negra (het zwarte deel waar wij niet komen).
Bardena Blanca is het bekendste deel en hier rijden wij doorheen. Hier ligt overigens ook een oefenterrein voor militairen.

Het regent slechts enkele dagen per jaar in dit gebied. Omdat het gesteente geen water doorlaat stroomt het van de bergen naar beneden en zo ontstaan verzamelplaatsen van water, meertjes waar ook de ondergrond geen water doorlaat en het water dus kan blijven staan.
Er zijn kleine en grote kloven waar het water doorheen kan stromen. Echter hier brokkelt de grond steeds meer af door de droogte en ontstaan grote gaten, ook langs de weg.
Er zijn grillige rotsformaties die ook wel olifantenpoten worden genoemd. Als je erop loopt lijkt het wel of een beetje mee veert. Caesar noemt het alsof je op een matras loopt. Dit zou je niet verwachten want het ziet er keihard uit.
Op een andere plek zien we opeens witte rotsformaties, waarvan de onderlaag gebruikt kan worden als gips om de muren te pleisteren. Gelukkig is het een beschermd gebied en wordt hier niets afgegraven.
In deze droogte groeien wilde kruiden o.a. heerlijk geurende tijm, rozemarijn of eucalyptus.
Dat het desondanks ook nog vruchtbare grond is verbaasd ons. Soms zien we een klein maisveld, er wordt graan en stro verbouwd maar we zien ook amandelbomen.
De schapen eten de restanten van de graanvelden en houden het gebied kaal. Op diverse plekken zien we ook vers omgeploegde grond. Deze woestijn kan dus toch nog voedsel opleveren. Bijvoorbeeld de rijstvelden en zelfs broccoli wordt hier verbouwd. Dit laatste voor de Engelsen volgens onze gids.
En ja er wonen ook dieren in dit gebied maar we zien ze niet m.u.v. enkele kleine vogels. De vale gieren, uilen, vossen, reptielen, wilde zwijnen en meer zijn hier te vinden.

Wat ik erover lees is dat men bezorgd is dat ook dit gebied zijn schoonheid zal verliezen. Steeds meer rotsformaties zullen door de droogte verder afbrokkelen en er blijft alleen zand over.

Maar ondanks deze sombere voorspellingen wordt het met de ondergaande zon een prachtige rit waar een fotograaf zijn hart op kan halen.
Bij het laatste en bekendste monument, de pyramidevormige Cabezo de Castildetierra is deze zon al bijna onder. Met dank aan de Iphone hebben we er toch een romantische herinnering aan.

Na terugkomst om 20.00 uur lopen we in een paar minuten het kleine dorpje in.
Het is er weer de bekende drukte. Maar op zaterdag doft met zich nog meer op. Vrouwen en kinderen in prachtige jurken. Ik blijf mij verbazen over de kinderen die nog op zijn. Naarmate de avond vordert worden ze steeds luidruchtiger. Van hele kleine baby’s die op de arm zitten en hollende kleintjes. In elk geval gaan wij eerder naar bed.
De tapas smaakt ons goed evenals de Rosada, een stevige rosé, uit de Navarra.
Bij terugkomst op de camperplaats staan er gekleurde lampen gericht op de rotswoningen. Leuk plekje en mooie afsluiting van een warme en interessante dag.

Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap