Over de tolweg is het nog 3 uur tijden naar Bologna. De camperplaats is een beveiligde parkeerplaats buiten het stadscentrum. Bij inchecken krijg ik duidelijke uitleg hoe in Bologna te komen en waar de bus stopt etc. Om 15.00 uur zitten we in de bus. Opvallend hoeveel mond maskers nog gedragen worden.
We stappen uit bij het centraal station en besluiten eerst de bushalte voor de terugtocht te zoeken. Dat werd ingewikkelder dan we dachten en de omgeving van een station is meestal niet fijn. Zo ook hier, dus onze eerste indruk van de stad is niet positief.

De stad is bedekt met bijna 40 kilometer aan antieke arcades. Deze zogenoemde ‘portici’ beschermen tegen de regen maar vooral ook tegen de zon. Het is 34 graden en wat schaduw kunnen we goed gebruiken. In de arcades heel veel piepkleine winkeltjes en nauwelijks leegstand. Er zijn grote brede en hoge arcades maar ook smalle.

Het meest bekend zijn de twee scheve torens, ‘le Due Tori’. Eeuwen terug stond de stad boordevol torens. Deze werden rond 1100 door rijke bewoners gebouwd bovenop hun woonhuis. Hoe rijker ze waren hoe hoger de toren was. Alleen deze twee torens zijn bewaard gebleven.

Het historisch centrum is sfeervol met een aantal kenmerkende elementen die samen ervoor zorgen dat Bologna is wat het is. Zo zijn er de vele gevels die in rode, bruine en oranje tinten uitgevoerd zijn en de straten een warm karakter geven. De straten bestaan uit een mix van brede hoofdstraten, smalle middeleeuwse straatjes en vooral veel rechte straten waarbij het voetverkeer zich door lange overdekte zuilengalerijen.
De enorme Cattedrale Metropolitana de San Pietro langs de drukke hoofdstraat zie ik aan voor een bankgebouw vanwege de glazen toegangsdeuren. Maar dat zijn natuurlijk de details van de moderne tijd.

Dan de Neptunusfontein. De fontein met de zeegod pronkt op het Piazza del Nettuno, vlak naast het Piazza Maggiore, en is een geliefde ontmoetingsplek voor verliefde stelletjes.
De Bolognesi noemen de Neptunusfontein liefkozend al Żigànt (de reus. De enorme zeegod torent hoog boven alles uit. Op de sokkel spelen zich ietwat pikante taferelen af: naast lieflijke engeltjes en dolfijnen duiken zeemeerminnen omhoog wier borsten het water in alle richtingen doen sproeien. Dit was, zeker in 1563, een zeer erotisch beeld. Toch is de betekenis niet erotisch: de zeemeerminnen beelden vier rivieren uit: de Ganges, Nijl, Amazone en Donau.

Het Plaza Stefano is een van de mooie pleinen. Ronde klinkers maken het lopen bijna onmogelijk, maar stervormig is er een looppas gemaakt. De rood gekleurde gebouwen zijn prachtig in het namiddag licht. Ook weer een plein met veel terrasjes
waar veel mensen samenkomen. Als ze zijn uitgepraat gaan ze nog even naar de Basilica San Stefano voor een snel gebed. Dan doen wij ook, maar meer om vergiffenis te vragen voor het lekkere eten en drinken….

Want eten is waar het uiteindelijk om gaat in deze stad. De wijk Quadrilatero is de markt wijk met kleine winkeltjes vol kazen en hammen, maar ook met veel terrasjes. Het is er druk.
De ‘ragu’ (sauce Bolognaise) komt oorspronkelijk uit Bologna. Ik heb een Osteria uitgezocht waar de originele Ragu met tagliatelle wordt gemaakt. We krijgen er alleen een vork bij om te eten.
Het ijsje toe was weer een andere zoektocht, van Jaap en Renee kregen we het adres van de Cremeria Santo Stefano. Dit is ijs van een andere orde! Super lekker!

En zo lopen we veel kilometers in deze gezellige stad, want na de ‘valse start’ hebben ons prima vermaakt.
Als laatste passagiers stappen we om 20.30 uur weer uit de laatste bus.
Een andere drukte overvalt ons, we staan vlak onder de aanvliegroute van het vliegveld en achter ons raast de trein voorbij. Maar gelukkig valt dat verkeer gedurende de nacht stil.

Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap