We sluiten een episode af. De Oekraïne waar wij zo nieuwsgierig naar waren, gaan we vandaag verlaten. Wat we van dit land konden verwachten wisten we niet. Maar het was vooral boeiend om mee te maken.
Het weer… iedere dag weer een uitdaging. We beginnen de meteorologische zomer vandaag gelukkig goed en maken om half 7 al een ochtendwandeling naar de douche. Vertrek staat gepland voor 9 uur.
Wat ik gister vergat te vertellen was dat de spannende tocht van Japik en Peter geen resultaat opleverde, anders dan dat ze een mooie tocht maakten met de inmiddels bekende kennismaking met oom agent. We rijden dus helemaal volgens het routeboek en krijgen nog alle kans afscheid te nemen van de schitterende gevarieerde wegen van de Oekraïne. Hobbels en bobbels, spoorwegovergangen waar je echt stapvoets moet rijden. Inmiddels zitten we in de ‘file’ van onze mede reisgenoten.
Het wordt ook afscheid nemen van alle variatie langs de weg. Nu geen melk en eieren meer, maar aardbeien in de aanbieding. Een lang stuk weg waar ijzeren hekken en torentjes voor over de waterput worden verkocht. Want om de 500 meter zien we wel een waterput. Leuke variatie is ook de ‘theepot’ of ‘zwaan’ die de put afdekt.
Op verzoek ook nog een antwoord op de gele leidingen die over en langs de weg lopen. Dit zouden gasleidingen zijn. Best spannend als daar een bus of vrachtwagen onder door gaat. Deze leidingen hebben zelfs een overspanning over het water, langs de brug.
Gister gaf ik voor het gemak de rivieren allemaal de naam Dnjepr. Vind ik een mooie naam voor een rivier en het is hoofdrivier die door Oekraïne stroomt. Vandaag reden we over een rivier met de prozaïsche naam Prut. (het bruine water ziet er ook wel een beetje als prut uit).

Maar dan nadert Moldavië. We zitten in de voorhoede van de club caravanners. De procedure is ongeveer gelijk aan de toegang tot Oekraïne. Het begint weer met een vodje papier van 5 bij 5 cm, waar de kentekens opgekrabbeld worden en dat we uiteindelijk met 4 stempels erop weer moeten inleveren om het land in te komen. Vervolgens diverse controles van douane en politie. Ik heb 5 maal voor een belangrijk man de caravan moeten openen. De eerste keer was raak: alle medicijnen werden bekeken. De uitdraai van de apotheek bleek uiteindelijk de redding: ‘ dat komt van de dokter?’ Goed opruimen maar. Later hoorden we van anderen dat het openen van de caravans voornamelijk nieuwsgierigheid is. Bij Jan zijn er zelfs foto's gemaakt :).
Vervolgens staat Peter een tijd in de rij bij de beroemde luikjes. Eindelijk klaar en dan nog even € 5,- betalen. Echter…. de bankbediende heeft pauze. Wacht maar een half uurtje. En de rij wordt langer en langer….. Lang verhaal kort 1 ½ uur later rijden we Moldavië in. (reisgenoten na ons doen er 3 of 4 uur over om de grens over te komen, een bliksem inslag legt de boel een tijdje stil)
Wij zien eerst weinig verandering, alhoewel gezegd moet dat de weg iets verbetert. Ondanks de maximumsnelheid van 70 km per uur met de caravan, gaan we niet harder dan 50 tot 60 km per uur.
Dan rijden we opeens tussen uitgestrekte landbouwgebieden: veel fruit, aardappels en soms druiven. Dit is wel heel wat anders dan de kleine veldjes in de Oekraïne die door lokalen bewerkt worden. Doet zich meteen de vraag voor hoe dit land zo arm kan zijn. Zou de geldstroom de verkeerde kant opgaan?
Inmiddels zitten de kilometers al aardig in de benen, maar we besluiten door te rijden dan zijn we nog enigszins op tijd op de parkeerplaats c.q. overnachtingsplaats. Dan gaat het regenen, zachtjes en dan hard. Peter wijst mij op de brede geul langs de weg waarin het water naar beneden stroomt. Die geul houdt op en het wordt modder, tot er een zijweggetje(zand) zich erbij voegt en dan ontstaat er een heuse modderstroom. Ik maak een paar foto’s, draai mijn raampje weer dicht (het regent immers) en vervolgens worden we rechts ingehaald door iemand met haast. Ach zo gaat dat hier. Een modderballet.
Het blijft regenen en de caravan en auto spoelen wat schoon.
Om half vier arriveren we als een van de eersten bij het hotel. Het wordt 'stapelen', we staan voor in de rij, aangekoppeld, pootjes uit. Douchen doen we op de 4e verdieping van het hotel, waar 2 hotelkamers gereserveerd zijn. We hebben weer nette toiletten (nou ja de deuren kunnen niet op slot).

Het is hier feest, de kinderen achter ons in de speeltuin hebben plezier. Het verkeer raast voorbij. Sfeervol kan je het niet noemen. De schemerlampjes in de caravan doen we aan, creëren we nog een beetje onze eigen sfeer. Buiten knipperen de gekleurde ledlampjes. Gaan we niets van merken met de gordijnen dicht.
Waar zijn de wel blij mee: we kunnen de plaatsnamen weer lezen, het is ons eigen schrift. We herkennen zelfs wat woorden. Mensen spreken wat Engels. Dat maakt het wel wat gemakkelijk na 2 weken handen en voeten werk.
Wellicht verklaren jullie ons voor gek, wat een reis. Nou ja het zit niet mee die regen en soms zon. Het is een avontuur uit interesse en nieuwsgierigheid. We zien en leren veel. Morgen een excursie dag en daarna hopelijk wat sfeervoller kampeer plekken.

Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap