Maar eerst een dagje rustig aandoen: een rustdag. Wat doe je dan?
Traditioneel is dat de wasdag. Maar in dit hotel kunnen we de was laten doen en dan krijgen we het ook nog eens droog en opgevouwen terug. Dus die zorg hebben we niet.
Een andere wel, mieren…! We staan op een grasveld vol met mierennesten. Er zijn verschillende oplossingen. Eén ervan gebruikten we op de vorige camping al. In de winkel van sinkel daar kocht ik 2 grote bakblikken waar precies de uitdraaipoten onder de caravan inpassen. Vullen met water en de mieren kunnen dan niet via de poten naar binnen kruipen. Helaas is dat op deze camping niet afdoende. Met mierenlokdoosjes en schaaltjes met water, afwasmiddel en limonadesap vang je ook mieren weten we inmiddels. Zolang ze niet in ons bed komen, houden we het wel uit.
Gelukkig is het mooi weer en kunnen we zelfs buiten ons kopje koffie drinken en wat lezen. Dat is lang geleden.
Maar wij besluiten om een stukje de bergen in te rijden. We hadden een bergdorpje gevonden met een idyllische beschrijving, zoals "Mooi dorpje in de wolken". Volgens Tom Tom zouden we een uur over de 60 km doen, volgens Google Maps zou het 2 uur duren. De wegen hier kennende dachten we dat Google Maps wel gelijk zou hebben. Vermoedelijk is dat ook niet waar…. De eerste 20 km was een prachtige weg, maar toen werd het slechter en mocht de Mercedes dan eindelijk eens doen waar die voor gebouwd is. Peter was nog vol goede moed, maar met nog 17 km te gaan en reeds meer dan een uur onderweg, zijn we omgedraaid. Deze weg was te slecht!
We genoten van prachtige uitzichten, stopten om foto’s te maken, reden door kleine en grotere dorpjes. Een klein houten kapelletje, met een schuifknopje op de deur, je kunt zo naar binnen lopen. Dan ergens lunchen op “eigen kracht”, dus zonder vertalers, is ook heel leuk. Bovendien kwam er een aardige Oekraïner die goed Engels sprak ons te hulp.
Het is druk op straat op de zondag. Mensen gaan gekleed in hun beste kleren, de traditionele witte geborduurde blouses. Meisjes met een krans in het haar, families in mooie kleren op de boerenwagen.
Bij de kerk was het druk, mensen stonden buiten, kinderen speelden op de trappen, terwijl de dienst buiten via de luidspreker te horen was. Wel te begrijpen dat mensen buiten blijven, een dienst duurt 1 ½ uur.
Even later zien we de dieseltrein tergend langzaam door het landschap trekken. Een grote vieze rookwolk achterlatend, maar decoratief voor de foto.
We doen boodschappen in een prachtige moderne winkel, we staan verbaasd als we er binnen lopen. Maar uiteindelijk is, m.u.v. de drank het assortiment wel beperkt. Het lukt ons weer om boter, melk en yoghurt te kopen. Waar zouden we toch zijn zonder Google, die in dit geval de ideale vertaalhulp is. Want er is veel melk, room, kwark, yoghurt etc. om uit te kiezen.
En zo werd onze rustdag een actieve dag en stond de was schoon en gevouwen klaar.

Vandaag maandag 27 mei gaan we wat Wintersport gevoel opdoen. We doen meerdere laagjes kleren aan, want met de omstandigheden die wij gehad hebben kunnen we nog steeds niet geloven dat je alleen in t-shirt kan lopen.
Wintersport in de Karpaten, ja het bestaat echt.
Gister zagen we een oude en versleten springschans met een klein liftje ernaast. Dat kunnen we nog plaatsen, maar een heus wintersportoord, dat is bijna niet te volgen. Bukovel, heet dit dorp in aanbouw. Wij vergeleken met het Courchevel. Daarmee bedoelen we alleen de hoogbouw, hotels en appartementen die er gebouwd worden. Het skigebied is natuurlijk vele malen kleiner. Wij proberen ons voor te stellen wie hier komen. Polen en Oekraïners denken wij. De Russen zijn in dit gebied niet zo welkom.
We krijgen een kaartje voor de stoeltjeslift naar boven. We mogen er ook mee terug.
In de reeks stoeltjes die naar benden gaat een grote schoolklas. Keurige kinderen, veel met een mobieltje.
Boven aangekomen besluiten we met zijn zevenen naar beneden te lopen. De blauwe piste is een goed pad om te wandelen. De kenners onder ons, leren ons de verschillende bloemen. Slechts één zeer zeldzame plant, ZZ plant zoals onze medereizigster Jelly dat noemt, de paarse dovenetel.
Overal sneeuwkanonnen en lampen om de pistes te verlichten. Het laatste stuk is een modderig pad door het bos. Dan beneden nog een uurtje wachten tot de bus vertrekt.
De lunch krijgen we onderweg in een leuk plaatselijk restaurant. Zoals we inmiddels gewend zijn, in snel tempo salade, soep, vlees of kip dit keer met rijst.
Ik loop nog wat buiten rond op zoek naar nog een leuk plaatje. In de verte lopen de koeien over de doorgaande weg. Dat is altijd een dankbaar onderwerp. De koeien hoeder komt er ook aan. Als ik vraag of ik een foto mag maken omhelst hij mij en krijg ik drie dronkenmans zoenen. Bij thuiskomt maar even het gezicht boenen :).
Er komt een oude Russische vrachtwagen met erop een uit de modder gehaalde bulldozer. De foto hierbij toegevoegd voor de liefhebbers.
Het is nog een heerlijke middag en we zitten nog tot 20.00 uur buiten. Ongekend!
O ja en de voorzorgsmaatregelen om de mieren snelweg beperkt te houden is goed gelukt.
Morgen verplaatsen we ons alweer naar de laatste stop in Oekraïne.

Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap