Het meest zuidelijke deel van Griekenland, op de Peloponnesos is de Mani. Deze streek op de middelste ‘vinger’ is een ruige ‘stenige’ streek, die o.a. bekend staat om de stijl van huizenbouw.
We huren een auto om deze buurt te bekijken. Juist omdat de kleine weggetjes met de mooiste uitzichten en stranden moeilijk te bereiken zijn. We weten van verschillende camperverhalen dat het niet verstandig is om daar met de camper te rijden. En dat blijkt ook wel.

Wij noemen het een stenige streek en dat is ook terug te zien in de stenen huizen.
Deze typische torenwoningen zijn vierkant met twee of drie verdiepingen. De ramen waren klein zodat ze gesloten konden worden tijdens gevechten. Maar ongetwijfeld ook om de warmte buiten te houden.
De huizen worden eerst in beton opgebouwd en later worden de ruwe stenen er tegenaan gezet.
Het zijn niet echt mooie huizen maar doordat overal in de omgeving dezelfde huizen staan is het ook weer spectaculair om te zien.
Naast een manier om zich te beschermen tegen aanvallers, waren deze huizen een statussymbool voor de lokale bevolking. Een hogere toren betekende dat de familie belangrijk was.
In sommige gevallen verhinderden de machtigste families dat andere delen van de gemeenschap torens bouwden die groter waren dan hun eigen huizen.
Nu zien we veel torens die omgebouwd zijn tot luxe hotels. O.a. in het plaatsje Vathia, langs de oostkust.
In het dorp Oitylo, helemaal op het zuidelijke puntje, zijn nog veel oude niet gerestaureerde gebouwen te herkennen. Het is een leuk gezicht zo’n dorpje.

Natuurlijk gedragen we ons ook als Grieken. Die zoeken een strandje op om te zwemmen en te luieren. Het luieren doen wij niet, maar zwemmen wel en we eten een (zeer slechte) lunch op een terras. Regelmatig hebben we het gevoel dat toeristen meer betalen dan de autochtonen. Of dat wij onaardig, niet vriendelijk benaderd worden.
Daar staat gelukkig tegenover dat er ook veel zeer vriendelijk en behulpzame Grieken zijn, o.a. op de camping waar we nu staan.

De terugweg rijden we nog een stukje langs de westkust omhoog. De mooiste vergezichten hebben we dan wel achter ons liggen. Maar het is dan ook genoeg geweest.
De auto brengt Peter om 17.00 uur weer terug naar Gythio.
Het was meer dan een mooie dag met ook als resultaat leuke Griekse plaatjes.

Vanochtend maken we de camper schoon op camping Gythion bay. Dat was ook nodig, het grijze zand/stof had een aardig laagje achter gelaten in de camper.
We zijn voor ons doen laat weg. Kopen bij de bakker nog een lunch voor onderweg en zoeken een winkel om de voorraad goed aan te vullen. Vooral flessen met drinkwater!

We rijden vandaag de imposante Parnonas bergroute naar de kustplaats Leonido aan de westkant van de derde vinger. We maken deze rit door de bergen, het hoogste gelegen plaatsje is Kosmas op 1200 meter. Het is weer een rit langs veel olijfbomen. Telkens vragen we ons af hoe die toch allemaal geplukt moeten worden.
Dat we zo hoog zitten merkten we niet echt aan de tocht ernaartoe. De temperatuur is weliswaar gezakt naar 25 graden, maar nog steeds heerlijk.
Kosmas is herkenbaar als Grieksdorp. Het heeft een klein plein met 4 meer dan 140 jaar oude platanen. Deze zijn in 1882 geplant door een politieagent toen de walnootbomen daar verrot waren. De takken waaruit de bomen ontsproten zijn komen uit de regio. Dit wordt trots vermeld op het plakkaat bij de bomen. Zoals ook de poëtische zin dat ‘the trees tower over the village square’.
Het dorpje moet toeristisch zijn, er zijn veel terrassen en een leuk klein winkeltje met lokale producten. Voor het eerst kopen we een fles lokale olijfolie van de bomen uit de regio.
We gaan er maar niet eten, op het menu staat geitensoep, vast een lokale lekkernij 😀.

De weg door het dorp is even nauw, maar levert geen problemen op om doorheen te rijden. Geen tegenliggers en alles komt goed.
Ook hier wordt weer gewaarschuwd waar de camperaar niet moet rijden.
De weg naar beneden is spectaculairder met veel haarspeldbochten. Wederom een stenige omgeving.
We weten dat er een klooster tegen de rotsen aangebouwd is. Dit Eloni klooster is al in 1600 gebouwd en is ooit een van de rijkste kloosters van Griekenland geweest. Sinds 1900 is het een Nonnenklooster. Het bezoeken zou mogelijk zijn maar dan moet je wel op het juiste moment de kleine parkeerplek vinden. Die plek vinden we wel maar we waren ons niet bewust dat om de bocht de toegang zou zijn.

Er hangt onweer in de lucht en het lijkt verstandig om door te rijden. Het is al bijna 16.00 uur.
Al dalend blijf ik toch nog zoeken om een glimp van dit bouwwerk op te vangen. Dat lukt.
Volgens mij moeten de Nonnen geen hoogtevrees hebben!
De brug over de droge rivierbedding bewijst dat we beneden zijn.

Op de camping is nog voldoende plaats, we vinden een plek vlakbij het strand, precies waar we de vorige keer ook stonden.
Weer een heel andere sfeer op deze camping, dit bevalt ons wel.
De bui is overigens niet gekomen en we zwemmen nog even heerlijk in zee.
Mooie afsluiting van een prachtige rit en dag.

Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap