Vandaag staat er weer een stedentrip op het programma. Het duurt even voor we in de stad zijn. De files in deze stad zijn enorm. Wat een drukte.
De gids die met ons meegaat spreekt uitstekend Engels en vertelt ons veel over de gebouwen in de stad maar ook over Roemenië als land.
De stad is ruim voorzien van parken, iets wat we in de andere plaatsen waar we doorheen rijden ook regelmatig zien. Wat mij dan weer opvalt is dat bijna ieder park een klein gekleurd speeltuintje heeft.
Boekarest is een grote stad met 2 miljoen inwoners. 10 jaar geleden reden er nog maar een paar honderdduizend auto’s en nu meer dan 1,4 miljoen. Opvallend genoeg erg veel dure en nieuwe auto’s.
We stoppen op het grote plein van de revolutie waar Ceausescu in 1989 zijn beroemde toespraak en hield en moest vluchten. Ik sta een foto te maken en bij het omdraaien zie ik een paaltje (later door mij ongedoopt als ‘Bucurestis’, afgeleid van de Amsterdammertjes) over het hoofd. De groep, Peter en natuurlijk ikzelf schrikken enorm. De gids laat zelfs een ambulance komen, maar die is ook meteen weer weggestuurd. Ik val op mijn neus en fototoestel knalt op de grond. Bovendien een flinke snee in mijn scheenbeen. Met veel lieve en deskundige hulp van vooral Annemiek en Ingrid, die ook verpleegster is, wordt de wond deskundig verzorgd. De bloedneus stopt al snel, neus, bril én fototoestel nog helemaal heel. Terwijl ik dit schrijf is alles weer onder controle. We hebben zojuist nog geconstateerd dat ik wellicht een aantal mensen heb behoed om ook over zo’n paaltje te struikelen (zie de foto). Goed geen zorgen dus een half uur later zat ik weer aan de koffie en heb genoten van de rest van de dag. Het is maar hoe je het bekijkt of pech gehad of geluk gehad (het had veel slechter kunnen aflopen).

Na de koffie naar het enorme parlementsgebouw, het gebouw dat in opdracht van Ceausescu in 1984 werd gebouwd en 5 jaar later af was.
Onze gids is van de grote getallen, om de waanzin van deze dictator te benadrukken dan ook hier maar een paar getallen.
Qua volume is het net iets kleiner dan het Pentagon en daarmee het op 2 na grootste monument van de wereld. Het is 45.000 m3 groot, heeft 12 verdiepingen met vele onzinnig grote zalen of ontvangstruimtes. (1100 ruimtes) Tijdens de bouw was nagenoeg de hele Roemeense economie in dienst van de bouw. Precieze getallen van de kosten zijn geheim gebleven. De complete productie van marmer in Roemenië was bestemd voor dit gebouw.
Goed ik stop, deze dictator verdient niet dat er zoveel woorden aan vuil gemaakt worden.
Overigens was het een soort vliegveld controle om binnen te komen, paspoorten en door scanpoortjes, betalen voor het maken van foto’s enz.
De grootsheid van de buitenkant hebben we helaas niet mee gekregen. We kwamen aan de achterzijde erin en gingen met de bus meteen weer door. Jammer dan had het nog meer indruk gemaakt.
In elk geval is na de val van Ceausescu besloten om dit gebouw als parlementsgebouw te gaan gebruiken. Overigens was het nog niet af toen Ceausescue
vermoord werd.

Na een prima lunch nog een korte wandeling door de oude stad. Deze gids wil toch wel iets meer vertellen over het regime. Juist om Ceausescu de eerste jaren veel goede dingen heeft gedaan voor de bevolking. Er werden banen gecreëerd er was onderwijs. Een opvallend verschijnsel is dat hij later door zijn grootheidswaanzin zoveel gebouwen in het land heeft laten afbreken om daar later de klassieke Russische flats neer te zetten. Mensen werden armer, de communistische dictatuur nam toe. Veel prachtige oude gebouwen zijn in die tijd vernield om ruimte te maken voor flats en industrie.
Onze gids zal rond de 40 jaar zijn geweest en het is opvallend om te zien hoe opgewekt deze mensen nu zijn om er iets van te maken.
Maar daarvoor moet nog een hoop gebeuren waarbij de corruptie als grootste probleem wordt genoemd.
Ook nog een paar foto's van een prachtig klein kloostertje midden in het centrum waar nog 1 non woont. Peter maakt er een sfeervolle foto van.

’s Avonds is er, voor wie wil, een uitstapje naar het concert. Na een warme en lange dag maar even tijd om ons om te kleden. Peter blijft op de camping, ik ben van de schrik bekomen en ga ook mee. Concerten zijn hier van 7 tot 9 uur.
Op het programma staat Tsaikowski en Sjostakovitsj. Laatstgenoemde niet mijn favoriet, maar wel met een prachtig spelende solist op de cello, de Roemeen Andrei Ionitā. (voor de muziekliefhebbers het onthouden waard).
Het muziekgebouw heeft een koepel, waaronder de niet al te grote concertzaal. Met vol orkest zit het podium propvol. Prachtige wandschilderingen en marmeren trappen en zuilen in de hal. In de korte pauze is er geen drankje te krijgen. Er zijn mensen die met een eigen meegenomen drankje even naar buiten gaan. Een andere cultuur. Veelal oudere mensen in de zaal waaronder dames met hoedjes. Maar zo te zien allen echte muziekliefhebbers. Toch zal de gemiddelde Roemeen zich zo’n concert niet kunnen veroorloven.
Op weg naar huis weer een file, wat een ramp dit verkeer in Boekarest.
’s Avonds krijg ik van Ingrid, die heel zorgzaam voor mij is, nog eens een nieuw verband met nieuwe steriele zwaluwstaartjes.

Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap