Vandaag met de bus naar Transnistrië. Helaas kan Peter niet mee vanwege de bekende reizigersziekte, darmen van streek. Heel jammer, het had zó zijn belangstelling. Alhoewel we verwachten dat het meer de sensatie is om er geweest te zijn, dan dat het een mooi staatje is. En dat kan ik later op de dag ook bevestigen.
We moeten dus een grens over. Krijgen instructies om de militairen bij de grens niet te fotograferen. Die instructie krijgen we later op de dag nog een paar keer. Hier kun je beter niets verkeerds doen. De gevangenis is niet zo fijn.
De procedure om het staatje binnen te komen verloopt snel. Heel modern wordt het paspoort onder een scanner gelegd en rolt er een briefje uit met al jouw gegevens erop. Dit briefje moet natuurlijk bij vertrek weer ingeleverd worden.
Transnistrië is een onafhankelijk dwergstaatje. Internationaal geldt het als onderdeel van Moldavië. Aan de oostkant grenst Transnistrië aan Oekraïne. Het land wordt alleen erkend door drie andere niet erkende landen. Rusland financiert het staatje.
Er is een eigen paspoort en eigen geld. Het paspoort is echter nergens bruikbaar, dus hebben de Transnistriërs ook een Moldavisch paspoort. Het geld kan ook alleen in eigen land uitgegeven worden. Ze gebruiken plastic muntjes, waarvan ik een setje koop.
Men spreekt er voornamelijk Russisch.
Het is in principe een communistische provincie binnen Moldavië die gesteund wordt door de communistische landen, zoals Rusland. Ze gebruiken het cyrillische schrift, dat waren we na Oekraïne niet meer gewend.
Er zijn weinig mensen op straat. De straten zijn niet druk. Er rijdt een trolleybus, zoals overal in de landen waar wij nu geweest zijn.
We bezoeken onder leiding van onze gids Nicolai het Fort Bender en de hoofdstad Triaspol.
Het fort is volledig gerestaureerd en lijkt de trots van het staatje. We worden er rondgeleid door een plaatselijke gids, onze Nicolai mag dat blijkbaar niet doen. Oorspronkelijk gebouwd als handelspost (het ligt aan de rivier de Nistru). In 1538 werd het fort veroverd door de Ottomanen en in die tijd werd het fort nog eens uitgebreid. De Ottomanen gebruikten het om Moldavië onder controle te houden. Charles XII van Zweden heeft nog eens een poging gedaan om het van de Turken te veroveren. En zo gaat de geschiedenis nog even door, gedurende Turks- Russische oorlogen viel het fort drie keer in Russische handen.
Stoere borstbeelden verwijzen naar belangrijke militairen uit die geschiedenis. Van binnen is het fort minder spectaculair. Naast het fort is een kerk, die ik dit keer oversla.
Dan de hoofdstad in. Ik neem veel foto’s om Peter zo goed mogelijk te vertellen over deze dag. Soms ook vanuit de bus, het is een impressie.
Wat opvalt:
De Sheriff de supermarkt, maar ook eigenaar van het voetbalstadion, de benzine pompen, de bank, de TV zender en ga zo maar door.
Het parlementsgebouw, met fier en groots een beeld van Lenin. Bizar dat wij allemaal ons best doen om het beeld van deze verschrikkelijke man te fotograferen. Geschiedenis…
We lopen langs vier herdenkingsmonumenten. Daar is een groots plein voor ingericht. Meeste indruk maakt op mij het monument voor de overledenen ten gevolge van de ramp bij Tsjernobyl. Moldaviërs (inwoners van Transnistrië) werden direct na de ramp naar Tsjernobyl gestuurd om daar te helpen het puin te ruimen. Niemand wist wat hen te wachten stond. Als ik de gids goed begrepen heb zouden de kinderen van deze mensen een beurs krijgen om aan de universiteit te studeren. Maar het behaalde diploma van de universiteit heeft geen waarde, want dit wordt nergens erkend. Reden waarom jonge mensen uit het land trekken om elders te studeren en te werken.
Na een korte wandeling langs een paar “hoogtepunten” brengt de bus ons naar een redelijk knus restaurant waar de gebruikelijke maaltijd voor ons klaar staat. Hierin verschilt het niet van de andere Balkanlanden.

Het was een vreemde dag. Jammer dat Peter niet mee was om de ervaring te delen. Maar om nu te zeggen dat hij iets gemist heeft, nee… Uiteindelijk zullen ook maar weinig mensen weten waar Transnistrië ligt. Het maakte op mij wel zoveel indruk dat ik niet meer zal vergeten.

De briefjes worden bij de grens weer ingenomen en we rijden Moldavië weer binnen. Het gaat weer regen, zoals we inmiddels gewend zijn na onze excursies. Bij thuiskomst is Peter weer wat opgeknapt.

Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap