We nemen afscheid van de camping. De navigatie geeft aan 60 km rechtdoor en rechtsaf 30 km. We hebben de weg voor onszelf.
Al langer dan een half jaar hebben Peter en ik het over de Fjällräven outlet in Örnsköldsvik. Ik vond het maar onzin en zo ‘kibbelden’ wij nog een tijdje door. We zouden wel zien of we zo noordelijk zouden komen. En we kwamen zelfs nog noordelijker en wat hebben we genoten van Zuid Lapland.
Vandaag is de missie geslaagd zoals op de foto te zien is. Met lege handen kun je dan niet weggaan en met het nodige speurwerk (fijn zo’n vakantie zonder haast) vinden we tussen een enorme hoeveelheid kleding van buitenissige maten een korte broek. Een Zweeds vlaggetje in de naad meegestikt, het keurmerk van Fjällräven.
We rijden over de Höga Kusten. De weg die langs de Oostzeekust kronkelt. Het is nu echt drukker geworden, er rijden veel campers noordwaarts. Het land ligt hoger dan de kust. De Hoge Kustbrug is een hangbrug over de river Ångermanälven. We rijden eroverheen voor we Härnösand in gaan.
Einddoel vandaag is de stad Härnösand. We vinden een camping waarvandaan we morgen naar de stad kunnen fietsen. Zodoende kijken we nu uit over de Oostzee met een heerlijk zonnetje en verfrissend windje. Wat fijn toch dat we in Zweden altijd 4 meter ruimte tussen de campers hebben en we alweer een vrij uitzicht hebben. De camping faciliteiten gebruiken we niet, ze zijn een beetje oud en smoezelig.
Dan nog eens iets over de auto’s zonder nummerbord en met een oranje gevarendriehoek achterop. Dit zijn auto’s die door jongeren vanaf 15 jaar gereden mogen worden.
Een brommerrijbewijs, een snelheidsbegrenzer van dertig kilometer per uur, een oranje driehoek en je mag de weg op. Volgens de Zweedse wet wordt je voertuig dan gezien als een tractor, ook al zit je in een Porsche. De regel is twee jaar geleden ingegaan zodat juist veilige auto's gebruikt kunnen worden om langzaam in rond te rijden. Dus eigenlijk in plaats van een brommer en in gebieden met veel sneeuw natuurlijk handig, daar heb je niks aan een brommertje. Zo wil iedere jongere wel naar school gaan.
Voor ons is het vaak verwarrend, maar inmiddels weten we dat je gewoon moet inhalen.
Er is dus een levendige handel in dit soort auto’s want op hun 18e is dit niet meer nodig en worden deze auto’s weer verhandeld.
De zoon van de campingeigenaar in Fredrika kijkt er al naar uit. Als Nederlandse 15 jarige is dat een stoer vooruitzicht.
Na het eten lopen we naar het eind van de doodlopende weg voor onze camping. Daar zitten groepen mensen met elkaar te kletsen, eten en drinken en van de zon te genieten. Een paar houten huizen, een vlonder en een prachtig uitzicht. Wat een leuke sfeer!
Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap