Igoumentsa de drukke havenstad waar we dinsdag met de boot aankwamen. Een haven waar vele ferry’s aanleggen.
Een stad vol auto’s en als wij er om 10.30 uur komen is er nauwelijks een parkeerplaats te vinden. Maar langs de doorgaande straat is een plek vrij. Er staan ook Grieken en dus waarom wij niet.
We willen bij Vodafone een netwerkkaartje kopen en een op een terras een kop koffie drinken.Tot zover verloopt alles volgens plan.

Wanneer we terug bij de camper komen blijken de nummerplaten er niet meer op te zitten. Onder de ruitenwissers zit een bon.
Wat nu? Maar eens vragen op het terras. Daar wordt ons verteld naar het politiebureau te lopen is 300 meter verder. Daar aangekomen horen we dat we eerst moeten betalen op het postkantoor. Nog eens 1 km verder. Is nog tot 14.00 uur open, we hebben nog 3 kwartier. Daar treffen we meer gedupeerden aan. Aansluiten in de rij, betalen en weer terug. Op het politiebureau krijgen we de nummerplaten weer terug. (Klein detail het was alles bij elkaar 4 km lopen met een temperatuur van 38 graden). De nummerplaten zet Peter er weer op, ze zijn er wel enigszins met geweld afgehaald, ducktape is de tijdelijke oplossing als extra zekering. Dat geeft ons de tijd na te denken over een betere oplossing. En die doet zich vanmiddag voor.

Onze gekozen plek voor vandaag is een klein café 40 km verder in het binnenland. Café Platanos.
Niko en zijn vrouw Stamatia heten ons hartelijk welkom.
Ze zijn blij dat we komen, naar ons idee kunnen ze wel wat klandizie gebruiken. Al het eten is op eigen grond verbouwd, olijven, vijgen, tomaten etc. Een grote keuze uit ingemaakte producten in haar woonkamer. Prachtig en wat een werk! Vanavond krijgen we eten, een Griekse salade met heerlijke tomaten en een omelet (5 eieren per omelet, wat overblijft staat nu in onze koelkast). Het is een gebruik bij kleine taveernes waar je dan kosteloos staat om een maaltijd te nemen.
Niko houdt ons een uur of twee aan de praat. Alles in het Duits, hij werkte een paar jaar in Duitsland. Zo vliegt de tijd voorbij.
Behalve dat hij van ons alles wil weten (werk, kinderen en wat kost zo’n camper) krijgen wij de verhalen uit zijn dorp. Er wonen in de winter nog maar 100 mensen. De school is allang gesloten. Als we komen luiden de klokken gedurende 3 minuten, een paar slagen. Dit betekent dat er iemand overleden is. Mooie traditie.
We zitten op het terras aan de straat op ogenschijnlijk ongemakkelijke stoeltjes, maar door de warmte geven ze wat mee. Een verkoelend windje erbij en zo is het nu wel even te doen. Niko houdt ons gezelschap met een begeleidend muziekje op zijn telefoon en shagjes rokend. Ondertussen is Stamatia aan het werk. Volgens haar zeggen werkt ze te hard en Niko kletst alleen maar. Nou dat wil ik wel geloven, het ‘winkeltje’ staat vol met eigen inmaak en eigen gemaakte zeep. Laten we het erop houden dat Niko voor de PR zorgt.
Nico leeft met ons mee nadat hij het verhaal van de nummerplaten hoort. Hij schaamt zich voor zijn eigen land. Bovendien kan je in zijn ogen niet twee mensen op leeftijd dat stuk laten lopen in de hitte. De oplossing voor de nummerplaten wordt dus geboden. Knutselen aan oude brommertjes is de hobby hier. De zoon is zo’n handige jongen. Hij gaat helpen om de platen met schroeven vast te zetten.
En zo staan we hier langs de weg en het dorpse leven rijdt of loopt langs ons heen. Stamatia gaat nog vijgen jam maken, ik mag proeven. Hmmmm! 😋

CC 159780

Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap