We worden vroeg gewekt door de dieren op het bedrijf. Even na 5 uur begint de haan, slaan de honden aan en laat de ezel van zich horen.
Maar dat hoort erbij. We worden om 8 uur aan het ontbijt verwacht, daar schreef ik al over.

We zijn dus vroeg weer op pad met bestemming Gerace. De omgeving verandert in een landbouw gebied. Vooral fruit natuurlijk citroenen of is het de bergamot? (een vrucht vergelijkbaar met de citroen).
Er ligt weer veel vuilnis langs de weg. ‘Goed’ voorbeeld doet volgen, helaas.
We stoppen bij een grotere fruitstal langs de weg. Deze omgeving is niet zo aantrekkelijk.

Gerace is gesticht in de 8e eeuw toen inwoners uit Locri de bergen in vluchtten voor de vijand. Uit die tijd stamt nog de stadsmuur. Ook deze stad ligt weer op een hoge rots, liefst 500 meter hoog. Er is geen enkel stadje in Italië dat zoveel kerken heeft op zo’n kleine oppervlakte. Vroeger waren het er 100 nu zijn er nog 19 over. De belangrijkste is de kathedraal uit de 11e eeuw. We moeten toegang betalen en daar hebben we nu eens even geen zin in.
We slenteren wat door de kleine straatjes die middeleeuws aandoen en zitten op het plein, altijd met auto's. Alles is een stuk minder toeristisch, voor nu vinden we dat wel fijn. Natuurlijk rijden er overal auto’s over de oude keien straatjes. Weet je dat je nauwelijks een auto zonder deuken ziet in Italië?
Ik maakte een foto van een kapelletje in de muur, het valt ons op dat we weinig kapelletjes langs de weg zien. Maar hier in dit oude stadje eentje gevonden.
Terug de stad uit moeten we even zoeken naar de camper, langs welke weg stond ie ook al weer? Natuurlijk vinden we hem terug. Het is ook veel te warm om je in te spannen.

Dan rijden we naar de geplande Agriturismo. We verheugen ons op een lekkere maaltijd vanavond. Maar de camperplaats is waardeloos. Op een open veld waar ook olijfbomen staan en de uitwerpselen van geiten en schapen liggen. Geen water of elektra en een bijzonder onaardige ontvangst. Het is 34 graden, veel te warm om in de zon te staan.
Kortom we gaan weer weg, iets wat ik niet uitgelegd krijg aan de jonge vrouw die ons ontvangt. Weer een jonge Italiaanse die geen woord Engels spreekt. Dus dan maar wuiven met het handje en dat begrijpt ze.

Nu staan we aan zee, de Ionische zee (die kan Peter van zijn bucketlist afstrepen).
Een oude verwaarloosde camping, die vermoedelijk een goed hoogseizoen heeft gehad. Van onze buren hoorden we dat de camping eigenlijk gesloten was en toch voor een paar campers opengegaan is. We staan hier met 5 campers. Bij vertrek de volgende ochtend laten we €20,- achter bij onze vriendelijke Belgische buren. Zij weten dat de eigenaar met zijn BMW nog langs komt om geld te innen.
Verder zitten we lekker koel onder de schaduwdoeken en een zeewindje erbij. Peter zwemt wat in zee, maar de stroming is te sterk. Ik wandel een eind langs het water, over het kiezelstrand.
Verder is hier niets te beleven in de omgeving.

Er staat al de hele dag een behoorlijke wind. Misschien een uitloper van het noodweer dat in midden Italië is?
Wij prijzen ons gelukkig dat het hier zulk prachtig weer is.

Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap