Ontspannen aan de rivier
Namibië, katima mulilo
Deze vrije dag besteed ik aan foto’s maken van vogeltjes, lezen, de was laten doen en gewoon genieten van de omgeving.
Naast de camping is een weeshuis. Lies, de vrouw van Gerard, neemt het initiatief om de laatste muntjes bij de medereizigers op te halen. Morgen verlaten we Namibië en hebben we er niets meer aan.
Jacques moet weer naar de garage, zijn airco is weer bezweken. Peter gaat met hem mee.
Lies en ik wandelen wat in de omgeving en zien, zoals we wel vaker hebben gezien, een veld dat afgebrand wordt. Vermoedelijk om de grond weer vruchtbaar te maken. Die velden laat men rustig afbranden. We zien een smeulend vuurtje. Als je dat zo wandelend met eigen ogen aanschouwt is dat best confronterend. Je ruikt de rook, voelt de warmte en het is kurkdroog en 35 graden. Blijkbaar gaat dat altijd goed, ook dit keer, we zitten nog rustig op de camping.
Jacques en Peter gaan (met een gerepareerde airco), bij het weeshuis langs.
Ze komen met een indrukwekkend verhaal terug. Lies haalt, met dat verhaal in het achterhoofd, toch een mooi bedrag op. Aangevuld met onze resten fruit (mogen we grens naar Botswana niet meenemen), koek en snoep ga ik samen met de ‘2 Liesen’ en Jolanda het geld wegbrengen.
Het weeshuis is alleen bestemd voor kinderen waarvan ouders aan Hiv zijn overleden. Hiv is een van de grootste problemen in dit land. Er wonen 44 kinderen uiteenlopend in leeftijd. Bij 18 jaar verlaten ze de woongemeenschap en kunnen eventueel gaan studeren. Een deel van de kinderen is geïnfecteerd met Hiv, een deel niet. Voor de besmette kinderen wordt er door de overheid gratis medicijn verstrekt. Jenny, die ons ontvangt, vertelt met tranen in de ogen dat het moeilijkste is de kinderen uit te leggen waarom de een wel een medicijn krijgt en de ander niet. Kinderen worden in kleine huizen met een ‘moeder’ grootgebracht. Ze gaan er naar school en krijgen goed te eten. We zien een paar moestuintjes en een van de vrouwen die op de Afrikaanse manier, flinterdun de spinazie snijdt.
Het was weer een indrukwekkend bezoek met ook weer prachtige kinderen. Julia het kleine meisje in het mooie jurkje, blijft nog een tijd met ons meelopen.
Volgens de Afrikaanse norm, worden deze kinderen in een goede en schone omgeving grootgebracht.
Ik heb vandaag de gebruikelijke groepsfoto gemaakt met hopelijk nog een beetje Afrika sfeer.
’s Avonds maken we weer een gebruikelijke braai. Vlees, (vis voor Lies), aardappels en mais in de folie en tomaten en komkommer. Het gaat niet vervelen, zeker niet in deze prachtige ambiance!
Naast de camping is een weeshuis. Lies, de vrouw van Gerard, neemt het initiatief om de laatste muntjes bij de medereizigers op te halen. Morgen verlaten we Namibië en hebben we er niets meer aan.
Jacques moet weer naar de garage, zijn airco is weer bezweken. Peter gaat met hem mee.
Lies en ik wandelen wat in de omgeving en zien, zoals we wel vaker hebben gezien, een veld dat afgebrand wordt. Vermoedelijk om de grond weer vruchtbaar te maken. Die velden laat men rustig afbranden. We zien een smeulend vuurtje. Als je dat zo wandelend met eigen ogen aanschouwt is dat best confronterend. Je ruikt de rook, voelt de warmte en het is kurkdroog en 35 graden. Blijkbaar gaat dat altijd goed, ook dit keer, we zitten nog rustig op de camping.
Jacques en Peter gaan (met een gerepareerde airco), bij het weeshuis langs.
Ze komen met een indrukwekkend verhaal terug. Lies haalt, met dat verhaal in het achterhoofd, toch een mooi bedrag op. Aangevuld met onze resten fruit (mogen we grens naar Botswana niet meenemen), koek en snoep ga ik samen met de ‘2 Liesen’ en Jolanda het geld wegbrengen.
Het weeshuis is alleen bestemd voor kinderen waarvan ouders aan Hiv zijn overleden. Hiv is een van de grootste problemen in dit land. Er wonen 44 kinderen uiteenlopend in leeftijd. Bij 18 jaar verlaten ze de woongemeenschap en kunnen eventueel gaan studeren. Een deel van de kinderen is geïnfecteerd met Hiv, een deel niet. Voor de besmette kinderen wordt er door de overheid gratis medicijn verstrekt. Jenny, die ons ontvangt, vertelt met tranen in de ogen dat het moeilijkste is de kinderen uit te leggen waarom de een wel een medicijn krijgt en de ander niet. Kinderen worden in kleine huizen met een ‘moeder’ grootgebracht. Ze gaan er naar school en krijgen goed te eten. We zien een paar moestuintjes en een van de vrouwen die op de Afrikaanse manier, flinterdun de spinazie snijdt.
Het was weer een indrukwekkend bezoek met ook weer prachtige kinderen. Julia het kleine meisje in het mooie jurkje, blijft nog een tijd met ons meelopen.
Volgens de Afrikaanse norm, worden deze kinderen in een goede en schone omgeving grootgebracht.
Ik heb vandaag de gebruikelijke groepsfoto gemaakt met hopelijk nog een beetje Afrika sfeer.
’s Avonds maken we weer een gebruikelijke braai. Vlees, (vis voor Lies), aardappels en mais in de folie en tomaten en komkommer. Het gaat niet vervelen, zeker niet in deze prachtige ambiance!
Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap
Al 3 reacties bij dit reisverslag
Wat mooi dat jullie wat hebben kunnen doen voor de weeskinderen. Klinkt toch wel goed dat deze kinderen onderwijs krijgen en behoorlijk te eten. Maakt hen sterk voor een betere toekomst?.
Ellen Verschuur 2019-10-04 13:29:16
Ik weet niks om te schrijven🤔😴
Mauro. 2019-10-06 19:53:26
Hoeveel dagen komen jullie weer terug? Want ze zijn al zoveel dagen hier geweest... 💞
Roald 2019-10-06 19:55:53
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
