We staan om 5 uur op. Punctueel om 5.55 uur staan Jacques en Lies en Philip met de gids Gabriel voor onze camper.
De vaart wordt erin gezet, we rijden over een asfaltweg (ja, ja dat is vast voor de toeristen gedaan!). Precies 45 minuten later staan we bij Duin 45 (daar dankt die ook zijn naam aan, evenals aan de tijd die nodig is om heen en terug te komen vanaf het duin). We klimmen naar boven, Peter haakt af, helaas. Met een beetje doorbijten komen we boven. Ik durf alleen voor mij uit te kijken en nauwelijks naar links en rechts, het is hoog! Maar we worden beloond we zitten om 7.45 uur op de rand en de zon komt op! Dit wordt voor mij een van de hoogtepunten van deze reis. De bergen kleuren prachtig, van roze naar donkerrood. De schaduwen verplaatsen zich snel. Helemaal doorlopen naar het eind van de richel doe ik niet meer. Jacques wel en maakt met zijn iPhone nog prachtige foto’s. Naar beneden lopen gaat iets gemakkelijker.
Nu door naar de Sossusvlei. Deze jeep rijdt met gemak in zijn low gear (en dat vindt Peter nu weer prachtig) door het mulle zand.
We krijgen uitleg van Philip over het ontstaan van de Sossusvlei en samenstelling van de grond. Het zand bestaat voor 95 % uit quartz en voor 5 % uit koper, nikkel en andere mineralen. De hoeveelheid daarvan bepaalt ook de kleur van het zand. Hoe roder de kleur hoe ouder de berg. Dit loopt in de miljoenen jaren. Overigens zijn de mineralen exportproduct nummer één, daarna volgt vis (dat gaan we nog zien in Walvisbaai) en dan het toerisme.
Philipe tekent voor ons in het zand hoe de zandduinen zijn ontstaan. Met dank aan Jacques, die dit zojuist in zijn reisverhaal beschrijft, hoef ik op deze warme middag even niet al te hard na te denken. Het zit zo: het zand en mineralen kwam met de wind vanuit de Kalahari woestijn in de Oranjerivier. Daarmee komt het in de Atlantische oceaan, waarna het door de westenwind weer op het land is gewaaid. Onder deze mooie rode zandduinen zitten dus wel degelijk rotsen. Door de oostenwind daalde het zand weer neer.
Behalve Dune 45 zijn er ook andere duinen met de aansprekende namen als Big Daddy en Big Mamma. Vanuit de Sossusvlei kijken we er zo op uit. In deze Sossusvlei krijgen we ons ontbijt, dat prima verzorgd is. Wat leuk aan een echt gedekte tafel eten, dat is echt genieten.
Deze vallei, die maar klein is, is ook weer miljoenen jaren oud. Voorheen woonden hier de Bosjesmannen, omdat hier vroeger water was. Ze trokken dan weer weg als het water op was. Lieten hun huisjes van zand en klei achter.
Nu is het al heel veel jaren droog. Alleen in 2011 stond er 2 meter water. Door regen, maar ook aangevoerd door kleine stroompjes. Dat water blijft wel even staan in deze droge grond.
Hierna gaat de tocht verder naar de Deadvlei. Philip geeft ons het advies een zonnebril en hoedje mee te nemen. Geen overbodig advies. Ook weer zo’n markant punt in deze streek.
Een vallei van honderden jaren oud. Meer dan 900 jaar geleden stonden hier nog bloeiende acacia’s. Deze bomen zijn al meer dan 600 jaar dood en de wortels zijn als het ware versteend in de kleigrond. Het is een prachtig beeld en levert mooie plaatjes op.
Op de weg terug, komen we langs een berg waar mysterieuze ronde cirkels van kleine grasplantjes te zien zijn. Wij vergelijken het met onze graancirkels. Niemand weet hoe ze ontstaan zijn. In de cirkels groeit niets. De graskluiten groeien er rond om heen. We schijnen dit natuurverschijnsel vaker tegen te kunnen komen.
Als laatste klapper nog naar de Sesriem kloof, vlakbij de camping. Ook hier moeten we weer miljoenen jaren terug gaan in de tijd om te bedenken dat hier wat doorheen stroomde. Bijzonder als we aan het einde van de kloof, kruip door, sluip door, bij een plasje water komen. In dit verschrikkelijk droge land toch wel een bezienswaardigheid.
Maar dat het in dit stuk woestijn met zijn rode zandduinen zo droog is, is geen uitzondering. De vegetatie is erop ingesteld. Enkele soorten struiken blijven bloeien, deze halen hun vocht dan uit de dauw die hier ’s morgens over de vallei ligt.
Na deze mooie toer nemen we afscheid van de twee aardige mannen en sluiten de tour af met een glaasje bij de luxe lodge, van waaruit deze toer georganiseerd was. Eigenlijk wordt het meer een kantoor uurtje, want we benutten alle vier het goede internet.
Internet dat het een beetje behoorlijk doet is hier werkelijk een uitzondering.
De dag wordt afgesloten met een lekker maaltijd (buffet met barbecue) in een andere lodge op een half uurtje lopen van onze camping. Voortreffelijk verzorgd en gezellig. Zelfs nog beter internet, ik kan zelfs even naar ‘huis’ bellen.
Morgen gaan we naar Solitaire, een korte rit, dus we zetten geen wekker.

Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap