Het vroeg vertrekken is ons goed bevallen. Zo hoort dat ook in Afrika. Vandaag dus weer vroeg uit de veren en genieten van de rode gloed over de camping.
Aai het is koud, dat wordt lange broeken vandaag.
Gisteravond was de zon achter de wolken, maar vanochtend wordt dat goed gemaakt.
Vandaag 300 km te gaan, waarvan 180 km over een asfaltweg.
Er is weinig wild te zien. Een klein vosje en een eekhoorn, maar verder niet veel.
Op de wasbord weg verschijnt een (zelfgeschreven) bord waarop koffie met apfelstrudel beloofd wordt. Dat gaan we doen. Het ziet er van veraf niet aantrekkelijk uit, maar dat was een verkeerde inschatting. Wederom een dessertcafé met oud roest in de tuin. We vragen de eigenares waarom de lodges zo ingericht worden. Haar simpele antwoord: je moet je restaurant toch een beetje decoreren, dus mijn man heeft de achtergelaten auto’s in de woestijn hiernaar toe gehaald. Inmiddels weten we dus dat zij niet de enige zijn dit zo doen, conclusie is dan dat er heel wat auto’s in de woestijn achter zijn gelaten.
We worden dus heel hartelijk ontvangen door mevrouw, die ons meteen uitleg geeft over de weg die we moeten rijden. Zo leren we dat de B en C wegen goed te berijden zijn, maar blijf vooral van E en F wegen af, want die zijn te slecht.
We bestellen koffie met appeltaart, Jacques en Lies kwamen net voor ons aan.
Het wordt inmiddels gewoonte om met iedereen een praatje te maken en deze mevrouw is maar al te bereid haar verhaal te vertellen. Zij woont haar hele leven al in deze streek (heeft voorouders uit Duitsland en Nederland) en had samen met haar man een boerenbedrijf en veel vee. Door de droogte van de afgelopen jaren zijn zij genoodzaakt geworden om het vee te verkopen, echter alleen al het café en de kleine souvenirwinkel met o.a. eigen gemaakte prullaria, levert even goed op.
Maar ze kan nooit weg, het café (lodge en kleine camping) kun je niet sluiten.
Op de vraag wat de staat doet ter bescherming van boeren die vanwege de extreme droogte hun bedrijf hebben moeten sluiten, brandt ze los. De regering doet niets, het land is bankroet volgens haar zeggen. Ze hebben niet eens een paspoort want de boekjes moeten gedrukt worden in Duitsland en komen niet. Aan de wegen wordt nauwelijks onderhoud gepleegd. Kortom vertrouwen in de regering heeft zij niet.
Er komen meer campers, fijn voor haar omzet, wij gaan weer verder met een ervaring rijker.
Volgende stop is een wijngaard en dadelkwekerij. Na kilometers dor en droog opeens een groene oase. Deze ligt in de buurt de Nauta dam. Daar is dus opeens water.
Dadelbomen, zo leer ik, hebben enorm veel water nodig vanuit de grond (geen regen). De druiven natuurlijk ook, dus het irrigatiesysteem draait er op volle toeren. Het is een enorm complex met barakken waar de werknemers in wonen.
Het water betrekken ze natuurlijk van de dam.
Goed we proeven een piepklein beetje wijn en dadel likeur. Een flesje kan nog wel mee, dat krijgen we nog wel op.
Ik neem het roer over voor de volgende 180 km, het wordt steeds kouder en we komen ook steeds hoger. Zelfs enkele spatten regen. Aus is een plaatsje waar vroeger een stationnetje was. De treinen stoppen nu niet meer in Aus en rijden er verder door. De goederentrein zullen we later op de dag nog meerdere keren voorbij zien komen.
We eten een lekkere sandwich in het hotel, de zon schijnt en het wordt weer iets warmer.
De camping is dan nog 3 km verderop en ligt weer prachtig. Tussen imposante bergen met veel stenen. Voor het eerst zien we hier de imposante nesten van verzamelvogels. Een hele familie en nog meer past erin. De vogeltjes (het lijken net mussen) vliegen af en aan en trekken zich niets van ons aan.
Peter staat al klaar met de wandelschoenen aan, hij had beloofd mee te gaan wandelen. Uiteindelijk wordt het een uitstapje naar de receptie en lodge van de camping op een half uurtje lopen. Daar is een prachtig terras in de zon en tsja wat doe je dan als je met pensioen bent en het is 4 uur… Met zijn viertjes aan een glaasje wijn dus…
Op de terugweg gaat de zon al zakken en terug op de camping worden we getrakteerd op schitterende door de zon roodgekleurde bergen. Inmiddels weten al meerdere mensen uit de groep dat ik dan klaar wil zitten met het fototoestel. Ik kan er geen genoeg van krijgen.
Dan wordt het koud, vannacht zakt het kwik naar 5 graden. We hebben geen kachel in de camper dus dat wordt vroeg onder een dubbele deken kruipen. Morgen weer vroeg dag.

Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap