We trekken weer verder en nu richting Namibië. Het werd tijd dat ik het stuur ook eens overnam. Links rijden viel eigenlijk reuze mee en het rijden met een camper is toch echt anders en makkelijker dan met een caravan.
We maken een stop in Springbok om voor een paar dagen inkopen te doen. De eerst komende 8 dagen zouden we geen winkel meer zien. Leuk gezicht op de parkeerplaats, er staat een hele rij met campers, zou wel een kampeerplek kunnen zijn.
Weer een grote en koele Spar, die opvalt door de enorme hoeveelheid vlees in de schappen, bestemd voor de braai.
Nog een 80 km te gaan voor we aan de grens komen. De grens tussen beide landen wordt gevormd door de Oranjerivier en zowaar er zit wat water in. We rijden over een verlaten weg door een grote zandbak met stenen. Verschillend in kleur, maar meestal lijkt het op een grijs maanlandschap. Opeens zien we een groene golfbaan. Onwaarschijnlijk dat zoiets mogelijk is in een land waar zoveel water tekort is. Sorry voor alle golfvrienden die dit lezen, maar dit zou eigenlijk niet mogen.
Het is zo stil op de weg dat we stoppen en ik vanaf de middenstreep een foto kan nemen.

Bij de grens met Namibië doorlopen we weer een hele procedure. Vergeleken met onze eerdere reizen is dit eenvoudig en de mensen zijn over het algemeen vriendelijk en wensen ons een fijne vakantie.
Natuurlijk gaat het weer gepaard met de nodige briefjes die ingevuld en weer ingeleverd moeten worden. Bovendien moeten we 650 Rand betalen om het land in te komen. Bij het verlaten van Namibië mogen we dan ook nog eens betalen voor de gereden kilometers.
Nog een contrast. We rijden tussen de wijnvelden. Bij Aussenkehr wordt een enorme hoeveelheid wijn geproduceerd. Dat betekent dus weer groen tussen al dit zand. Het ligt hier wel dicht tegen de Oranjerievier aan, maar dan nog steeds zal er heel wat water opgepompt moeten worden.
En dan de afslag naar Ai-Ais, onze eindbestemming van vandaag.
We gaan nu de ‘wasbord weg’ op en zullen deze voor de komende 1600 km blijven volgen. Dat betekent veel opwaaiend stof en vooral zand. In de camper hebben we al onze kleren in plastic zakken gedaan. Dat zullen we de komende weken ook met de laptop en fototoestel moeten doen. Alles rammelt en het is maar afwachten wat er al dan niet los zal trillen. Het eerste kastje is bij een medereiziger al naar beneden gevallen.
Deze wegen lijken dus op een wasbord, ribbels die ontstaan door de auto’s die eroverheen rijden. Veel stenen en juist de scherpe stenen, vaak aan de zijkant, maken dat je lek rijdt. Er zijn nauwelijks tegenliggers, dus je kunt de hele weg benutten. Maar is er een tegenligger dan laat die een wolk van zand achter (en hopelijk geen stenen tegen de voorruit).
Het panorama om ons heen wordt nog iets zanderiger.
Dan komen we een camper tegen met een lekke band. Het is Rita die al onder haar caravan ligt maar wat problemen met de krik heeft. Rita staat haar mannetje wel maar is blij met wat extra hulp en steun. Ook Cor en Marie stoppen en na een half uur zit de nieuwe band erop en de aan flarden gereden band achterop. We blijven achter haar aan rijden (tsja het kan ook bijna niet anders, een andere weg is er niet) tot we bij het resort zijn. Inmiddels is het half 5 en kleuren de bergen weer prachtig rood. Dit is het mooie Afrikaanse licht waar ik zo van hou.
Ai-Ais ligt aan het eind van de weg. Het ligt bij een warmwaterbron. De temperatuur van deze bron is 60 graden. Er is een groot zwembad, waar je niet het gevoel hebt dat het thermaal water is (er moet nog een hoop chemische troep bij), en dat natuurlijk aangevuld is met kouder water, het water krijgt daardoor een heerlijke temperatuur.
’s Avonds eten we met zijn vieren in het restaurant. Ik neem een plaatselijke specialiteit, Oryx. Een biefstuk die echt uitstekend smaakt.
Morgen een vrije dag. De was (laten) doen, zwemmen en schrijven dus. Ondanks dat het deze camping druk bezocht is, ook door Zuid Afrikanen, is het hier rustig.

Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap