De excursie van vandaag is georganiseerd door Nico. Dat hebben we vorig jaar ook meegemaakt op een camping in Roemenië, waar de campingeigenaar voor ons de excursies organiseerde.
Nico in mooi wit overhemd, haren keurig verzorgd en zoals we hem al kennen een beetje gehaast.
Dit keer worden we vervoerd in twee kleine busjes. We gaan eerst naar het stadje Comanesti.
Daar staat een mooi houten kerkje, ja alweer een kerkje. Maar dit keer is Nico onze gids en dat is een verfrissende afwisseling. Het is 9.15 uur en de kerk is nog gesloten. Telefoon is de oplossing en daar komt de koster. We krijgen dit keer een uitleg over de rituelen van de gelovigen in de kerk. We weten nog van vorig jaar dat de mensen staan in de kerk. De mannen rechts en de vrouwen links. Dit komt overeen met de iconen op het altaar. Hij laat zien hoe iedereen de icoon kust, een kaarsje aansteekt en dat in zijn eigen bewoordingen.
Nico doet zijn best en dan komt een verstandelijk beperkte jongeman, in rode tuinbroek, de kerk binnen hollen. Hij is duidelijk het hulpje van de koster. Hij holt heen en weer om van alles te pakken rukt dan het gordijn van achter het altaar open. Daar staan de relikwieën van de pastoor en die horen wij helemaal niet te zien. Maar niemand zegt er wat van en de jongeman holt vrolijk en behulpzaam verder. Wat een ongedwongenheid, prachtig om te zien. Volledig geaccepteerd in de kleine gemeenschap.
Dan verschijnt meneer pastoor en ook hij wil zijn verhaal doen. Nico vertaalt het voor ons. Een mooi tafereel zo op de zaterdagmorgen.

Ondertussen staan de Roma kinderen om de hoek van de deur te kijken. Het worden er telkens meer. Die zijn op iets anders uit…
In de verte hun rommelige en volledige verwaarloosde woningen. We zitten in een streek van Roemenië waar veel Roma’s leven.
We krijgen dan wat tijd om in het stadje rond te lopen, op de groentemarkt wat fruit te kopen.
Onder andere aardbeien, mooi donkerrood. Miskoop zagen we al snel, meer dan de helft is verrot.
We pinnen wat RON of is het nu Leu of Lei? We treffen wat medereizigers op het terras en voegen ons erbij. We krijgen gezelschap op het terras van een lokale bejaarde, niet zo stabiel op de benen. Hij bestelt een flesje Fanta en haal dan trots onder de tafel een plastic literfles Palinka tevoorschijn. De plaatselijke illegaal gebrouwen sterke drank. Zijn limonade glas wordt tot 50 % ermee gevuld, de rest is Fanta. Wij zien hem niet meer weggaan, maar dat zal nog wat minder stabiel zijn. Deze dronken oude mensen zullen we nog veel vaker voor kleine kroegjes zien zitten. Wat een uitzichtloos leven.

Bij terugkomst op de camping heeft de familie van Nico een goulashsoep gemaakt. Die smaakt heel goed, ondanks dat ik geen soepliefhebber ben. Nico gaat er prat op dat de soep helemaal biologisch is, groente uit eigen tuin, varken en rund van eigen familie vrij van hormonen. Maar ja een groentetuin zien we hier niet. Varkens is so wie so wel vreemd. We krijgen voornamelijk varkensvlees te eten maar zien nergens varkensboerderijen.

’s Middags gaan we naar de Zoutmijn Salina Targu Ocna, vernoemd naar de heilige Barbara, de beschermvrouw van de mijnwerkers.
Een mijn waarvan de geschiedenis teruggaat tot de 14e eeuw.
Wat kun je verwachten van een zoutmijn, een mooie witte ruimte? Nee helaas dat was niet zo. Eigenlijk is het een beetje viezig, alhoewel als je goed kijkt lijkt het soms wel of de muren van marmer zijn.
We gaan met een stadsbus de mijn in tot 250 meter diep. Daar blijkt een heel pretpark met picknick plaatsen te zijn. De lucht in de mijn zou gezond zijn en helend bij allerlei kwalen. Helaas daar merken wij niets van. Misschien wel door de vieze dieseluitstoot van de oude bussen die op en aan rijden de mijn in……?
Echter er was nog een interessante bezienswaardigheid, een kerk uitgehouwen in de zoutrotsen rond 1992. Een pastoor heeft er zijn taak om dagelijks aanwezig te zijn. Hij spreekt een klein beetje Engels en vertelt ons het een en ander of het ontstaan.
Een rare plek om geweest te zijn. Ik doe een paar Leu aan de kerkpot, je zult er maar werken dag in dag uit.
Boven blijkt het even flink geregend te hebben, daar hebben wij dus niets van gemerkt.
’s Avonds is er een maaltijd in een restaurant in de buurt van de camping.
We lopen er langs de drukke weg naar toe. Een traditionele maaltijd, hoe kan het ook anders worst, varkenslapjes en spekjes met daarbij polenta en een kommetje koolsla. Lang leve de variatie….
Er is een bruiloft gaande in de zaal beneden. Daar komt zoveel kabaal vandaan dat wij direct na het eten naar de camping teruggaan en met een paar reisgenoten nog een kop koffie drinken. Muggen…..
Morgen en overmorgen zijn wij vrij en daar hebben we wel zin in.

Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap