We hebben een dag vrij. Als we wakker worden tikt de regen op het dak. Het ziet er somber uit. Maar zowaar om 10 uur wordt het droog en terwijl ik dit schrijf begint de zon weer te schijnen.
Peter gaat met Japik proberen of er een alternatieve route is voor morgen. We moeten nl. weer door de hobbelige stad met caravan erachter.
De binnenkant van de caravan mag weer opgeruimd. Langs het meer loopt een pad, een wandeling van een half uurtje. Jelly, de vrouw van Japik, vraagt of ik meeloop. Onderweg zijn er toch weer leuke plaatjes om vast te leggen, ik loop daarna nog eens rond maar dan met mijn fototoestel. Meteen goed voor de broodnodige beweging die hier tekortkom.
We zitten in een park waar weer overal hutjes zijn met houtvuur barbecue’s erbij. Nu begrijp ik waar alle busjes en auto’s naar toe gaan, die langs ons rijden.
Wat een mooie traditie om zo met gezinnen, schoolklassen of anders te gaan picknicken in het park. Mooie veldbloemen langs de kant, met Jelly erbij leer ik weer het een en ander. Op dit resort staat ook wat authentiek houtsnijwerk. Dat kunnen ze hier goed.
Inmiddels weet ik al dat Peter is aangehouden door de politie. Vanochtend gaf ik hem mijn telefoon mee welke een Oekraïens kaartje heeft maar ook het telefoonnummer van onze Jan de reisbegeleider.
Wat gebeurde is het volgende: zij staan voor een rotonde stil om te kijken hoe zij moeten rijden. Aan de overkant staat een politiewagen, dat hebben ze gezien. Dan rijden ze weer door en worden aangehouden door de politie. De vrouw van het duo spreekt een beetje Engels, de man (volgens beschrijving bol en vet) niet. Peter stapt uit en geeft hem de autopapieren en groene kaart. De politieagent houdt deze op zijn kop om te lezen. Dan moet hij mee de politieauto in, de deuren gaan op slot. Er volgt een verhaal waar hij niets van begrijpt. Dan besluit Peter Jan te bellen om te vragen of Anna (onze ‘vertaalster’) kan helpen. Opvallend is in dit verhaal dat de politieman niets op schrijft. Zijn vrouwelijke collega houdt inmiddels een andere auto aan.
Anna begrijpt uit verhaal dat hij morgen voor de rechtbank moet verschijnen. Zij probeert deze man ervan te overtuigen dat dit een Hollandse groep is die morgen naar Moldavië vertrekt. Inmiddels heeft Peter zijn portemonnee al in de hand en laat een briefje van € 50,- doorschemeren (dom, een les…. zorg dat je een kleiner biljet in de portemonnee hebt). Het telefoongesprek eindigt en dan pakt hij de € 50,- aan, laat hem vervolgens meteen vallen en schuift deze met zijn voet onder de mat. Dat was dat. Moraal van dit verhaal: houd je aan de regels, rijd niet te hard, parkeer alleen waar het mag. En de rest mag eenieder er zelf bij bedenken. Ieder land heeft zo zijn eigen regels. Japik is overigens zo sportief om de helft mee te betalen, hij had helemaal geen geld bij zich :) Mannen……
Inmiddels kabbelt hier de middag voort en lopen rumoerige jongeren voorbij allemaal ergens met hun picknickplek. De schoolklas die vanochtend de bal in het meer kwijtraakte komt weer voorbij, nu met bal.
Wij gaan naar het afscheidsfeestje van onze Oekraïense vertaalster en twee verjaardagen van mede reisgenoten. Jan, Liesbeth, Sjaak en Joke (onze begeleiders) maken een heerlijke maaltijd voor ons klaar. Mijn beste tot nu toe in de Oekraïne.
En dat was dit bijzondere land, we maken de balans op van wat dit land te bieden had.
Morgen gaan we naar Moldavië, op naar een nieuw avontuur.

Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap