Wat voor weer zal het vandaag worden? Wij gaan uit van mooi weer, korte broek en rok. Het is een excursie dag, dus dan is het de vraag of dat wel genoeg is. De hele dag hebben we een bus tot onze beschikking, dus we gooien een lange broek, regenjas en paraplu in een extra rugzak.
Om 8.15 uur moeten we weer paraat zijn. Het vroege opstaan went, we lopen om half zeven al naar de douche. Daar word je meteen wakker van.
We gaan het stadje Kamyanets-Podilsky bezoeken. Het is een eindje rijden, 2 ½ uur. Het Oekraïense tempo van verplaatsen begint te wennen. Het tempo ligt nu eenmaal lager met de gaten, drempels en spoorwegovergangen. De gids die we krijgen spreekt Engels, maar helaas slist en stottert hij ook. De plaatsnaam Kamyanets-Podilsky maakt het niet eenvoudiger en samen met alle andere Oekraïense benamingen raken we zo nu en dan het spoor bijster. Hij heeft er aardig de pas in en begint al te praten als er twee mensen bij hem in de buurt zijn. Dit gaat niet werken met een groep ‘bejaarden’. Zo nu en dan maar eens horen wat hij te vertellen heeft en verder gewoon eigen indrukken opdoen. K.P. ligt in een lus van de rivier de Dnjepr en dateert al uit de Romeinse tijd. De stad werd in 1793 door Russen verovert op de Polen. De Russen gebruikten het fort om Oekraïense gevangenen in op te sluiten. De Duisters zaten er in WO2 en deden er verschrikkelijke dingen. In de communistische tijd zijn er kerken volledig vernielt. Een geschiedenis die niet afwijkt van andere steden.
Bij het fort bouwden de Russen een grote centrale, een gebouw waar wij nu kinderstemmen horen, misschien een school of een buurtcentrum geworden?
Natuurlijk bekijken we een paar kerken. Er is een dienst gaande in de Katholieke Kerk, het is Hemelvaartsdag. De kerk zit vol en er zingt een mooi koor. De tekst van de gezangen verschijnt dan weer, heel modern, op een TV scherm. In alle armoede en verval dat dan weer wel. Buiten de kerk is een mevrouw een tafeltje aan het inrichten met kerkelijke, toeristische relikwieën. Peter kan het niet laten om toch weer een snuisterij te kopen. Zijn katholieke afkomst verloochent zich niet.
De Grieks Orthodoxe kerk is ook nieuw opgebouwd. Veel goud dit doet weer denken aan vorige reis door Bulgarije en Roemenië. Zo anders dat ik er toch wat meer aandacht aan schenk. Buiten de kerk is een mevrouw met haar plantjes bezig. Ik mag haar fotograferen als ik een donatie doe in de pot voor de kerk. Goed idee.
De rest van de stad ziet er bijna middeleeuws uit, maar levert wel een paar sfeervolle doorkijkjes op. Het lopen over de kasseien en stenen is goed voor de spieren maar wel opletten dus! (zeker ondergetekende...)
Tenslotte een bezoek aan het Fort die aan de andere kant van de rivier ligt. De oude kasteel brug verbindt het Fort met de oude stad. Het is een belangrijk architectonisch bouwwerk waar de Oekraïners trots op zijn. De automobilisten moeten tol betalen, het zal vermoedelijk een enkele Gvirna zijn. De burcht is Oekraïens toeristisch. Zoals overal schoolklassen.
Dan weer aan de warme lunch. Het hoort erbij. Het menu kent de oplettende lezer inmiddels wel.
De bus staat weer klaar, we worden meegenomen naar het kasteel van Khotyn. Het is inmiddels al 17.00 uur. Ook hier weer Oekraïens toeristisch. Een aantal tafels waar weer de bekende souvenirs verkocht worden. Schoolklassen en nu dus een groep Hollanders. Onze gids zet er weer de pas in steekt zijn verhaal al snel weer af. Het is gebouwd in de 15e eeuw. De destijds heersende Polen doorstonden een aanval van 250.000 Turken. Ze riepen hierbij de hulp in van 40.000 Kozakken. Zodoende staat er nu een groot goudkleurig standbeeld de leider van de Kozakken. De Turken namen het slot in 1711 toch weer in beslag en in de 19e eeuw ging het weer naar de Russen. Die konden het weer goed gebruiken als gevangenis.
Hoe dan ook het kasteel ligt er prachtig bij aan de oever van Dnjepr. We lopen er wat rond en maken een paar mooie plaatjes. Ook de gebruikelijk groepsfoto wordt gemaakt tegen de achtergrond van dit sprookjesachtige kasteel.
Het wordt tijd voor vertrek, nog 2 uur te gaan op weg naar ‘huis’. Geduldig hobbelend en toch nog wat indrukken opdoen van de omgeving. Bij het naderen van de stad weer een grote hoeveelheid armoedige flats uit de Sovjet tijd. Er wordt nog in gewoond, maar daarmee is het wel het laatste woord gezegd.
De bus stopt nog bij de supermarkt. Dat is fijn want niemand heeft zin om morgen nog eens over de hobbels naar de winkel te gaan.
Terugkomend op de camping (om 20.00 uur) blijkt het flink geregend te hebben. De caravan is koud. Hebben wij toch weer flink geboft, want de plu en regenjas hadden we niet nodig.

Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap