Het heeft even geduurd voor ik weer met een verslag online kwam. De internet verbinding was beroerd de afgelopen dagen mede doordat we in Servië niet met onze bundel konden telefoneren en internetten (buiten de EU).

Met mooi weer is er een voorstel van onze gids Tsevtelin om naar de grot van de kluizenaar Ivan Rilski te lopen. Het regende de hele nacht en het is nat. Maar Tsvetelin durft het aan en we gaan met 15 reisgenoten de korte wandeling maken.
We rijden langs het Rila klooster nog verder naar boven en komen eerst langs de camping die 2 jaar geleden nog gebruikt werd door de ANWB. Op een prachtige plek in de bergen, een vlak terrein met huisjes, restaurant en iets wat ooit sanitair was. Helaas had de eigenaar zijn financiën niet op orde en is de zaak op de fles gegaan. Waarschijnlijk ook nooit een businessplan gemaakt, want het aantal kamperende toeristen is te klein in dit land en de banken stimuleren de ondernemers niet om een dergelijk plan levensvatbaar te maken. Tsvetelin legt het ons nogmaals uit en zegt dat wij dit echt niet kunnen begrijpen. Leningen bij de banken zijn enorm hoog.
Goed, wij rijden verder over het bergpad naar boven. Zoals gezegd het is nat en de stenen zijn glibberig, maar Tsvetelin had ons goed gewaarschuwd. Ik neem mijn stok mee, die ik ooit in Noorwegen kocht. Wat is dat toch handig. Ik ben niet de enige en leen mijn andere stok uit aan Toos. Zo komen die oudjes dus allemaal goed boven… We klimmen 90 meter omhoog en zijn dan op een totale hoogte van 1380 meter (de camping ligt op 600 meter). Tsvetelin klautert op de gebedsteen en vertelt weer zijn verhaal over de kluizenaar Rilski die hier iedere ochtend naar toe ging voor zijn gebed. We hebben het nu over het begin van de 10e eeuw. In de auto repeteert Kitty nog eens hoe deze kluizenaar de laatste 20 jaar van zijn leven hier doorbracht: “ De hemel is mijn dak, de aarde is mijn bed, de kruiden zijn mijn eten en de Heer is mijn beschermer” (ha, ha Tsvetelin heeft ons veel geleerd de afgelopen 2 weken).
Ter nagedachtenis aan Rilski is een klein kerkje gebouwd tussen deze bossen en rotsen. Het kerkje gaat open en we kunnen naar binnen. Een deel van het kerkje is in de rots gebouwd, het aangebouwde deel is uit de 19e eeuw.
Achter de kerk de grot met de kunstmatig gemaakte ingang waar we naar binnen kunnen klimmen. Velen van de groep klauteren later door de oorspronkelijk spleet weer naar buiten. De legende zegt dat ze daarmee vrij zijn van hun zonden. Ik kan geen zonden bedenken…. en neem dezelfde weg naar buiten.
De manier waarop Tsvetelin dit ons laat beleven, de serene rust die hier diep in de bossen heerst, evenals de mistige atmosfeer en soms een spleetje zon, maakt het een zeer speciale beleving die ik niet graag had willen missen. (Peter bleef ‘thuis’)
.
Komen we beneden blijkt het weer stevig te regenen.
Dus voor de middag een nieuw plannetje.
Samen met Annemiek en Frans gaan we naar een wijnhuis 15 km verderop. Niet gemakkelijk te vinden want bewegwijzering is niet de sterkste kant van de Bulgaren. Met dank aan Google vinden we het (moderne)wijnhuis, op een hoogvlakte in de bergen.
We moesten eigenlijk reserveren, maar een superslank meisje met donkere haren en ogen en prachtige nagels (zien we wel vaker hier) wil ons wel laten proeven. Daar moeten we dan wel voor betalen, maar ja een regenachtige middag is dat wel waard.
De Bulgaarse druif de Mevrud, zo leren we hier, komt uit midden Bulgarije en groeit niet hier hoog in de bergen. Zij kopen deze druiven in om hier te bottelen. Helaas zijn de flessen Mevrud uitverkocht. Dus dan over op andere soorten. Allen gemaakt van bekende druivensoorten. Maar wel gebotteld in dit wijnhuis.
Natuurlijk kopen we het een en ander na afloop o.a. een heerlijke Chardonnay (voor de Kerst, dus kinderen dat weten jullie dat vast).

Eind van de dag nemen we afscheid van Tsvetelin. Rob en ik hebben geld ingezameld en namens de groep bied ik het hem aan met een kleine toespraak en complimenten over zijn ‘ allemachtig prachtige’ land. Onze gids was een ster in superlatieven en dit was natuurlijk de gelegenheid om hem daar nog een beetje mee te plagen. Zouden we maar 25 % onthouden van wat hij ons verteld heeft dan is het veel. Hij was een goochelaar met jaartallen en een genie in het snel opzoeken op internet (maar dat was niet vaak nodig).
Tsvetelin vraagt ons vooral aan iedereen te vertellen hoe mooi zijn land is. Nu dat heb ik de afgelopen weken wel gedaan. Voor eenieder die een tripje naar Sofia (daarvandaan kun je ook heel goed een tochtje naar Rila maken) of een wintersport, ik heb het adres van zijn reisbureau en ik ben ervan overtuigd dat zij een prima programma kunnen maken. Overigens heeft hij samen met zijn vrouw, schoonouders en zwager een hotelletje in de bergen dat zal vast eenvoudig maar goed zijn.

Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap