Het belooft een mooie reis te worden over niet al te goede wegen (voorzichtig uitgedrukt).
Peter rijdt nu echt heel voorzichtig, bang dat het interieur van de caravan naar beneden valt. Uiteindelijk blijkt dit mee te vallen en is alleen het keukenblok een beetje verder opgeschoven. Maar voorlopig denken we dat we er mee thuis kunnen komen.
We rijden door een werkelijk schitterend landschap, met veel kleurschakeringen. Het is een beetje bewolkt en ook wat minder warm dan andere dagen. De zon op de bergen is prachtig het kleurenpalet op de Hoge Atlas is dan ook werkelijke overweldigend. Vanuit de auto neem ik veel foto’s die wonderwel ook goed gelukt zijn.
We maken een tussenstop op de hoogste pas (2290 meter) en zakken dan weer rustig naar beneden. Veel ( best agressieve) fossielen verkopers en andere toeristische prullaria langs de weg. Natuurlijk ook mensen, ezels en volgeladen vrachtwagens.
Er wordt op verschillende plekken gewerkt aan de weg. In het dorp Tazarate ontstaat een file. Dit gaat meer dan 2 uur duren.
Er moet een stuk van de berg opgeblazen worden voor de nieuwe weg.
Het waait hard, geeft kleine zandstormpjes. Maar uiteindelijk vliegt de tijd om. Er is inmiddels een enorme file ontstaan. Wij staan met het merendeel van de caravaners bij elkaar.
We dalen verder af en krijgen nog eens een colletje van 2100 meter. Nog steeds met middelmatige wegen, nieuwe wegwerkzaamheden en prachtige uitzichten. We raken wat vermoeid na zo’n lange dag. Om half 6 zijn wij op de camping in Marakech en hebben de voorraad eten en drank in de supermarkt (met alle drank die je maar kunt bedenken) weer aangevuld.
Happy hour met bezoek van de ANWB uit Den Haag en een gezellige maaltijd in het restaurant van de uitstekende camping met mooi zwembad (en ook hier is wijn verkrijgbaar).
Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap