Verschillende volgers hebben gevraagd hoe het met ons gaat. Helaas het uploaden is wat Marrokaans, geen haast dus. Daarom nu even wat vaker een melding. Morgen hopelijk meer succes in Marrakesh voor alle andere verhalen die al klaar staan.

Om 9 uur staan er 6 Toyota’s 4 x 4 klaar.
We maken vandaag een tocht door de rivierbedding en kloof van de Gorges du Dadès en Gorges du Todra.
Het wordt een lange rit met veel stops door een indrukwekkend landschap. Rotsen, stenen bergen die miljoenen jaren geleden gevormd zijn en door erosie bewerkt. Kleuren van licht naar donkerbruin bijna rood.
Het eerste deel lopen we door de kloof over de doorgaande weg, de auto’s wachten ons aan de andere kant weer op. Dan nog een deel over de doorgaande weg en tenslotte zand- stenen wegen die langzaam stijgt naar 2000 meter. Hier maken we een stop met een prachtig uitzicht op een dorpje in de diepte. De straatjes met muren vormen bijna een doolhof. Soms iemand op een fiets, of gekleurde kleden die buiten hangen te drogen. Het is een zoekplaatje!

Verder over de hobbelende droge rivierbedding, waarbij 4x4 echt noodzakelijk is. Verschillende gesteentes, Frans doet onvermoeibaar pogingen ons te leren wat alles is en hoe het in het verleden gevormd is vanuit de Alpine plooiing. Soms zien we mensen, nomaden die uit de bergen komen. Wuivend maar ook bedelend. Foto’s maken wordt niet op prijs gesteld en als ik een foto maak van een man op een ezel, springt hij van zijn ezeltje af om richting auto te hollen. Beter is het al deze indrukken op je in te laten werken. Voor ons is het onbegrijpelijk dat mensen hier wonen en werken.
Bedelende kinderen, vrouwen, ezeltjes beladen met stro en takken.
De rijdende winkel ( waar de berijders de weg met pikhouweel en schop voor hun voertuig rijvaardig maakten) was wat dat betreft een leuke afleiding. De weg moest vrijgemaakt worden voor wij er langs konden.

We lunchen in een eenvoudig restaurant, chambres d’hotes langs de weg. Heel eenvoudig een tajine met ei, uien en tomaten. Alle tajines worden leeggegeten.

Daarna nog naar de top van de hoge Atlas op 2700 meter. Hier een nomade met 3 dromedarissen een vrouw en kind met een kudde ezels. Waar gaan deze mensen naar toe?

Op de weg terug nog een paar stops met prachtige uitzichten over de weg die wij naar beneden volgen en een uitzonderlijke rotspartij met verticale erosie.

Onze chauffeur loopt wat achterstand op door een telefoontje (rijden telefoneren doet hij gelukkig niet) en racet ons met 120 km per uur weer terug naar groep. So wie so valt het op dat het verkeer geen rekening houdt met fietsende en lopende mensen (en kinderen!) langs de weg. Wij nemen snelheid terug, de Marokkanen trekken zich er niets van aan.

Om 17.00 uur komen we terug op de camping. Gelukkig is er dan een zwembad. Een dag met (te) veel indrukken!

Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap